“อ้าว…หมอน้ำ เป็นอะไรหรือเปล่าคะ ทำไมลงไปนั่งจุมปุกอยู่กับพื้นแบบนั้น”
เสียงที่ดังขึ้นไม่เบานักเพราะความตกใจของพนักงานสาวทำให้ฝีเท้าของท่านรองผู้อำนวยการชะงักไปชั่วขณะ มุมปากหยักยกขึ้นนิดๆ เมื่อได้ยินวาจาแก้ตัวน้ำขุ่นๆ ของคุณหมอสาว
“น้ำไม่ได้เป็นอะไรหรอกค่ะ แค่ทำปากกาตกเลยจะเก็บเท่านั้น”
หลังจากตอบคำถามด้วยท่าทางที่คิดว่าเป็นปกติที่สุด คุณหมอสาวที่กำลังทำตัวเป็นคนขี้ขลาดก็ระบายลมหายใจออกมาด้วยความโล่งอก หูแว่วได้ยินเสียงฝีเท้าของใครบางคนเดินจากไป ทว่ายังไม่ทันที่ร่างบางจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูงก็ต้องผลุบลงไปนั่งยองๆ กับพื้นอีกรอบ เมื่อน้ำเสียงห้าวทุ้มโพล่งขึ้น
“โทษทีนะครับ หมอน้ำอยู่แถวนี้หรือเปล่าครับ”
ทั้งที่เห็นเธอตั้งแต่แวบแรกที่ก้าวขาออกมาจากลิฟต์ แต่ปรเมศก็ยังทำเป็นเเสร้งถาม ส่วนคนที่จงใจหลบหน้าเขาก็รีบคลานเข่าไปหลบอยู่หลังตู้เอกสาร ดีที่ห้องนี้มีเคาน์เตอร์สูงต่อด้วยการกรุก
