“ถ้าเจอไอ้ป๋าน้ำก็ระวังตัวไว้บ้างนะ”
“ธีนี่พูดอะไรแปลกๆ ทำไมน้ำต้องระวังตัวด้วยล่ะ” คุณหมอสาวเอ่ยเสียงกลั้วหัวเราะ คิ้วเรียวที่พาดอยู่เหนือดวงตายาวรีขมวดเป็นปมน้อยๆ แล้วจ้องหน้าคนที่เอนตัวกลับไปนั่งลงที่เดิมอย่างงงๆ
“ก็ไอ้ป๋ามันประกาศว่าถ้าเจอน้ำอีกครั้งมันจะรุกหนักชนิดที่น้ำตั้งรับไม่ทันเชียวล่ะ” ธีรเดชจงใจเอ่ยเสียงดังเกินควรเพราะค่อนข้างมั่นใจว่าใครบางคนที่นั่งอยู่ไม่ไกลกำลังเงี่ยหูฟังบทสนทนาของเขากับธารธาราอยู่ ทำไมเขาจะไม่รู้ล่ะว่าไอ้ท่านรองผู้อำนวยการกำลังทำตัวเป็นหมาหวงก้าง
ดูอย่างสมัยเรียนเถอะ ไม่ว่ากี่ครั้งต่อกี่ครั้งที่เขากับพงษ์สวัสดิ์เดินเข้าไปคุยกับธารธาราอีกฝ่ายก็มักจะปรี่เข้ามาพูดจากวนประสาท หรือไม่ก็หาเรื่องเรียกร้องความสนใจ ทั้งที่ปากประกาศปาวๆ ว่าเกลียดธารธาราเข้าไส้ แต่พยายามเอาตัวเข้ามายุ่งเรื่องของเธออยู่ร่ำไป ถึงเเม้มันจะไม่ปริปากคุยกับเธอสักคำก็เถอะ เเต่พฤติกรร
