พันธกานต์ร้ายรัก

ตอนที่ 3 (2)

“อยู่คนเดียวค่ะ คุณนิครักชีวิตอิสระก็เลยย้ายออกไปสร้างบ้านหลังใหม่แต่อยู่ในเขตรั้วเดียวกันค่ะ”

‘เฮ้อ! ค่อยโล่งอกหน่อย’ ณัฐชายกมือทาบอกลูบไล้เบาๆ ให้กำลังใจตนเอง สาวเท้าเดินเข้าใกล้เอเลนอีกนิดก่อนเอ่ยถาม “ใช่บ้านสองชั้นที่อยู่อีกฝั่งของแปลงดอกไม้ไหมจ๊ะ”

“ใช่ค่ะ แต่ถึงจะแยกบ้านออกไปคุณนิคก็มักจะมาทานอาหารกับคุณท่านทุกมื้อค่ะ เชิญค่ะคุณหนู ถึงห้องพักแล้ว” เอเลนยิ้มกว้าง เปิดประตูออกกว้างผายมือเชิญแขกคนสำคัญของคุณซาแมนธาเข้าไปข้างใน แต่อีกฝ่ายกลับยังยืนอยู่ที่เดิม

“เอ่อ... ฉันขอถามต่อนะ คือฉันซื้อของฝากมาเขาน่ะก็เลยสงสัยจะสามารถเอาไปให้ที่บ้านได้หรือเปล่า หรือว่าเขาหวงบ้านไม่ยอมให้ใครเข้าไป”

“ไม่ทราบว่าหวงไหมนะคะ แต่คุณนิคอนุญาตให้สาวใช้เข้าไปทำความสะอาดแค่สองวันครั้งค่ะ แต่จริงๆ คุณหนูรอให้ตอนเย็นวันนี้ก็ได้นะคะ”

“อ๋อ จ้ะ ขอบใจมากนะ” ได้รับคำตอบที่พอใจแล้วณัฐชาก็เดินเข้าในห้องนอนตนเองส่วนเอเลนเองก็ตามเข้ามาช่วยหยิบจัดกระเป๋ามายังตู้เสื้อผ้า เจ้าของห้องคนใหม่รับร้องขัด “อุ๊ย! ไม่ต้องลำบากหรอกจ้ะ เสื้อผ้าไม่กี่ชุดฉันจัดการเองได้”

“ไม่ได้ค่ะ ถ้าคุณท่านรู้เข้าดิฉันจะถูกตำหนิได้ คุณหนูพักผ่อนเถอะค่ะดิฉันจัดเสื้อผ้าให้ก็จะรีบออกไปทันที”

“ดูรีบจัง วันนี้เป็นเวรทำความสะอาดเหรอ”

“ใช่ค่ะ ช่วงเช้ามีงานเยอะนิดหน่อยดิฉันก็เลยยังไม่ได้เข้าไปทำงานสะอาด แต่ตอนนี้ยังมีเวลาหลายชั่วโมงก่อนคุณนิคจะกลับมาคงทำเสร็จได้สบายๆ เลยค่ะ” เอเลนพูดไปรื้อของในกระเป๋าจัดใส่ตู้ไปเรื่อยเปื่อยเพราะไม่คิดว่ามันสลักสำคัญอะไรต่างจากคนฟังที่หูผึ่งรีบเก็บข้อมูลในคลังสมองอย่างไว เอเลนเก็บชุดขึ้นราวแขวนได้หมดแล้วจึงลากกระเป๋าอีกใบมาเปิดออกเพื่อเก็บต่อพลันสายตามองไปเห็นกล่องหนึ่งที่วางอยู่ตรงกลาง “คุณหนูให้ดิฉันเอากล่องใบนี้เก็บไว้ตรงไหนดีคะ”

“อุ๊ย! ส่งมาให้ฉันจ้ะ” ณัฐชาเบิกตากว้างเดินลงจากเตียงนอนที่เพิ่งปีนขึ้นไปมารับกล่องเนกไทของรักของหวงของตนเองกลับคืน สองเส้นที่เลือกเองหล่อนให้บิดาหมดเก็บไว้เพียงเส้นสุดท้ายที่พนักงานเลือกให้เพราะถูกใจเหลือเกินลายเส้นนี้เข้ากับพี่นิคของหล่อนสุดๆ แค่ใส่ชุดสูททั่วไปยังหล่อกระชากใจแล้วพลันนึกถึงคนตัวสูงใส่สูทใช้เนกไทที่หล่อนซื้อให้คงมีความสุขชะมัด

เอเลนออกไปทันทีที่จัดของเสร็จณัฐชาทิ้งเวลาไปราวสองชั่วโมงเพื่อให้สาวใช้ทำความสะอาดเสร็จ ถึงค่อยเดินลงมายังชั้นล่าง

“ขอโทษนะจ๊ะ เห็นคุณย่าไหม” เอ่ยถามสาวใช้ที่กำลังเดินผ่านมาทางนี้พอดี

“คุณท่านพักผ่อนในห้องนอนค่ะ”

“ขอบใจจ้ะ เธอไปได้แล้ว” ณัฐชายิ้มซุกซน เมื่อทางสะดวกก็ทำทีว่าเดินชมคฤหาสน์ไปทางปีกซ้ายเห็นจักรยานที่จอดพิงพุ่มไม้ไว้หลายคันจึงแอบขโมยมาปั่นไปตามถนนสายเล็กทอดยาวไปสู่บ้านพักขนาดกลางซึ่งตั้งสูงขึ้นไปอ**บนเนินเขามีสวนดอกทิวลิปคั่นกลาง ลมทะเลพัดใส่หน้าเย็นสบายอีกทั้งยังได้กลิ่นธรรมชาติพลอยทำให้สุขใจ ตั้งข้อสันนิษฐานว่านิโคลัสคงจะใช้จักรยานเป็นพาหะเดินทางระหว่างบ้านเขากับคฤหาสน์แน่นอนเพราะความคดเคี้ยวของถนนและความแคบนั้นไม่เหมาะกับการใช้รถยนต์หรือมอเตอร์ไซด์ อีกทั้งมันไม่ได้ไกลมากมายใช้เวลาปั่นไม่ถึงสองนาทีก็คงถึงแล้ว

หญิงสาวหยิบกล่องเนกไทที่ตะแกรงด้านหน้ามาถือ ตั้งใจไว้ว่าจะเอาไปวางในที่ที่นิโคลัสสามารถมองเห็นได้ง่ายก็จะออกมาคงใช้เวลาไม่นาน

สอดส่องสายตาหันซ้ายแลขวาไม่เห็นใครก็วิ่งสาวเท้ายาวๆ ไปยังประตูหน้าบ้านทันทีโชคดีที่สาวใช้ไม่ได้ล็อกไว้ณัฐชาจึงเดินย่องขึ้นไปบนบ้านที่น่าจะเป็นที่พักของเจ้าของบ้านพลันได้ยินเสียงตะกุกตะกักมาจากห้องนอนฝั่งตรงข้ามหล่อนตกใจมากยกมือข้างหนึ่งปิดปากก่อนย่องฝีเท้าเบาไปยังประตูห้องนอนหนึ่งที่เปิดออกกว้าง หัวใจดวงน้อยเต้นตุบตับเร็วระรัว มือไม้สั่นแทบเก็บอาการไม่อยู่

“ตายๆ สาวใช้ยังไม่กลับคฤหาสน์อีกเหรอเนี่ย” พึมพำหน้าซีด กลอกนัยน์ตาลอกแลกมองซ้ายทีขวาทีหาที่กำลังให้ตนเอง พลันเสียงฝีเท้าย่างเข้าใกล้หล่อนรีบถลากายเข้าไปหลบในตู้เสื้อผ้าที่เต็มไปด้วยเสื้อผ้าผู้ชายทันที อย่าบอกนะว่านี่ห้องนอนของนิโคลัส โอ๊ย แต่ละชุดที่เขาใส่มีแต่แบรนด์ที่หล่อนชอบทั้งนั้นเลย เห็นตามข่าวเงียบๆ ขรึมๆ แต่แฟชั่นน่าดู

เอี๊ยด

เสียงประตูถูกดึงให้ปิดลงพร้อมกับเสียงฝีเท้าหนักที่เดินเข้ามาในห้อง ‘ใครกัน’ คุณหนูณัฐชาคนสวยนั่งนิ่งเป็นหุ่นไม่กระดุกกระดิกตัวไปไหนตอนออกมาเพิ่งจะสี่โมงเย็นเองเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะกลับเร็ว เพราะฉะนั้นเดาได้ว่าคนที่เดินเข้ามาต้องเป็นสาวใช้แน่ๆ แต่ทันใดนั้นตู้เสื้อผ้าถูกเปิดประตูออกครึ่งบาน โชคดีที่ไม่ใช่จุดที่หล่อนหลบแต่มองมองหางตาจากตรงนี้ทำให้ณัฐชาแทบเป็นลมล้มพับลงเพราะคนที่ยืนอยู่คือ นิโคลัส ธอร์ตัน! ยืนอวดกายสูงใหญ่เปลือยท่อนบนท่อนล่างมีเพียงผ้าเช็ดตัวพันรอบกายกำยำเป็นสีแทน ปลายนิ้วเล็กยกปิดจมูกป้องกันเลือดกำเดาไหลสูดลมหายใจเข้าปอดลึก หลับตาปี๋ไม่กล้ามองซิคแพคลอนใหญ่แต่ก็ไม่วายแอบปรื๋อตามอง

‘เอาน่า นานๆ ทีได้เห็นขอแอบดูสักหน่อยเหอะ แต่ว่าทำไมพี่นิคกลับมาเร็วขนาดนี้แล้วจะออกไปได้ยังไงล่ะทีนี้’ ณัฐชาเหล่ตามองไปร้องคร่ำครวญในใจไป ในมือกำกล่องเนกไทแน่นจนเจ็บไปหมดทั้งมือภาวนาขอให้เขาเลือกเสื้อไปสักตัว เลือกไปเลยไม่ต้องมาเปิดบานที่หล่อนอยู่แต่ดูเหมือนพระเจ้าจะไม่ได้ยินคำขอนั้นเพราะนิโคลัสปิดประตูตู้เสื้อผ้าบานนั้นลงแล้วเปิดบานที่หล่อนหลบออกเต็มแรง!!

ผลัวะ!

‘กรี๊ด ไม่รอดแน่ยัยพาย!’ ณัฐชาหลับตาปี๋เตรียมคำแก้ตัวไว้ในใจเสียมากมาย ทว่าในวินาทีนั้นเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นพอดี ประตูตู้ถูกเปิดค้างไว้อย่างนั้นไว้อย่างนั้นก่อนหมุนกายกลับไปรับสายหันหลังให้หล่อน ณัฐชาถอนหายใจอยากโล่งอก ยกมือขึ้นพึมพำขอบคุณพระเจ้า นึกว่าจะไม่รอดซะแล้ว หล่อนเห็นว่านี้เป็นโอกาสเดียวในการหนีจึงค่อยๆ ก้าวเท้าเรียวแสนสั่นออกจากตู้เสื้อผ้าก่อนย่องเบาสุดชีวิตมีเป้าหมายคือประตู!

‘พ่อแก้วแม่แก้วช่วยลูกด้วย ขืนพี่นิคมาเห็นหล่อนในตอนนี้มีหวังโดนหักคอจิ้มน้ำพริกแน่ เขายิ่งขรึม โหด ห่ามอยู่ด้วย แถมคุณย่าก็อยู่ไกลตั้งคฤหาสน์คงมาช่วยไม่ได้แน่ๆ’ หล่อนหลับตาปี๋ สาวเท้าย่องให้น้ำหนังเบาที่สุด เร็วอีกนิดยัยพายประตูอยู่ตรงหน้าแล้ว

แต่ดูเหมือนโชคจะไม่เข้าข้าง เพราะจังหวะหนึ่งที่นิโคลัสยกมือขึ้นกุมขมับนั้นเขาเหลือบหางตาไปเห็นตัวอะไรเล็กๆ บางๆ กำลังย่องเบาออกจากห้องนอนตนเอง

“ขอโทษนะยาหยี พอดีฉันติดธุระแล้วจะโทรกลับไป” นิโคลัสกรอกเสียงบอกปลายสายแล้วกดตัดสายทิ้งหันกลับไปมองแผ่นหลังบอบบางที่แข็งกร้าวก่อนนางแมวขโมยจะค่อยๆ เอื้อมมือไปสัมผัสยังรูบิดทว่ายังไม่ทันได้ออกแรงหมุนเขาก็สาวเท้ายาวๆ วิ่งเข้าไปรวบเอวหล่อนได้ทัน ส่งผลให้กล่องสีเหลี่ยมเล็กๆ ตกลงสู่พื้นพรม รวบเอวคอดไว้แน่นไม่ยอมปล่อย ตั้งใจจะบีบให้หักคามือให้สมกับแมวขโมยสาวที่ริอ่านเข้ามาแอบดูเขาโป๊หรือไม่ก็ต้องแอบมาขโมยของอย่างแน่นอน!

“เธอเป็นใคร!!”

“กรี๊ดดดด ปล่อยนะ!”

“ไม่ปล่อย เธอเป็นใครกล้าดียังไงเข้ามาในห้องนอนฉัน!”

“อ๊าย ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ!” หล่อนกรีดร้องยาวสุดเสียงดิ้นรน จิกเล็บลงท่อนแขนกำยำให้ปล่อยเอวหล่อนลงแต่ฝ่ายนิโคลัสไม่คิดยอมแพ้ผู้หญิงตัวเท่าแมวจึงเหวี่ยงสุดแรงจนร่างน้อยลงไปนอนหงายบนเตียงกว้างจมหายไปกับผ้าปูที่นอนสีขาวสีเดียวกับสีผิวของหล่อน

คนตัวเล็กตกใจขวัญเสียหวาดผวาพลิกกายหนีแต่คนตัวโตตามมาคร่อมกายไว้อีกทั้งออกแรงกดเรียวแขนบางให้จมจนหล่อนรู้สึกเจ็บเอียงใบหน้าหนีน้ำตาคลอ หลบปลายจมูกสันโด่งที่คลอเคลียอยู่ใกล้พวงแก้มนิดเดียว แต่เขากลับออกแรงกดข้อมือหล่อนแน่นมากกว่าเดิม

“เธอเป็นใครเข้ามาในห้องฉันด้วยจุดประสงค์อะไร! ตั้งใจเข้ามาขโมยของมีค่าไปขายใช่ไหม”

“ไม่ใช่ค่ะ”

“ยังจะมีหน้ามาปฏิเสธอีก แน่จริงหันมามองหน้ากันสิ” ชายหนุ่มมองซีกดวงหน้าหวานของโจรสาวที่ซุกหน้าเข้าหมอนปิดบังดวงหน้าตนเองทำให้เขาโคตรจะโมโหเลย โมโหไม่พอเขายังอยากขย้ำหล่อนให้จมเขี้ยวด้วย ใครใช้ให้กล้าเล่นกับพยัคฆาอย่างเขากัน

“มะ... มองไม่ได้ค่ะ”

“หึหึ กวนเหรอ! กล้ากวนเหรอ ไหนๆ เธอก็กล้าบุกมาถึงที่นี่ ขอฉันดูหน้าแมวขโมยหน่อยซิ!” นิโคลัสกัดฟันกรอดพูดเสียงสูงใช้ปลายนิ้วแกร่งจับปลายคางสวยบังคับให้แมวขโมยสาวเบนหน้ากลับมาสบตา แรงบีบต้องเพิ่มมากขึ้นเพราะหล่อนพยศไม่ยอมหันมามองแต่โดยดี

“หันหน้ามาเร็วเข้า!”

..................

ฝากนิยายด้วยนะคะ