บทที่ 4 DNA
1137 Words
"เรียบร้อยเพื่อน" เพื่อนของชายหนุ่มที่เป็นหมอรักษาน้องพีท แอบให้การช่วยเหลือเพื่อนของตนโดยการเอาเลือดของหนุ่มน้อยที่ติดกับปลายเข็มไปตรวจดีเอ็นเอความเป็นพ่อลูก เพียงเท่านี้ความจริงก็จะกระจ่างแล้วว่าใช่หรือไม่
"ขอบใจมากนะที่ช่วย"
"ไม่เป็นไร ว่าแต่ทำอย่างนี้ถ้าแม่ของเด็กเขาทราบเรื่องเขาจะไม่ยิ่งโกรธยิ่งเกลียดแกมากกว่าเดิมเหรอ"
"ขอบคุณที่เป็นห่วง แต่ฉันก็มีวิธีของฉันละกันอีกกี่วันถึงจะรู้ผล"
"สักสองวันก็รู้แล้ว เดี๋ยวฉันไลน์เอกสารการตรวจไปให้"
"โอเค วันนี้ขอตัวก่อนขอบคุณมากจริงๆ"
"อืม" แล้วทุกอย่างก็เป็นอย่างที่ชายหนุ่มและเพื่อนคาดเดาเอาไว้ ฝาแฝดชายหญิงที่เขาเพิ่งจะได้พบเจอไม่กี่ครั้งแต่กับติดอยู่ในใจของเขาตลอด มาวันนี้ได้รู้แล้วว่าทั้งสองคือเลือดเนื้อเชื้อไขของเขา ลูกที่หญิงสาวไม่เคยคิดจะบอกเลยว่าพวกแกมีตัวตนอยู่บนโลกใบนี้
"ลูกพ่อ" คนอายุมากแต่ก็ยังหาแฟนเป็นตัวเป็นตนไม่ได้เอ่ยเรียกลูกเสียงเบา เหมือนฟ้ากลั่นแกล้งกันหรือยังไงทำให้เขาไม่มีโอกาสได้ใกล้ชิดกับลูกในช่วงวัยที่กำลังเป็นที่จดจำสิ่งต่างๆ
"ฮึ พ่อไปทำงานไกลเหรอ ชั่งคิดเหตุผลมาได้นะพราว" ชายหนุ่มติงหญิงสาวอยู่ในใจ เขาเชื่อว่าเธอไม่มีทางลืมเขาได้ง่ายๆแน่นอน ด้านหญิงสาวเมื่อรับบทบาทหนักในบริษัทของครอบครัวเวลาสำหรับครอบครัวของเธอก็ดูเหมือนจะถูกงานดึงไปซะหมด เธอจึงตัดสินใจลางานพาเด็กๆไปเที่ยวห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง เธอคิดว่าเด็กๆคงอยากออกมาเที่ยวเล่นข้างนอกบ้าง
"บ้านบอล บอลๆ" สาวน้อยกรี๊ดก๊าดดีใจที่ได้มาเล่นบ้านบอล
"คุณแม่รออยู่ตรงนี้นะคะ คุณแม่จะคอยมองน้องพั้นธ์นะคะ"
"ไม่ต้องห่วงคร๊าบ พีทดูแยพั้นธ์เอง"
"ฮ่าๆ จริงเหรอลูก ดูแลกันดีๆนะครับ"
"ค่าา/ครับ"
"ทำไมต้องอยากออกมาซื้อของไกลขนาดนี้ด้วยละคะ" อินทิราบ่นพี่ชายไม่หยุด อินทิรากลับมาเมืองไทยได้หนึ่งปีแล้วหลังเรียนจบ
"นานๆพี่จะขอความช่วยเหลือจากเราแค่นี้ช่วยพี่ไม่ได้เหรอ"
"พี่ให้อินมากันสาวๆให้ออกห่างแบบนี้ แล้วเมื่อไรพี่วินจะมีหลานให้คุณแม่ของเราได้สมใจละคะ"
"ไม่ต้องห่วงพี่มีหลานให้ท่านแล้ว"
"อะไรนะคะ ตลกแล้วค่ะ ไหนคะตุ๊กตาตัวไหนเป็นหลานของคุณแม่ดี"
"นู้นไง ในบ้านบอลน่ะ" หญิงสาวมองไปตามที่ชายหนุ่มชี้ก็พบว่ามีเด็กหญิงชายฝาแฝดกำลังเล่นลูกบอลลูกเล็กๆในบ้านบอลอย่างสนุกสนาน อินทิราถึงกับมึนงง
"พี่มั่วอะไรเนี่ย"
"พี่พูดเรื่องจริง"
"คุณอัศวินคะเรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องที่จะมาอำกันนะคะ ไปโมเมลูกคนอื่นเขาได้ไง" น้องสาวยังคงไม่เชื่อในสิ่งที่พี่ชายพูด
"เรื่องจริง ฟังดีๆนะพี่ตรวจสอบแล้ว เด็กๆฝาแฝดคู่นั้นเป็นลูกของพี่เอง"
"...."
"เลิกอึ้งแล้วช่วยพี่ทดสอบอะไรหน่อย"
"คนนั้นเป็นแม่ของเด็กๆ งั้นก็แสดงว่า....เป็นแฟนพี่วินน่ะสิคะ"
"เรื่องมันยาวเดี๋ยวพี่ค่อยเล่าให้ฟัง" จังหวะที่ชายหนุ่มและน้องสาวจะเดินเข้าไปก็มีชายหนุ่มอีกคนเดินเข้าไปหาพริ้งพราวก่อน เขาไม่ใช่ใครที่ไหนแต่เป็นลูกเจ้าของห้างแห่งนี้นี่เอง
"พาเด็กๆมาเที่ยวเล่นเหรอครับ"
"อ้าวสวัสดีค่ะคุณวิทย์"
"เรียกพี่วิทย์ก็พอแล้วครับ เรียกคุณมันดูห่างเหินนะครับ"
"กะ ก็ได้ค่ะพี่วิทย์"
"ยุงวิดด!" สองเสียงใสประสานเสียงเรียกชายหนุ่มอย่างตื่นเต้น
"ว่าไงครับ"
"สวัสดีลุงวิทย์ก่อนสิลูก"
"สวัสดีคร๊าบบ"
"สวัสดีค่ะคุงยุงฉุดหล่อ คิกๆ"
"ไปเอามาจากไหนเนี่ยลูก" หญิงสาวตกใจไม่น้อยสงสัยนะจำมาจากสาวใช้เวลาดูละครหลังข่าว
"ฮ่าๆ ขอบคุณครับ น้องพันธ์น่ารักจังเลย"
"ไปเล่นต่อเถอะลูก เดี๋ยวหมดเวลาแล้วพี่ๆให้ออกนะคะ"
"ค่าา"
ด้านชายหนุ่มเขามองไปที่หญิงสาวแล้วรู้สึกไม่สบายใจที่ลูกต้องมาข้องเกี่ยวกับผู้ชายแปลกหน้าคนนี้
"ดูก็รู้ว่ามาจีบค่ะ"
"พี่รู้"
"จะทำยังไงดีละคะ อินยังอยากให้หลานมีครอบครัวที่อบอุ่นอยู่นะคะ" ชายหนุ่มคิดหาวิธีอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็ทำท่าทีเดินเข้าไปใกล้ อินทิราส่งเสียงดังพอควรว่าตนอยากได้ตุ๊กตาจากตู้คีบ หญิงสาวจึงหันไปมองก็พบว่าเป็นอดีตชายหนุ่มที่เธอเคยตกหลุมรัก ซึ่งชายหนุ่มก็ยอมไปคีบตุ๊กตาให้ผู้หญิงคนนั้นอย่างว่าง่าย
"ฮึ"
"อะไรนะครับ"
"เปล่าค่ะไม่มีอะไร พี่วิทย์คะพราวขอฝากมองเด็กๆแปบนึงได้ไหมคะ พราวอยากไปเข้าห้องน้ำค่ะ"
"ได้สิครับ น้องพราวไปทำธุระตามสบายเลยครับ มั่นใจได้ว่าเด็กๆอยู่กับพี่แล้วจะปลอดภัย"
"ขอบคุณมากนะคะ"
"อินฝากดูหลานด้วย"
"อะ อ้าวพี่จะไปไหนคะ"
"เดี๋ยวพี่มา" ชายหนุ่มเห็นหญิงสาวเดินปลีกตัวออกไปจึงเดินตามไปติดๆ เขามาดักรอให้เธอทำธุระให้เรียบร้อยเสียก่อน
"มากับใคร"
"นี่เรารู้จักกันด้วยเหรอคะฉันถึงต้องบอกคุณว่าฉันมากับใคร" สรรพนามคุณๆฉันๆแบบนี้มันชั่งขัดใจชายหนุ่มเสียจริง ก็ใครใช้ให้เมื่อก่อนเธอชอบมาเรียกเขาพี่วินคะ พี่วินขาออดอ้อนแบบนี้กันเล่า
"พราวพี่ไม่เล่นนะ"
"อ้าว แล้วใครว่าฉันเล่นละคะ เชิญกลับไปหาสาวของคุณเถอะค่ะ"
"ไม่ เราต้องคุยกันให้รู้เรื่อง" ชายหนุ่มดันหญิงสาวเข้าไปในห้องน้ำอีกครั้ง
"นี่คุณ! ลูกของดิฉันรออยู่นะคะ กรุณาถอยออกไปด้วย"
"ไม่ถอยแล้วพราวจะทำอะไรพี่"
"ก็แบบนี้ไงล่ะ" หญิงสาวยกมือขึ้นเตรียมจะตบหน้าชายหนุ่ม แต่เขาจับมือนุ่มเอาไว้ได้ทัน
"คิดจะทำร้ายพี่เลยเหรอ" ชายหนุ่มถามกลับยิ้มๆเพราะเขารู้ทันเธอหรอก
"ฮึ่ย" เธอรู้สึกขัดใจเป็นอย่างมากที่เขารู้ทันเธอแบบนี้ แต่เอ๊ะ! เขายิ้มเหรอนี่เขายิ้มให้เธอเนี่ย ไม่น่าเชื่อ
- Writer
