พันธกานต์ร้ายรัก

ตอนที่ 3 (3)

“โอ๊ย...” ณัฐชาปวดปลายคางเจ็บจนน้ำตาคลอเพราะสู้แรงชายหนุ่มไม่ได้ คนบ้าอำนาจ คนบ้าพลัง มันเจ็บนะไม่รู้หรือไง บ่นไปแล้วก็ค่อยๆ หันกลับมาสบตาเขาที่อยู่ใกล้แค่คืบเดียว ฉับพลันน้ำตาหยาดใสรินไหลผ่านหางตาสบสายตากับชายหนุ่มที่เบิกตาค้าง เขาในตอนนี้ทำตัวไม่ถูกแช่กายค้างที่เดิม รู้สึกอึ้ง ทึ่ง ในการพบกันครั้งแรกในรอบหลายปี แต่เป็นการพบกันที่โคตรจะไม่น่าจดจำ!

นิโคลัสเพิ่งจะรู้สึกตัวจึงรีบปล่อยมือจากหล่อนพร้อมรีบลุกจากร่างกายหล่อนลงไปยืนโมโหข้างเตียงนอน แผดเสียงร้องชื่อเดียวที่ในชีวิตนี้ไม่เคยคิดจะลืม

“พาย!!”

“ค่ะ พายเอง” ยอมรับเสียงสั่นเครือ ยันกายลุกขึ้นนั่งกลางเตียงพลางใช้สองมือกุมปลายคางไว้ หล่อนเจ็บจนแทบน้ำตาร่วง ไม่คิดว่านิโคลัสจะทำรุนแรงขนาดนี้แต่จะโทษเขาก็ไม่ได้เพราะเขาไม่รู้ว่าเป็นหล่อน แถมหล่อนยังผิดเองที่ริอ่านบุกเข้ามาในถ้ำเสือ

นิโคลัสอยากจะบ้า ยกมือขึ้นดึงทึ่งผมตัวเอง “บ้าเอ๊ย! บุกเข้ามาในห้องนอนพี่ทำไม ไม่มีใครบอกเหรอว่าพี่ไม่ชอบให้คนนอกเข้ามายุ่งวุ่นวาย”

ยัยเด็กช่างตื้อ! ผ่านมาหลายปีสวยมากกว่าเดิมตั้งเยอะแต่ยังชอบทำนิสัยห่ามๆ เหมือนเดิมไม่มีผิด แล้วต่อจากนี้ต้องทำงานร่วมกันเขามิต้องเสร็จกลายไปเป็นผู้ชายในปกครองของหล่อนหรอกหรือ นางสาวแก่นเซี้ยว! ยังแก่นและยังเซี้ยวเหมือนเดิมไม่มีผิดเพี้ยน!

ชายหนุ่มสูดลมหายใจลึกเข้าปอด ทบปมผ้าเช็ดตัวบนเอวสอบให้แน่นขึ้นเหมือนกลัวแม่สาวบนเตียงจะกระโดดเข้ามากระชากออกอย่างไรอย่างนั้น ตอนนี้ไม่รู้ว่าหล่อนกล้าไหมแต่ถ้าถามถึงตอนเด็กๆ หล่อนกล้าแน่เพราะเคยกระตุกผ้าเช็ดตัวจนเขาล่อนจ้อนมาแล้วครั้งหนึ่ง แกล้งเขาไม่พอยังมีหน้ามาหัวเราะฟันหลอแล้วขอเขาแต่งงานอีก! โอ๊ย! ให้ตายเถอะ! เขาอยากจะบ้า!

อีกฝ่ายพูดจริงโกรธจริง ณัฐชาสัมผัสได้จากน้ำเสียงวางมือแทบไม่ถูก กลอกตามองรอบห้องคิดหาคำแก้ตัว “ขอโทษค่ะ แต่ไม่ได้ตั้งใจอยากเข้ามา แต่พายแค่... แค่...”

‘แค่อะไรล่ะยัยพาย นึกให้ออกสิ!’

นิโคลัสครางฮึดฮัดขัดใจ รอฟังแทบแย่อยากรู้หล่อนจะเล่นมุกอะไร “แค่อะไรเล่าพาย! มัวแต่อ้ำๆ อึ้งๆ อยู่นั่นแหละ”

“ไม่มีอะไรค่ะ” ณัฐชาหน้าจ๋อยแอบบ่นงุบงิบหาว่าเขาดุ

‘ยัยเด็กบ้า ยังมีหน้ามาบ่นอีก!’ นิโคลัสปวดหัวจี๊ดๆ

“ถ้าไม่มีอะไรก็กลับคฤหาสน์ไปได้แล้วพี่จะแต่งตัว แล้วไม่ต้องมาที่บ้านของพี่อีกนะไม่อย่างนั้นพี่จะไม่ปรานีแน่”

“ไม่อย่างนั้นพี่จะไม่ปรานีแน่” พูดตามขมุบขมิบ

“พาย!”

ให้ตายเถอะ ยัยเด็กคนนี้ขยันกวนประสาทตั้งแต่เด็กยันโตจริงเลย นิโคลัสถอนหายใจเท้าสะเอวมองหล่อนแววตาคาดโทษ แต่แล้วต้องกลอกตาใส่เพราะนอกจากไม่กลัวแล้วหล่อนยังทำแก้มกลมดิกน่าฟัดใส่เขาอีกด้วย น่าตีจริงเชียว!

หล่อนยั่วเย้ากะพริบตาปริบๆ เดินลอยหน้าลอยตาบิดสะโพกอ้อนแอ้นลงจากเตียงไปหยิบกล่องสีเทาขึ้นมาถือไว้ก่อนเดินมาหยุดตรงหน้าชายหนุ่มหุ่นเซ็กซี่ ได้มองใกล้ๆ แบบนี้หุ่นเขาดียิ่งกว่าตอนพวกปาปารัสซี่แอบถ่ายเขามาลงหนังสือพิมพ์ซะอีก

หญิงสาวกลืนน้ำลายอึกใหญ่ ใช้สายตาไล่มองจากซิคแพคลอนสวยทั้งหกขึ้นไปบนแผ่นอกกำยำ ค่อยๆ เลื่อนนัยน์ตาขึ้นมาตามลำคอสีแทนก่อนจะสบประสานกับนัยน์ตาคู่คม เปรี๊ยะ! เสียงไฟฟ้าแรงสูงช็อตกันดังก้องในโสตประสาท ณัฐชาไหวหัวไหล่เล็กน้อยยิ้มแห้งๆ ให้เจ้าของร่างกายที่หล่อนได้ลวนลามท่อนบนทางสายตาเรียบร้อย เหลือแต่ท่อนล่างที่วันนี้คงสำรวจต่อไม่ได้เจ้าของไม่อนุญาต

“หึหึ” เขาหัวเราะร้ายกาจ

ณัฐชาส่งยิ้มแห้งๆ ให้ชายหนุ่มอีกครั้ง “คือ เอ่อ... พายเอาของฝากมาให้พี่นิคน่ะค่ะ แล้วเย็นนี้เราค่อยเจอกันที่ห้องอาหารนะคะ”

“ขอบใจ” เขายอมรับกล่องเนกไทที่หล่อนซื้อให้แต่สีหน้ายังดุดันเหมือนเดิม ดุเหมือนเสือพ่อลูกอ่อน! ณัฐชาเติมคำนี้ต่อในใจก่อนจะหมุนกายไปยังประตู

ทว่า...

“เดี๋ยวก่อนสิ!”

“คะ... ขา...” หมุนกายกลับมาขานรับเสียงหวานสะดุดขาดเป็นห้วงเป็นห้วง ตาไม่มองเขาแต่จ้องมองซิกแพคลอนสวยตลอดเวลา ยุบหนอ พองหนอ โอ๊ย! ไม่ไหวแล้ว ซิกแพคหนอ ล้ำจังเลยหนอ หล่อนสูดลมหายใจลึกเพื่อตัดใจเมื่อถูกปลายนิ้วแกร่งเอื้อมมาเชยปลายคางให้สูงขึ้น

“พี่นิค จะ... ทำอะไรคะ”

“หึหึ!” กระตุกยิ้มมุมปากข่มขวัญแม่สาวโรคจิตที่เอาแต่มองกล้ามท้องอยู่ได้ทั้งที่หน้าหล่อๆ ของเขาชวนมองมากกว่าแท้ๆ นิโคลัสเองคร้านจะพูดคุยกับเด็กไม่รู้จักโตจึงวางนิ้วโป้งลงใต้จมูกก่อนจ้องมองแววตาตื่นกลัวของหล่อน โดยที่ไม่รู้ว่าหล่อนกำลังคิดในใจ...

‘พี่นิคจะต้องจูบเราแน่ๆ ทำยังไงดียัยพายทั้งวันหล่อนได้แปรงฟันแค่ตอนเช้ารอบเดียวเอง’ ใจสาวเต้นตุบๆ ต่อมๆ หลับตารอสัมผัส แต่แล้วปลายนิ้วนั้นกลับกวาดเช็ดอะไรบางอย่างใต้จมูกหล่อนก่อนเขาจะหันปลายนิ้วกลับมาให้ดู มุมปากคมเข้มหยักโค้งมีแววหยันเล็กน้อยแต่ยังคงความขบขำ

‘กรี๊ด!! หะ... ให้ตายเถอะ! นั่นมันเลือดกำเดาหล่อนไหลนี่นา แกล้งเป็นลมเพื่อหนีความอับอายดีไหม’ ณัฐชาหัวเราะเหอๆ ไม่มีอะไรจะแก้ตัว ได้แต่กะพริบตาปริบมองชายหนุ่มที่กำลังยืนเกร็งตัวกำหมัดแน่นมองมาอย่างคาดโทษ

“ยัยเด็กหื่นเอ๊ย!!”

บรรยากาศบนโต๊ะอาหารเป็นไปด้วยความอบอุ่นความเป็นกันเอง ณัฐชาเจ้าของฉายาใหม่ ‘เด็กหื่น’ คุยเจื้อยแจ้วกับคุณย่าซาแมนธาแต่คอยจะหลบสายตานิโคลัสที่นั่งฝั่งตรงข้าม ก็แหม ตอนนั้นหล่อนรีบวิ่งสุดชีวิตปั่นจักรยานหนีแทบไม่ทัน ทั้งอายทั้งอยากหยิกตัวเองให้เนื้อช้ำ ดูซิ ไปหื่นไม่ดูเวลาต่อหน้าชายในฝันแบบนั้นหล่อนทำได้ยังไงกันยัยณัฐชา

“หนูพายเคยเที่ยวรอบซีแอตเทิลหรือยังจ๊ะ”

“หนูจำไม่ได้ค่ะคุณย่า ครั้งล่าสุดที่มาซีแอตเทิลก็สักสิบห้าได้แต่ตอนนี้หนูยี่สิบสี่ ร่วมเก้าปีได้ค่ะ”

“จริงสินะย่าก็ลืมไป เอาอย่างนี้ก็แล้วกันนะในระหว่างรอเริ่มงานย่าจะให้คนคอยเทกแคร์พาหนูไปทั่วทั่วซีแอตเทิลให้จุใจไปเลย ไว้สุดสัปดาห์รอพี่นิคว่างย่าก็จะไว้วานพี่เขาให้พาหนูไปเที่ยวนอกเมืองด้วย ดีไหมจ๊ะ”

“ดีค่ะคุณย่า” หล่อนกระตือรือร้นพยักหน้ารับ

“แฮ่ม!”

ณัฐชาเสียวไปทั้งสันหลัง ค่อยๆ ช้อนสายตาขึ้นสบกับนัยน์ตาคู่เย็นชาเพียงวินาทีเดียวก็เบนหนีไปทางคุณย่า “แต่ว่าไม่ดีกว่าค่ะคุณย่า หนูยังอยู่ซีแอตเทิลอีกนานไว้ไปสัปดาห์ไหนก็ได้ พี่นิคงานยุ่ง หนูไม่อยากรบกวนค่ะ”

“ย่าตามใจหนูแต่ถ้าอยากไปก็บอกได้ตลอดเวลานะ คนกันเองไม่ต้องเกรงใจนะจ๊ะ”

“ขอบคุณค่ะ”

หญิงชราผู้ผ่านโลกมามากยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ถูกใจกิริยามารยาทของสาวเมืองแคลิฟอร์เนียแต่จะไม่พอใจก็ตรงหน้าตาบึ้งตึงเหมือนหมีกินผึ้งของหลานชายคนโตนี่สิ น้องอุตส่าห์มาที่นี่ในรอบหลายปีแทนที่จะดีใจกลับทำหน้าเฉยเหมือนน้องเป็นธาตุอากาศพลอยทำให้บรรยากาศบนโต๊ะอาหารแย่ลง

“นิค ไม่คิดจะพูดกับน้องสักคำหน่อยเหรอ”

“เอ่อ... เราได้คุยกันแล้วค่ะคุณย่า”

“จริงเหรอ”

“จริงค่ะ ใช่ไหมคะพี่นิค”

“ใช่ครับ”

ณัฐชายิ้มแก้มปริส่วนนิโคลัสแยกเขี้ยวใส่ หล่อนย่นจมูกใส่อีกส่วนเขาใช้ปลายเท้าเตะเข้าเท้าหล่อนทีหนึ่ง หล่อนตาโตมองเขาอย่างมันเขี้ยวแกล้งเอาใจโดยการตักอาหารให้เขาเสียพูนจาน

“ทานเยอะๆ นะคะ”

“พายเองก็ทานเยอะๆ นะครับ”

นิโคลัสแก้เผ็ดเอาคืนหล่อนบ้างแต่จงใจตักแค่ผักกับพริกให้ ยังมีหน้าเลิกคิ้วใส่อย่างกวนๆ ฝ่ายคุณย่าได้แต่มองยิ้มๆ สายตาท่านไม่ดีนักยิ่งตอนนี้ท่านไม่ได้ใส่แว่นตาคงมองเห็นแค่หลานสาวกับหลานชายตักอาหารให้กันแต่มองไม่เห็นอาหารในจานของทั้งสอง