พันธกานต์ร้ายรัก

ตอนที่ 3 (1)

ซีแอตเทิล เมืองท่าของชายฝั่งในรัฐวอชิงตันมีขนาดใหญ่ที่สุดในภูมิภาคแปซิฟิกตะวันตกเฉียงเหนือ ขึ้นชื่อว่าเป็นเมืองที่ฝนตกชุกเมืองหนึ่งในประเทศอเมริกา แต่หากวันไหนไม่มีเมฆฝนมาบดบังทัศนียภาพของเมืองนี้จะสวยและน่าอยู่มาก เมืองนี้ถูกล้อมรอบไปด้วยมหาสมุทรทะเลสาบและแม่น้ำเหมาะสำหรับธุรกิจเดินเรือขนส่งสินค้าภายในทวีปหรือระหว่างทวีป ซึ่งสัมปทานการเดินเรือในน่านน้ำแถบนี้ส่วนใหญ่เป็นของตระกูลธอร์ตัน บริหารงานโดยซีอีโอหนุ่มรูปหล่ออย่าง ‘นิโคลัส ธอร์ตัน’

ณัฐชาพาร่างกายอ้อนแอ้นสมส่วนเดินลงจากลีมูซีนคันหรูย่างกรายบนส้นสูงตามบอดี้การ์ดเข้าไปในคฤหาสน์ธอร์ตัน หล่อนงดงามและเดินเชิดด้วยกิริยาวางมาดผู้ดีทุกกระเบียดนิ้วเรียกสายตาของใครหลายคนให้หันมามองเป็นจุดเดียว ช่วยไม่ได้เลยในระยะเวลาเพียงไม่กี่ปีทำให้หล่อนเปลี่ยนแปลงตัวเองจากลูกเป็ดขี้เหร่กลายเป็นหงส์ฟ้าแสนสวย ต้องยกความดีความชอบให้กับนิโคลัสที่ในอดีตชอบถากถางเรื่องหน้าตา ผิวพรรณ รวมถึงลักษณะการแต่งตัวแสนเชยของหล่อน

หึ! คราวนี้มาดูกันซิว่าถ้ามาเจอหล่อนในตอนนี้แล้วเขาจะยังถากถางออกหรือเปล่า

สาวลูกครึ่งไทย-อเมริกันสาววัยยี่สิบสี่ปีเชิดปลายคางขึ้นสูงอย่างถือดีนึกโมโหผู้ชายบ้า ตอนนี้เขาคงยังอยู่ที่ทำงานแต่ก็ดีแล้วแหละไว้ค่อยเจอกันตอนเย็นก็ยังไม่สาย หล่อนผ่อนลมหายใจยาวถอดแว่นกัดแดดสีชาออกมาเหน็บไว้คอเสื้อเดินเข้าไปสวัสดีคุณย่าซาแมนธาที่เดินเข้ามาหา

“สวัสดีค่ะ ไม่ได้เจอกันนาน คุณย่าสบายดีนะคะ”

“ย่าสบายดีจ้ะ ไม่ได้เจอกันแค่ปีสองปีหนูพายยังสวยเหมือนเดิมไม่มีผิด” ท่านจับมือหญิงสาวพลิกดูผิวพรรณที่ขาวอมชมพูดเปล่งปลั่งมีน้ำมีนวล เลยขึ้นไปดวงหน้าสวยที่ถูกแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางบางเบาไม่หนาเตอะแบบหญิงสาวคนอื่น อาจเพราะครึ่งหนึ่งในตัวของหญิงสาวมีความเป็นไทยรูปร่างหน้าตาจึงออกไปทางกระจุ๋มกระจิ๋มน่ารักน่าเอ็นดู ปากนิด จมูกหน่อย ใครเห็นเป็นต้องรักต้องหลงโงหัวไม่ขึ้น

“คิดถึงคุณย่าจังเลยค่ะ หนูขอกอดหน่อย”

“จ้า”

หล่อนสวมกอดท่านก่อนเม้มริมฝีปากจุ๊บแก้มท่านทั้งสองข้างให้หายคิดถึงก่อนคลี่รอยยิ้มหวานพอๆ กับสีของลิปสติกบนเรียวปาก

“ชื่นใจที่สุด เข้ามานั่งพักก่อนดีกว่าย่าให้คนเตรียมน้ำกับของว่างไว้รอหนูแล้ว”

“ค่ะคุณย่า” มือบางประคองร่างของหญิงชราวัยเจ็ดสิบห้าแต่เดินเหินยังคล่องแคล่วว่องไวไม่มีอาการปวดขาปวดหลังมายังชุดรับแขกกลางห้องโถงก่อนหันไปส่งยิ้มหวานให้สาวใช้คนหนึ่งของธอร์ตันที่เดินผ่านมาพอดี “เอาของของฉันมาวางไว้ตรงนี้ก็ได้จ้ะ มันไม่เยอะมากเท่าไหร่ฉันถือขึ้นไปเองได้”

“ไม่ได้ค่ะคุณหนู”

“ปล่อยให้สาวใช้เอาขึ้นไปเก็บให้เถอะจ้ะ”

ณัฐชาอึกอักแต่ก็ไม่ได้ขัดอะไร “เอ่อ... ก็ได้ค่ะ แต่ฉันขอถุงกระดาษสีน้ำตาลหน่อยจ้ะ”

“นี่ค่ะคุณหนู”

“ขอบใจจ้ะ” หญิงสาวยิ้มหวานหยิบกล่องสีขาวในถุงออกมาเปิดส่งให้ท่าน “วันก่อนหนูไปเดินห้างกับยัยพีชเห็นว่าใกล้เข้าหน้าหนาวแล้วก็เลยซื้อเสื้อคลุมไหล่มาฝากคุณย่าค่ะ”

“สวยจังเลย ขอบใจมากนะจ๊ะ” ท่านรับไปคลี่ออกดูใบหน้าอาบเปื้อนไปด้วยรอยยิ้มแห่งความสุข “พอดีเลย ย่ากำลังมองหาแบบเสื้อคลุมไหล่ไว้ถักโครเชต์ ได้เสื้อคลุมไหล่ตัวนี้มาเป็นแบบคงดีไม่น้อย” คุณซาแมนธาพูดยิ้มๆ พับเก็บใส่กล่องส่งต่อให้สาวใช้เอาไปเก็บ

“คุณย่าถักโครเชต์ด้วยเหรอคะ”

“จ้ะ อยู่ว่างๆ ก็เลยหาอะไรทำแก้เบื่อ”

“หนูชอบงานฝีมือมากค่ะ แต่ไม่ค่อยมีพรสวรรค์ในทางด้านนี้ก็เลยชอบดูคนอื่นทำมากกว่า” หญิงสาวยกมือปิดปากขณะหัวเราะคิก

“เด็กสมัยใหม่แค่สนใจงานฝีมือไม่ต้องทำเป็นย่าก็ว่าดีแล้วจ้ะ มาถึงเหนื่อยๆ ย่าว่าหนูพายไปพักผ่อนสักหน่อย แล้วตอนเย็นๆ ย่าจะให้สาวใช้ไปปลุกมาทานอาหารดีไหม” ท่านเสนอความคิดเห็นด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ชื่นชมหญิงสาวแสนสวยตรงหน้าพานอยากได้มาเป็นหลานสะใภ้แต่ไม่รู้ว่าหลานชายคนโตจะว่ายังไง

“ดีค่ะ หนูจะได้โทรบอกยัยพีชด้วยว่ามาถึงที่นี่แล้ว”

“ย่าฝากความคิดถึงถึงพ่อกับแม่ของหนูด้วยนะ”

“ได้ค่ะคุณย่า เดี๋ยวหนูจะลงมาคุยด้วยใหม่นะคะ” ณัฐชายิ้มบาง ไม่รู้จะบอกท่านยังไงดีว่าคนที่บ้านนอกจากพีชญาแล้วคนอื่นไม่รู้ว่าหล่อนมาทำงานที่ซีแอตเทิล

“จ้ะ เอเลน ช่วยพาคุณหนูพายไปที่ห้องพักหน่อยนะ”

“ได้ค่ะคุณท่าน” สาวใช้คนสนิทคลานเข่าผ่านเจ้านายตนเองก่อนลุกยืนนำทางลูกครึ่งสาวแสนสวยขึ้นไปยังห้องพักบนชั้นสองของคฤหาสน์ธอร์ตัน ข้างบนค่อนข้างเงียบเหงาเพราะไม่มีใครอาศัยเลย มีห้องว่างเปล่าของหลานชายของเจ้าบ้านทั้งสามแต่ตัวคนนั้นไม่อยู่ ส่วนคุณซาแมนธาเองพักที่ห้องนอนชั้นล่างเพราะไม่อยากเดินขึ้นลงบันไดสูงคดเคี้ยวของคฤหาสน์

“ทำไมข้างบนดูเงียบเหมือนไม่มีใครอยู่เลยล่ะจ๊ะ” หญิงสาวย่างเท้าเรียวตามหลังเอเลนสายตาก็สอดส่องมองรอบชั้นบนของคฤหาสน์ที่เงียบกริบจนเหมือนไม่มีผู้คนอยู่อาศัยหรือว่าหล่อนจะต้องพักบนชั้นนี้กับนิโคลัสสองคนนะ แค่คิดก็มีความสุขชะมัด ถึงไม่ได้ครอบครองขอแค่ได้เห็นหน้าทุกเช้าและก่อนนอนก็พอ

“ไม่มีใครอยู่จริงๆ ค่ะ แต่ถ้าคุณหนูกลัว คืนนี้ให้จะดิฉันมานอนเป็นเพื่อนก็ได้นะคะ คุณฌอนกับคุณเลโอใช้ชีวิตส่วนใหญ่ที่ลาสเวกัสเพิ่งกลับมาเยี่ยมคุณท่านปลายเดือนที่แล้วค่ะแต่เดือนนี้เห็นว่างานยุ่งก็เลยยังหาเวลากลับมาไม่ได้ ส่วนคุณนิคก็ย้ายออกไปอยู่บ้านพักอีกหลังหนึ่งได้หลายปีแล้วค่ะ” สาวใช้ที่มีอายุมากกว่าณัฐชาเพียงไม่กี่ปีตอบคำถามยาวอย่างคนช่างพูดช่างเจรจา

“ย้ายออกไปอยู่ที่อื่น! ไปอยู่กับใครเหรอ!” หัวใจณัฐชาเต้นช้าลง ขออย่าให้เป็นอย่างที่คิดเลยว่านิโคลัสมีคนรู้ใจอยู่แล้ว หากเป็นอย่างนั้นหล่อนคงชอกช้ำใจ

............

ฝากนิยายด้วยนะคะ ^^