ตอนที่ 10กูตายหรือยัง
1385 Words
"ไอ้วิน!"
"อื้อ! กูนั่งติดกับมึงเนี่ยย ตะโกนหาพ่องงง"
"กูตายหรือยัง?"
เกรทแกล้งถามเสียงดัง จนนักศึกษาที่นั่งกินข้าวอยู่ทุกโต๊ะถึงกับหันมามองพร้อมๆกันอย่างไม่ได้นัดหมายรวมถึงโต๊ะของพายน์และใบบัวด้วย
อุย!
พายน์เกือบหงายหลังเมื่อเจอเกรทขมวดคิ้วหรี่ตาใส่จ้องหน้าอย่างเอาเรื่อง
เธอเดาว่าเกรทคงได้ยินบทสนทนาของเธอทุกคำ หญิงสาวถึงกับหน้าเหวอเงิบอย่างตกใจทำอะไรไม่ถูก มืออีกข้างของเธอเผลอปัดโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่ใกล้มือตก
ตุ๊บ!
วินที่นั่งอยู่ข้างๆได้ยินเสียงของตกก็รีบหันไปมอง เมื่อเห็นเจ้าของโทรศัพท์มือถือวินรีบก้มลงไปเก็บให้ทันทีอย่างไม่ลังเล
"นี่ครับ"
วินยื่นโทรศัพท์มือให้พายน์พร้อมกับรอยยิ้มดีใจ เพราะพายน์คือหญิงสาวคนเดียวกันกับที่วินกำลังตามหาอยู่ตั้งแต่เมื่อวาน
"ขอบคุณค่ะ"
พายน์รับโทรศัพท์มือถือมาสำรวจว่าพังหรือเปล่า แต่เหมือนว่าวินจะตกอยู่ในภวังค์ เขายังคงมองหน้าพายน์ค้างนิ่งอยู่อย่างนั้น อย่างคนที่มีเรื่องราวอะไรที่จะพูดกับเธอต่อ
"คะ?"พายน์เลิกคิ้วถาม
"อ้อ!ขอโทษครับ น้องใช่น้องที่ชื่อพายน์หรือเปล่าครับ?"
"ใช่ค่ะ รู้จักพายน์ด้วยเหรอคะ?"
"เมื่อวานเราเดินชนกัน แล้วบัตรนักศึกษาของน้องตกอยู่น่ะครับ พี่ไปถามเพื่อนๆ ในคณะของน้องเขาบอกน้องชื่อพายน์"
วินรีบล้วงบัตรนักศึกษาที่เก็บเอาไว้ในกระเป๋าคืนให้พายน์ พายน์ยิ้มและรับคืนมาพร้อมกับเอ่ยขอบคุณอย่างดีใจ
"ขอบคุณนะคะ พายน์ไม่รู้ตัวเลยว่ามันหายไป"
"ไม่เป็นไรครับ เอ่อ..น้องพายน์มีคอนแทคมั้ยครับ?"
วินสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆอย่างกับกำลังท่องมนต์เรียกพลังความใจกล้าหน้าด้าน ก่อนที่จะตัดสินใจพูดขอคอนแทคติดต่อ
ปกติแล้ววินไม่เคยขอคอนแทคใครก่อน ครั้งนี้เป็นครั้งแรกเพราะคนแบบวินมีหน้าตาที่หล่อคมโดดเด่นเป็นอาวุธ
แค่มองหน้าสาวๆ ก็ใจละลายพร้อมยอมพลีกายพลีใจให้โดยที่วินแทบจะไม่ต้องออกแรงอะไร แถมยังมีดีกรีว่าที่คุณหมอรูปหล่อ สาวๆ ที่ไหนไม่ใจอ่อนก็ไม่ใช่คนปกติแล้ว
แต่วินก็เพิ่งจะเจอวันนี้แหล่ะคนที่ไม่ปกติ ก็อยู่ตรงหน้าของเขาตอนนี้นี่ไงล่ะ น้องพายน์คนสวยหมวยเกาหลีเกาใจเขานัก แต่ติดตรงที่แม้แต่หางตาพายน์ก็ไม่มองเขานี่สิ
"เอ่อ คอนแทคอะไรคะ คอนแทคเลนส์เหรอ?"
พายน์ทำหน้างงๆ เพราะไม่เคยมีใครมาขอคอนแทคหรือพายน์เองก็ไม่เคยจะสนใจไปขอคอนแทคกับใครมาก่อน
"ฮ่าๆๆ ไอ้วินมึงก็บอกไปเลยว่าขอเบอร์น้องเขา มึงจะพูดอ้อมๆ เพื่อ?"
ธีร์ที่นั่งฟังอยู่อดทนไม่ได้อีกต่อไปจึงโพล่งขึ้นมาไขความกระจ่าง
แต่ผู้ชายอีกคนที่นั่งอยู่ข้างๆหน้าเริ่มแดงก่ำ ไม่รู้เพราะอากาศร้อนหรือว่ากำลังหัวร้อนกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นต่อหน้าเขาตรงนี้กันแน่
'บัตรนักศึกษาตกเอย เดินชนเอย อะไรจะบังเอิญขนาดนั้น' เกรทค่อนแคะอยู่ในใจ
พายน์ปรายตาไปมองเกรทก็ต้องเจอกับรังสีอำมหิตปะทะเข้ามา และเธอกำลังรู้สึกว่ามันกำลังจะแผ่รังสีไปทั่วบริเวณ
'อุย!'
"อ๋อ มีค่ะ แต่พายน์คงไม่มีเวลาคุยกับพี่วินหรอกค่ะ กลับไปพายน์ต้องเลี้ยงลูก"
พายน์บอกออกไปตรงๆ บอกเป็นนัยน์ๆ ว่าเธอมีลูกแล้วอย่ามาเสียเวลากับเธอเลย ซึ่งพายน์เองก็ไม่ได้รู้สึกว่าชอบวินอย่างชู้สาว
ในชีวิตของเธอมีคนเดียวเท่านั้นที่ทำให้เธอใจสั่น ก็คือคุณชายไร้หัวใจที่นั่งอยู่ข้างๆ นี่ไงล่ะ
"น้องพายน์มีลูกแล้วเหรอครับ?"
วินมองพายน์ด้วยสายตาละห้อยปนผิดหวังไม่คิดว่าพายน์จะแต่งงานมีครอบครัวไปแล้ว
"พายน์ยังโสดค่ะ พ่อของลูกตายไปแล้ว"ใบบัวเป็นผู้ตอบแทนพายน์
"ใบบัวเธอจะย้ำประโยคหลังทำไม?"
พายน์พูดเสียงลอดไรฟันกับใบบัว รู้สึกว่าเสียวสันหลังวาบๆ
"แฮ่ม!แค่กๆ"
เกรทกระแอมออกมาราวกับว่ากระดูกติดคอชิ้นเบ้อเร่อ
คำก็ตายสองคำก็ตายใจคอจะแช่งให้กูตายโดยไม่คิดแก้ข่าวให้กูเลยเหรอวะพายน์
เกรทมองพายน์อย่างเอาเรื่องอยู่ร่ำไป ใช้สายตาพิฆาตโดยที่ไม่ได้พูดอะไรออกมา
ต่อหน้าคนอื่นพายน์คงจะเป็นอากาศสำหรับเขาอากาศที่เป็นมลพิษซะด้วย
"จริงเหรอครับน้องพายน์ งั้นพี่ก็มีสิทธิ์ขอไลน์น้องพายน์ใช่มั้ย?"
พายน์ยิ้มแห้งๆ เรื่องมันกำลังจะไปกันใหญ่แล้ว อีตาวินนี่ก็เป็นคนแบบไหนกันอุตส่าห์บอกว่ามีลูกแล้วยังไม่วายเต๊าะไม่หยุด
"ใบบัวเรามีเรียนนี่นารีบไปกันเถอะ ไปก่อนนะคะพี่ๆ "
พายน์รีบโบกมือลาอย่างร้อนรน สรุปว่าเธอยังไม่ได้ให้คอนแทคอะไรวินไปทั้งนั้น เธอรีบลากจูงใบบัวออกไปอย่างไว เมื่อเห็นว่าเกรทเริ่มกอดอกส่งสายตาพิฆาตใส่วินรัวๆ อีกครั้งโดยที่เจ้าตัวไม่รู้อีโหน่อีเหน่อะไรแม้แต่นิดว่ากำลังจะเคลมเมียเพื่อนซะแล้ว ไม่ใช่สิ!แม่ของลูกเพื่อนต่างหาก
"น่ารักกูชอบน้องเค้าวะ"
"แต่น้องเค้าก็บอกอยู่ว่ามีลูกแล้ว มึงยังจะจีบอีกเหรอไอ้วิน"
ธีร์เอ่ยขึ้นมาในขณะที่ปากยังคงเคี้ยวของกินยิกๆ ใครจะเป็นยังไงไม่สนธีร์ขอกินไว้ก่อน เพราะกองทัพมันต้องเดินด้วยท้อง ฮ่าๆๆ
"มีลูกแล้วยังไง กูชอบน้องเขาจริงๆ ต่อให้มีผัวก็ชอบ"
"น้องเค้าไม่ชอบมึงสักหน่อย อย่าไปยุ่งเลย"
เกรทกลั้นอารมณ์พูดเสียงลอดไรฟันใส่วิน ก่อนจะหันไปก้มหน้าก้มตากินข้าวในจานต่อ
"แต่ว่าเมื่อครู่มึงถามอะไรกูวะเกรท ก่อนที่กูจะลุกไปคุยกับน้องพายน์?"
"กูตายหรือยัง?"
เกรทกระแทกเสียงถามย้ำออกมาอย่างประชดประชันคนตัวต้นเหตุที่เดินออกไปยังไม่ทันพ้น นึกโมโหยัยขี้แยนักที่แช่งชักว่าเขาตายแล้ว 'สงสัยคงไปบอกใครต่อใครทั่วว่าผัวตายไปแล้ว ทำไมวะ? กลัวไม่มีผัวใหม่หรือยังไง หึ!
"ก็ยังอยู่ทำไมถามกูแปลกๆ?"
"เปล่า กูเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่ากูที่นั่งอยู่ตรงนี้เป็นผีหรือคน"
พูดเสร็จเกรทก็ยกขวดน้ำขึ้นดื่มก่อนจะลุกขึ้นและเดินปลีกตัวออกไปบ้าง
"หงุดหงิดโว้ย!"
"เอ้า! ไอ้เชี้ยเกรทมันเป็นอะไรของมันวะไอ้ธีร์?"
"นั่นดิไม่รู้ไปแดกรังแตนที่ไหนมา ก่อนหน้านี่ก็ดีๆอยู่เลย..ช่างมันเถอะสงสัยแม่งวัยทองมาก่อนกำหนด"
"เออๆ มึงมาช่วยหาวิธีให้กูจีบน้องพายน์ติดดีกว่า"
"ระดับมึงถ้าน้องเค้าไม่สนใจ มึงไม่ต้องไปจีบให้เสียเวลา เพราะน้องเค้าไม่ชอบมึงจริงๆแหล่ะ จากที่กูสังเกตุหางตาน้องเค้าไม่เห็นจะมองมึงเลย เอาแต่มอง..."
"มองใครวะ?"
ธีร์ชะงักเมื่อนึกขึ้นได้ว่าพายน์เอาแต่แอบมองเกรทตลอด พอๆกับเกรทที่มองพายน์ราวกับจะกลืนกิน หมายถึงกินหัวอ่ะนะ สองคนนี้มันต้องมีอะไรกันแน่ๆ เงียบๆไว้ก่อนดีกว่า
"ไม่รู้...กูก็พูดไปเรื่อย ป่ะๆๆ ไอ้เกรทไปนานแล้วมึงไม่เข้าเรียนเหรอคลาสเริ่มแล้วมั้ง"
พี่วินขา~ เมียเพื่อนค่ะเมียเพื่อน ><
- Writer
