บทที่ 6/1
วันถัดมาเมื่อเห็นว่าซ่งรุ่ยหยางยืนได้มั่นคงแล้ว หวังเหม่ยหลินจึงค่อยๆ ให้เขาก้าวเดิน โดยมีนางยืนซ้อนที่ด้านหลังโอบกอดเอวหนาประคองเขาเอาไว้มั่น
ซ่งรุ่ยหยางกำราวไม้ไผ่แน่นเหงื่อไคลไหลจนชุ่มตัว สองขาที่ก่อนหน้ามั่นใจว่าฝึกยืนจนมั่นคงแล้ว ทว่ายามก้าวเท้าเดินกลับรู้สึกสั่นเทาอ่อนแรง จนเขาแทบทรุดตัวล้มลง หากแต่ทุกครั้งที่เขาคล้ายจะทรุดตัวล้มลงแรงฉุดรั้งน้อยๆ จากวงแขนเล็กบริเวณเอวหนาก็จะคอยประคองดึงรั้งเขาเอาไว้ ขาเล็กทาบต้นขาเขาเอาไว้มั่น ไม่ให้อ่อนแรงงอพับลงไป
ไม่ว่าท่านจะล้มอีกสักกี่ครั้ง ข้าก็จะคอยดึงท่านให้ลุกขึ้นเองท่านเชื่อข้าหรือไม่
คำพูดนี้ของนางดังก้องในใจของซ่งรุ่ยหยาง เขาเอี้ยวหน้ามามองเจ้าของอ้อมแขนที่โอบกอดเขาเอาไว้จากด้านหลัง ใบหน้าของนางชุ่มไปด้วยเหงื่อไม่ต่างจากเขา เพียงแต่แววตาของนางกลับมั่นคงไม่มีแววตัดพ้อเบื่อหน่าย หรือย่อท้อเลยสักนิด
“คุณชายท่านเหนื่อยหรือเจ้าค
