บทที่ 6/2
“ข้าจะพักผ่อน เร่งพูดธุระของเจ้ามา”
ซ่งรุ่ยหยางเอ่ยเสียงเบื่อหน่ายหางตามองสหายราวกับกำลังขับไล่ หลงจิ้งหลี่หยิบจดหมายฉบับหนึ่งออกมาจากอกเสื้อแล้วส่งให้สหาย ยามที่ซ่งรุ่ยหยางเปิดอ่านคิ้วเข้มก็พลันขมวดเข้าหากันแน่น
“โรคระบาดในกองทัพหรือ”
“อืม... ท่านหมอจ้าวบอกว่าเป็นโรคอุบัติใหม่ เพียงแต่เรื่องนี้ไม่อาจแพร่งพราย เพราะหากฝ่ายผิงอันรู้เข้าคงไม่ปล่อยโอกาสนี้ไปแน่นอน”
หวังเหม่ยหลินที่นั่งหลบอยู่บนเตียพลันเบิกตาโต มือบางกำผ้าปูเตียงแน่น ยามที่ได้ยินคำว่า โรคระบาดอุบัติใหม่ เรื่องราวในอดีตพลันผุดขึ้นมาในความคิด
หลังฉลองวันครบรอบอายุสามสิบแปดได้เพียงสามวันจางอวิ่นหลินก็ถูกเรียกตัวด่วน หัวหน้าพยาบาลแจ้งสถานการณ์ว่ายามนี้เกิดโรคระบาดอุบัติใหม่ในเขตพื้นที่ชายแดนเหนือ และทางเจ้าหน้าที่ในพื้นที่ระบาดไม่สามารถควบคุมสถานการณ์ได้เนื่องจากบุคลากรไม่เพียงพอ ทางกระทรวงจึงแจ้งมายังโรงพยาบาลต่าง
