Story:ไม่ได้ตั้งใจรัก

ตอนที่11 อย่าแรดให้มันมาก

"อุ้ย!"

พายน์สะดุ้งเมื่อมีมือปริศนาดึงกระชากแขนของเธอให้เข้ามาอยู่ในมุมนึงของตึกอย่างกะทันหันไม่ทันที่เธอจะทันตั้งตัว และเป็นมุมที่ไม่มีคนเดินผ่านไปผ่านมาซะด้วย

มือหนายกขึ้นมาปิดปากของพายน์เพื่อไม่ให้ส่งเสียงอย่างทันท่วงที แต่เมื่อเห็นหน้าของคนทำเท่านั้นแหล่ะ พายน์ไม่แปลกใจเลยที่เขาต้องมาทำอะไรลับๆล่อๆแบบนี้ ก็ไม่อยากให้ใครรู้เรื่องที่เธอกับเขามีความเกี่ยวพันกันน่ะสิ

"เกรท นายมีอะไร?"

เกรทยกแขนขึ้นเหนือศีรษะพายน์ฝ่ามือตรึงอยู่กับผนังของตึกเพื่อขวางไม่ให้เธอเดินหนีไป

"ถามตัวเองเถอะว่ามีอะไรถึงได้ป่าวประกาศเรื่องที่ผัวตายไปทั่ว"

เกรทยังอยู่ในเครื่องแบบชุดปฏิบัติการทางการแพทย์แขนสั้นสีขาว พายน์เดาว่าเขาแอบหนีออกมาจากคลาสเรียนกะทันหันแน่ๆ คงจะโกรธเรื่องวันนี้อยู่ไม่น้อย

"นายใส่ใจเรื่องแบบนี้ด้วยเหรอ?"

พายน์ทำหน้าอินโนเซ้นใส่เกรท

'หึ!ที่แท้โกรธที่ฉันแช่งนายทางอ้อม นึกว่าจะโกรธจะหึงหวงที่มีผู้อื่นมาจีบฉันซะอีก เออ ให้มันได้แบบนี้สิวะเกรท' พายน์จ้องหน้าหล่อบึ้งๆกลับแต่พูดตอบโต้เขาอยู่ในใจ

"ถ้าฉันไปบอกคนอื่นบ้างว่าแม่ของลูกตายแล้วเธอจะรู้สึกเฉยๆเหรอ?"

"นายจะเดือดร้อนอะไร คนอื่นเขารู้ที่ไหนว่านายมีลูกแล้ว"

"อยากได้ผัวใหม่มากนักรึไง?!"

เกรทตะคอกออกมาราวกับระเบิดอารมณ์ที่เก็บกดเอาไว้ข้างในมาสักพักแล้ว พายน์ทำหน้าเลิ่กลั่กมองซ้ายมองขวาเนื่องจากเกรงว่าจะมีคนมาได้ยินเข้า

"ผัวใหม่อะไรของนาย แล้วถ้าฉันจะมีมันก็เรื่องของฉันป่ะวะ?"

"ลูกเพิ่งได้ไม่กี่เดือน อย่าแรดให้มันมากนักเลย"

เกรทปล่อยพายน์ให้เป็นอิสระ แต่ยังคงทำหน้าเหี้ยมใส่เธอ แววตาดุนั้นเปี่ยมไปด้วยพลังแห่งความโกรธขึ้งเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อซะให้ได้ ไม่รู้เป็นบุญหรือกรรมที่พายน์ได้เห็นเขาโกรธและแสดงอารมณ์แบบจัดเต็มออกมาครั้งแรกแบบนี้ เมื่อแสดงอาการอาฆาตมาดร้ายใส่พายน์เสร็จแล้วเกรทก็เดินผละออกไป ก็แค่มาขู่ เป็นหมาหวงก้างเท่านั้น กูไม่เอาก็กันท่าไม่ให้คนอื่นได้ไป

แต่ๆตะกี้กูโดนด่าว่าแรดนะ!

"นายมันบ้าไปแล้วจริงๆ"

พายน์ตะโกนด่าตามหลังเกรทไปโดยไม่สนแม่งว่าใครจะได้ยิน โกรธเป็นเหมือนกันนะโว้ย! และก็ด่าทันซะด้วยเพราะเกรทหันมามองตามเสียงด่าแต่ทำเป็นไม่สนใจอะไร เดินขึ้นตึกเรียนไปเฉยทำราวกับว่าไม่มีอะไรเกิด

'ได้ระบายอารมณ์ใส่คนอื่นแล้วก็สบายใจแล้วสิ คนโรคจิต!'

พายน์เดินโซซัดโซเซมานั่งตรงม้าหินอ่อนหน้าคณะอย่างหมดแรงอ่อนล้าและยังรู้สึกโมโหเกรทไม่หาย

วันนี้หมดคลาสเรียนแล้วได้เวลากลับบ้านสักที พายน์เลยเอางานออกมาทบทวนว่ามีงานไหนบ้างที่สามารถทำส่งก่อนได้เลย

เนื่องจากเอากลับไปทำที่บ้านก็ไม่ได้ทำอยู่ดี แม้ว่าตอนนี้เกรทจะจ้างพี่เลี้ยงเด็กมาประจำที่บ้านแล้ว แต่เวลาเลิกเรียนพายน์ก็จะพยายามอยู่ดูแลลูกด้วยตัวเอง กลัวลูกติดคนอื่นที่ไม่ใช่แม่มากกว่า

"พายน์! ฉันกำลังหาเธออยู่พอดี"

ใบบัววิ่งหอบแฮ่กๆมานั่งลงข้างๆพายน์ ในมือถือชานมไข่มุกที่เพิ่งไปหิ้วมาจากโรงอาหาร ยัยนี่กินได้ตลอดเวลาจริงๆ พายน์อมยิ้มพร้อมกับส่ายหน้าเบาๆรู้สึกอารมณ์ดีขึ้นมานิดนึง

"ว่าไงมีอะไรถึงได้มาหาฉัน?"

"พี่หมอเกรทน่ะ"

"หืม"

พายน์หันขวับเมื่อใบบัวเอ่ยถึงเกรท

"เขาหล่อมากกก ฉันอ่ะปลื้มเขาสุดๆไปเลย"

"รู้จักเขาด้วยเหรอ?"

"รู้สิ พี่เขาดังใน ม.มากๆเลยนะ แถมฉันได้ข่าวมาด้วยว่าพี่เขาโสดไม่มีแฟน ไม่มีคนคุย อยากรู้จังเลยวาสนาผู้ใดกันหนาาา"

ใบบัวเอามือเท้าคางปากก็ขยับพูดเสียงเล็กเสียงน้อยด้วยประกายตาระยิบระยับอย่างคนที่กำลังตกอยู่ในอาการคลั่งรักสุดๆ

"แค่กๆ"

พายน์ถึงกับสำลักน้ำลายตัวเองเพราะคำว่าวาสนาผู้ใด เออจริงว่ะวาสนาผู้ใดไม่รู้ แต่สำหรับกูมันคือเวรกรรมแทร่ๆ

"ก็แค่หล่อ ไม่เห็นจะมีอะไรน่าสนใจ"

พายน์หยิบปากกาไฮไลท์สีเหลืองอ่อนออกมาจากกระเป๋าพร้อมกับมาร์คลงไปในเนื้อหาสำคัญในชีตของใบงานพรางพูดตอบโต้กับใบบัวไปด้วย เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา

"ไม่ใช่แค่หล่อนะโว้ยพายน์ เก่ง เริ่ด ดี เพอร์เฟคเหมาะกับตำแหน่งพ่อของลูกที่สุด งื้อ..."

พายน์เกือบจะสำลักอีกรอบ พ่อของลูก...เออ ตำแหน่งนี้เธอก็ได้มาแล้ว แล้วยังไงในเมื่อได้แค่นั้น แต่หัวใจยังคว้ามาไม่ได้

จากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อสองสามเดือนก่อนพายน์ยังรู้สึกเจ็บปวดจากการที่โดนเกรทเทความสัมพันธ์ที่พายน์ยังไม่ได้แม้แต่จะเริ่มด้วยซ้ำ

และแม้ว่าพายน์จะพยายามจะหลีกเลี่ยงด้วยการไม่เจอเขา เวลาเขาอยู่กับลูกเธอก็หาเหตุอ้างว่าออกไปซื้อของข้างนอกบ้าง มีธุระบ้าง ผ่านมาแล้วสามเดือนเพิ่งจะได้เจอหน้ากันจริงจังก็วันนี้เอง

"อย่าไปยุ่งกับเค้าดีกว่า คนแบบนั้นดูท่าคงจะรักใครไม่เป็น"พายน์เตือนออกมาจากใจจริงๆ ไม่ได้รู้สึกหึงหวงเพราะแน่ใจว่าเกรทคงไม่สนใจเพื่อนของเธออยู่แล้ว แต่ถึงจะสนพายน์ก็ยินดีด้วย แต่..เปอร์เซ็นต์ที่จะเป็นไปได้เป็นศูนย์มากกว่า

"เออก็จริงของแก ได้ข่าวว่าพี่แกเข้าถึงยากมาก"

ในขณะที่สองสาวกำลังนั่งสนทนากันอยู่ แต่ผู้ที่อยู่ในบทสนทนาของทั้งคู่กำลังยืนกอดอกจ้องมองลงมาจากชั้นบนของตึกเรียนอย่างไม่วางตา

"เกรท"

มุกดาเดินมายืนข้างๆเกรทพร้อมมองลงไปข้างล่างสงสัยตามว่าเกรทกำลังยืนจดจ่อกับอะไรอยู่ เพราะผ่านไปสิบนาทีแล้วที่เกรทยืนนิ่งอยู่ตรงนี้ ราวกับข้างล่างนั้นมีอะไรที่น่าสนใจมากมาย

"ตรงนั้นมีอะไรให้นายสนใจเหรอ?"

มุกดาถามขึ้นมาอย่างสงสัย เกรทละสายตาจากภาพตรงหน้าก่อนจะเอามือที่กอดอกลงแล้วหันมาเผชิญหน้ากับมุกดา

มุกดาคือเพื่อนผู้หญิงที่หลังๆเกรทเริ่มเปิดใจคุยด้วยแบบเพื่อนเพิ่มเข้ามาอีกหนึ่งคน เพราะเขามีเรื่องที่อยากปรึกษากับมุกดา

"วันก่อนนายบอกมีเรื่องจะคุยด้วย เรื่องอะไรเหรอ?"

"อ๋อ คือว่า..."

เกรทอ้าปากทำท่าจะพูด

"ไอ้เกรท!"

เสียงวินกับธีร์เดินเข้ามาซะก่อนที่เขาจะเอ่ย เกรทถึงกับต้องหุบปากชักสีหน้าใส่วินทันทีเพราะยังไม่พอใจกับเหตุการณ์ที่โรงอาหารอยู่มาก

"มีอะไร?"

ถามเสียงห้วน

"ไปเป็นเพื่อนกูหน่อย"

"ไปไหน?"

"หาน้องเภสัชปีหนึ่ง"

ธีร์เป็นฝ่ายตอบแทนวิน พร้อมกับหันไปยักคิ้วใส่กับมุกดา

"ใครเหรอธีร์?"

มุกดาเป็นฝ่ายถามขึ้นมาบ้าง

"น้องพายน์น่ะ ไอ้วินมันปลื้มจนไม่เป็นอันเรียนแล้ว กูนี่ชักจะรำคาญชิบหายไปขอเบอร์ให้มันหน่อยเถอะจะได้จบๆ"

เกรทได้ยินก็เดินหนีไปดื้อๆแสดงอาการไม่พอใจโดยที่ไม่ทราบสาเหตุทำเอาคนในกลุ่มถึงกับทำหน้าเหวอไปตามๆกัน

"ไอ้เกรทมันเป็นอะไรของมันวะ กูเห็นตั้งแต่อยู่โรงอาหารแล้ว"

"เออ มันเหมือนโกรธใคร มึงป่ะไอ้วิน?"

มุกดามองหน้าสองคนสลับกันไปมาอย่างไม่เข้าใจสักเรื่องที่เพื่อนคุยกันก่อนจะรีบเดินตามเกรทไปเพราะเมื่อสักครู่ยังคุยกันไม่เสร็จ

"เกรท! เกรท!"

มุกดาวิ่งตามหลังเกรทมาจนถึงข้างล่างของตึก เพราะยังอยากรู้เรื่องที่เกรทบอกว่าจะคุยกับเธอ

"ฉันจะกลับบ้านแล้ว ค่อยคุยกันนะมุก"

"แล้ว..เรื่อง.."

มุกดาพูดไม่ทันจบประโยคเกรทก็เดินอาดๆจากไปซะก่อน เธอเลยยืนงงๆทำหน้าตาท่าทางสงสัยอยู่ตรงนั้นอย่างทำอะไรไม่ถูก อุตส่าห์ได้คุยได้ใกล้ชิดกันมากกว่าคนอื่นแล้วเชียว แต่ก็ยังไปไม่ถึงไหนสักที

มุกดาเองก็เหมือนผู้หญิงคนอื่นๆที่แอบปลื้มเกรทและพยายามจะเข้าหาจุดประสงค์ก็เพื่ออยากได้หัวใจของว่าที่คุณหมอเกรทมาครอบครอง แต่จนแล้วจนรอด เกรทก็กั้นม่านบางๆเอาไว้เสมอ พื้นที่ส่วนตัวที่เป็นเขตหวงห้ามก็ยังไม่มีใครสามารถล่วงล้ำเข้าไปได้

และมันก็กลายเป็นเสน่ห์อันน่าค้นหา ยิ่งได้ยากคนก็ยิ่งอยากได้ แม้ว่าเหล่าสาวๆจะรู้อยู่เต็มอกว่าเหมือนแมลงเม่าบินเข้ากองไฟ ก็ยังยอมบินเข้าไป แม้รู้ตัวว่าต้องเจ็บปวดแต่ก็อยากลองสักตั้งแค่ให้ได้คุยกับเกรทสักคำก็ถือว่าปังที่สุดแล้ว