บทที่ 6
1002 Words
เช้าวันหยุดคุณยายของเด็กๆจัดเตรียมอาหารสุดพิเศษไว้ให้หลานๆทานเต็มโต๊ะไปหมด เธอไม่สงสัยแล้วว่าเหตุใดลูกสาวลูกชายของเธอถึงได้อ้วนถ้วนสมบูรณ์จนเธอแทบจะอุ้มไม่ไหว
"ว้าวว น่ากิงมากเยย"
"น่ากินก็ต้องกินเยอะๆนะครับ รู้ไหมว่าคุณยายตื่นแต่เช้ามาทำอาหารให้พวกหนูเองเลยนะคะ" คนเป็นแม่รีบบอกลูกๆถึงความตั้งใจของคุณยาย ท่านรักเธอเช่นไรท่านรักหลานมากขึ้นเป็นเท่าตัว
"รักคุงยายที่ฉุดเลยค่าา" น้องพันธ์เดินเข้าไปกอดขาคุณยายอย่างออดอ้อน คุณยายยิ้มออกมาอย่างมีความสุข เขาว่ากันว่าบ้านที่มีเด็กเล็กๆก็จะทำให้บ้านหลังนั้นดูมีสีสันและมีชีวิตชีวามากขึ้น
"มาค่ะ คุณยายตักข้าวผัดแถมกุ้งตัวโตๆที่แกะเปลือกเรียบร้อยให้ลองทานกันนะคะ"
"ค่ะ"
"คร๊าบ"
"อร่อยไหมคะ"
"อร่อยที่ฉุดเยยค่าา" คนตัวน้อยรีบเอาใจ
"พราวขอบคุณคุณแม่มากเลยนะคะที่ตื่นแต่เช้ามาทำอาหารให้เด็กๆ"
"มันเป็นความตั้งใจของแม่จะมาขอบคุณอะไรล่ะลูก"
"คุณหญิงพิพาพรชวนแม่ไปทานข้าวแถมยังให้ชวนพราวกับหลานไปด้วย พราวไปเป็นเพื่อนแม่หน่อยได้ไหมลูก"
"ตอนไหนเหรอคะ"
"เย็นนี้จ้ะ ดินเนอร์กันที่ร้านอาหารริมเจ้าพระยา"
"บรรยากาศดีใช่ย่อยค่ะ"
"แน่นอนสิแม่ถึงได้อยากชวนหลานๆไปเปิดหูเปิดตา"
"ก็ได้ค่ะ ก่อนหน้านี้พราวก็เจอกับพี่วิทย์แล้ว"
"จริงเหรอลูก ดีๆเชื่อมสัมพันธ์กันเอาไว้เราก็คนกันเองทั้งนั้น"
"ค่ะ"
ร้านอาหารริมแม่น้ำเจ้าพระยาวันนี้อากาศปลอดโปร่งมาก ผู้คนไม่ได้หนาแน่น ทำให้บรรยากาศดูผ่อนคลายสบายๆ เมื่อเดินเข้ามาด้านในพนักงานก็จะพาเราไปยังโต๊ะที่จองไว้ คุณหญิงพิพาพรและพี่วิทย์นั่งรออยู่ก่อนแล้ว
"สวัสดีค่ะคุณพี่ พอดีรถติดเลยมาช้ารอนานกันไหมคะเนี่ย"
"ไม่เลยค่ะคุณน้องนั่งก่อนจ้ะ หนูพราวกับเด็กๆเลือกที่นั่งได้เลยนะลูก"
"สวัสดีค่ะคุณป้า สวัสดีค่ะพี่วิทย์"
"สวัสดีครับ พี่ดีใจมากเลยที่น้องพราวพาเด็กๆมาทานข้าวด้วยกัน แต่คนที่ดูจะดีใจมากกว่าคงจะเป็นคุณแม่ของพี่ครับ"
"ก็แน่ล่ะสิตาวิทย์ แม่อยากเจอหลานๆ เราเองก็ไม่มีหลานให้แม่สักทีแม่ถึงอยากจะเจอน้องพันธ์น้องพีทไง"
"สวัสดีคุณยายกับคุณวิทย์หรือยังลูก"
"สวัสดีคร๊าบ"
"สวัสดีค่ะคุงยาย คุงยุง"
"หนูพันธ์นี่ใครเห็นก็ต้องตกหลุมรักตั้งแต่ครั้งแรกจริงๆ มาให้ยายกอดหน่อยสิลูก" สาวน้อยค่อยๆเดินเข้าไปใกล้คุณยายคนสวยแถมยังใจดีอีกด้วย
"ฟอดด ชื่นใจ ชื่นใจจริงๆ" มารดาของวิทย์เอ็นดูน้องพั้นธ์เป็นพิเศษ นั่นเป็นเพราะท่านอยากมีลูกสาวหน้าตาน่ารักแบบนี้บ้าง
"เยือออ"
"เรือครับ เรือลำใหญ่ไหมครับ" วิทย์เอ่ยถามน้องพีท
"ใหญ่ครับ น้ำซู่"
"น้ำกระจายซู่ๆเลยใช่ไหมครับ"
"ใช่คร๊าบบ" แม่ของหญิงสาวพิจารณาชายหนุ่มตรงหน้าแล้วก็ดูออกว่าเขามีใจให้ลูกสาวของตน แต่ลูกสาวของตนนี่สิไม่ได้สนใจแววตาหวานซึ้งของชายหนุ่มเลย
"ถ้าเด็กๆชอบขนาดนี้วันหลังพี่ขอนัดมาทานข้าวด้วยกันอีกนะครับ"
"เกรงใจจังเลยค่ะ"
"อีกแล้วนะครับ พี่บอกแล้วไงว่าไม่ต้องเกรงใจพี่เลย เพื่อพราวกับเด็กๆพี่เต็มใจ" หญิงสาวกล่าวขอบคุณและหันไปดูแลเด็กๆต่อ พอมื้ออาหารจบลงทั้งสองบ้านก็เตรียมแยกย้าย แต่ระหว่างที่กำลังเดินออกจากร้านเธอก็เจอกับอัศวิน ที่มากับหญิงสาวคนหนึ่งไม่ใช่คนเดิมที่เธอเคยเห็น เขาคงจะสนใจผู้หญิงคนอื่นๆยกเว้นเธอสินะที่ตื้อเท่าไรก็ไม่สำเร็จ
"พราว"
"พราวอย่าเพิ่งหนีพี่สิ"
"อะไรกันลูก"
"สวัสดีครับ อะ เอ่อ"
"นี่แม่ของฉันเองค่ะ" หญิงสาวแนะนำมารดาให้ชายหนุ่มรู้จัก
"สวัสดีครับ ผมชื่ออัศวินครับเป็น...." เขากำลังจะแนะนำว่าเป็นอะไรกับเธอแต่เธอก็เอ่ยขัดจังหวะเขาเสียก่อน
"เป็นเพื่อนพราวค่ะแม่" เพื่อนที่ไหนล่ะ เขาเป็นพ่อของลูกเธอตั้งหากเล่า
"ครับ เป็นเพื่อนครับ ดีใจที่ได้เจอนะครับคุณแม่" ชายหนุ่มตีเนียนเรียกมารดาของหญิงสาวว่าแม่บ้าง
"จ้ะๆ ไม่เห็นพราวเคยเล่าให้แม่ฟังเลยเป็นเพื่อนสมัยไหนล่ะจ้ะ แล้วนี่.."
"อะ เอ่อ ตอนเรียนมหาวิทยาลัยครับ นี่คือรดาครับ ลูกค้าของผมเอง"
"น้องพั้นธ์อยากให้พราวอุ้มครับ"
"สงสัยจะง่วงแล้วน่ะค่ะ"
"เอางี้ดีกว่าพี่อุ้มไปส่งถึงรถเลย"
"ขอบคุณนะคะ ฉันขอตัวก่อน" ประโยคหลังหญิงสาวหันไปบอกชายหนุ่ม เขามองลูกสาวถูกวิทย์อุ้มไปส่งถึงรถแล้วก็รู้สึกขัดใจมากๆ
"สวัสดีครับคุณป้า ขับรถกลับดีๆนะครับ"
"ค่ะ" ภายในรถลูกทั้งสองนั่งในคาร์ซิสสำหรับเด็ก เธอคิดว่าความปลอดภัยของลูกเป็นสำคัญ แรกๆเด็กๆก็งอแงแต่หลังๆมาก็ยอมนั่งแต่โดยดี
"ตัวหนักกันแล้วนะเนี่ย"
"คุณแม่ไหวไหมคะเดี๋ยวพราวอุ้มพวกแกเองก็ได้"
"ไหวๆแม่แค่คิดว่าพวกแกโตเร็วเท่านั้นเอง"
"ก็แน่นอนสิคะแม่ทำอาหารขุนลูกหมูของพราวทุกวันเลย"
"ฮ่าๆ แม่อยากให้หลานกินแต่ของดีๆไงลูก" คนเป็นยายอยากให้หลานได้ทานแต่ของที่มีประโยชน์
"รักคุณแม่จัง ฟอดด" หญิงสาวหอมแก้มมารดาอย่างเต็มรัก
"แม่ก็รักลูกเหมือนกันจ้ะ"
- Writer
