Chapter 5
1005 Words
Buo ang kumpiyansa ko. Wala akong dapat na ipag-aalala sa ano mang nangyari sa amin ni Kobie.
Alam ko naman na hindi malalaman ni Ate Nana dahil masisira ang relasyon nila kapag nagkamali si Gabriel.
Alam ko at sigurado ako na hindi ako isusumbong ni Gabriel at kahit magsumbong din siya ay wala akong pakialam.
Mabuti nga para mas mabilis silang mawasak. Hindi naman pwedeng sila lang ang masaya habang ako napag-iwanan na sa magagandang mga pangyayari sa buhay nila.
I know it's a sin, pero iisipin ko pa ba 'yon? Ang mahalaga na lang ngayon ay masaya ako sa ginagawa ko.
Mas pinag-aalala ko pa nga kung paano ko masosolusyunan ang paghihirap ko ngayong sakit sa puson.
Ginawa ko na ang lahat pero nakukulangan pa rin ako sa daliri ko. Hindi ako makuntento sa pakamay lang.
Kaya mas pinili kong tumigil na lang sa inis kahit ang totoo ay hindi ko na kayang tiisin ang bigat at pananakit ng matres ko.
Kailangan ko lang pumutok para maramdaman ang kaginhawaan ngunit sa tindi ng lumalagablab na init ng kaniyang mga mata na nakatitig sa akin at sa tindi ng galit niya sa akin dahil sa pagsasarili ko sa harap niya ay nawalan na ako ng gana na magpatuloy sa aking nais maabot.
Kinalma ko ang aking sarili at sumandal sa upuan. Pinikit ko ang aking mga mata at nakikiramdam lang.
Tanging tunog lang ng makina ng sasakyan ang aking naririnig. Parang pipi ang kasama ko ngayon. Hindi man lang ako nagawang suyuin.
As if naman na naniniwala siyang tulog nga ako. Ang mga katulad niya ay wais pa sa tipaklong.
Nakapikit man ako pero alam niyang gising na gising ang diwa ko.
Habang nakapikit ay sinabi ko sa kaniya ang address ng kaibigan ko.
“What's her name?”
“Nero.”
“A boy?”
“Yeah but his heart is like mine. He's a gay,” pinal kong sabi.
“You're drunk! And what if he will take advantage of you?”
“Gabriel! Ang dumi ng isip mo! Matagal ko ng kaibigan si Nero at kilala ko siya. Hindi siya gaya ng iniisip mo! Kahit maghubad ako sa harap niya, hindi niya ako papatulan.”
“He's still a man!”
“Nakakainis ka! Hinding-hindi nga talaga tayo magkakaintindihan kahit kailan. Mabuti pang ibaba muna ako rito at ako na ang pupunta sa bahay ng kaibigan ko!”
“Ako pa talaga ang nakakainis ngayon? Iyang mga kinikilos at desisyon mo, hindi ba nakakainis?”
“Oh God! I'm sick of this!” Inis kong reklamo at bumangon mula sa pagkakasandal sa likod ng upuan. Hindi ko maitago ang inis at napasabunot na lang sa sarili kong buhok. “Bakit pa ba tayo nagtatalo? Hindi naman kita kaano-ano, ha?! Wala kang pakialam!” Galit kong reklamo. Sino ba naman kasi ang hindi maba-bad trip kung siya lang ang nilabasan. Paano ako?
Sa inis ko ay naisipan ko na siyang sakalin. Pero sa kabilang banda ay may naisip pa akong kapilyahan.
Baka iyon lang ang magpapatahimik sa kaniya kapag hinubaran ko siya ngayon at itaob ang matigas niyang patpat sa aking namamasang hiwa.
Ngayon ko lang ito naramdaman sa tanang buhay ko.
Marahil dahil sa nainom kong alak kaya libog na libog ako. Pinapakulo at pinapainit nito ang aking dugo.
Nililiyaban na naman ang aking katawan at muli na naman akong ‘di mapakali.
Kaya pansamatala ko munang inipit ang aking mga hita para tiisin ang kahirapang hinaharap.
Pero kahit ano'ng gawin ko ay natatalo pa rin ako ng aking sarili dahil lalo ko lang hinahanap ang kagustuhan na maangkin siya at maramdaman.
Dapat pala ay hindi na ako dumilat pa para hindi ko makita ang nakakaakit niyang mukha.
Gusto ko nang maiyak sa inis pero pinigilan ko ang sarili ko.
Ano naman ang katapatan kong umiyak? Isa pa, hindi niya deserve iyakan. Ang kagaya niyang hindi marunong tumingin sa babaeng kasing ganda ko ay walang silbi.
He is not worthy of my tears.
"Nawawala ka na nga sa sarili mo," mapang-insulto niyang bigkas at hindi ko alam kung saan galing ang galit sa titig niya gayong wala naman akong ginagawa.
Nanatili ang tingin ng mga mata niya sa katawan ko, tila ba para akong nasusunog at para bang bumabaon sa balat ko ang init ng mga titig niya.
Ibang-iba siya sa mabait na Gabriel na kilalala ng lahat. I know everyone has a demon inside and I never thought and expected to be the one to bring out his bad behaviour.
Nakakatakot siyang tingnan kahit hindi naman nanlilisik ang mga mata niya.
But if I let my fear eat me, he will win. I won't let that happen and I won't let him control me at this time or at any time.
He doesn't own me and he dont have the right to dictate to me what I need to do or not.
Sila ba pinapakialam ko sa buhay nila? Hindi, kaya wala silang pakialam sa akin.
Pero ngayong pilit niyang pinapasok sa akin ang buhay niya. Pilit ko ring ipapasok sa kaniya ang malagkit kong puday.
Tingnan ko lang kung sino ang su-surrender sa amin.
I know kaya niya pa akong tanggihan ngayon pero hindi na pagdating ng panahon.
Tuluyan na siyang mahuhulig sa kumunoy at mahihirapan nang umahon.
Ako lang ang tutulong sa kaniya at hindi mabubuhay dahil sa akin.
Habang iniisip ko ang patutunguhan ng relasyong ito ay hindi ko mapigilan ang kiligin.
My throat dried and I swallowed hard. I couldn't help but get thrilled.
Nasasabik akong mauwi sa paglilingkis ang aming katawan sa mismong kama niya.
"What's funny?" galit niyang tanong na para bang may buwanang dalawa.
"Nothing," tipid kong sagot at ayaw ko ng pahabain pa ang pag-uusap naming dalawa.
Mabigat ang mga mata ko at nagpadala sa antok.
"Gusto kong matulog, kung hindi mo ako ihahatid sa kaibigan ko, huwag mo rin akong i-uwi sa bahay," bilin ko sa kaniya bago tuluyang pumikit.
Kahit galit ito, may tiwala pa rin akong hindi niya ako bibiguin.
- Writer
