Psyche and Psycho

Chapter 28

It was Thursday today I decided to go to the gym and run for a bit, I wanted to let some stress go away with some jog. Medyo na pepressure ako dahil the Laurent’s Fashion show is only a week from now and the thing is that I am really worried about is that I don’t want do something that might affect Maureen’s relationship with Lauren.

I heard they are good friends, I am dead sure that Maureen did something for me to get in that project. Makulit talaga sya she doesn’t want me to start from scratch lagi nyang sinasabi sa akin na if there’s an easy way to it hindi dapat akong magpakahirap.

Well, I know that and I honestly agree with her but I was thinking na my life is far from what I had in Cebu. I wanted to be more independent I wanted to start from the very beginning but Maureen doesn’t want that, sa totoo lang ay bilib din akong talaga sa tiwala na mayroon sya sa akin, she told me that I can learn and start in easier ways so I don’t have to do all the hustle, though I want to do things on my own ayoko naman na isipin ni Maureen na hindi ko na aapreciate ang efforts nya.

I was busy doing some stretching when Damon arrived at the gym and easy walked towards me. He isn’t looking like someone who’s going to exercise, he just wearing his kaki shorts and then holding some waffles and two coffee on his hand.

Hindi ko na sya nilingon agad dahil ayokong iexpect na sa akin nga sya lalapit, I bigla ko kasing naalala noong sa gym ng Heiran noong pumunta ako sa restroom and I was about to confront him dahil akala ko talaga ay sa akin sya lalapit at sinusundan nhya ako but I was wrong hinihintay nya pala yung girlfriend nya na nasa rest room din.

But to my surprise Damon sat on the chair near me.

“Did you have breakfast already? You seemed do serious about getting fit huh?” bati nito sa akin habang ngumunguya ng waffles.

Agad ko namang naamoy yung apple flavored waffles nya, argh! Ilang araw na din akong nagtitiis na lumayo sa mga carb foods na maaring makapag pa bloated sa akin and I wanted to have semi defined abs sana kaya nagwowork out pa din ako though I am naturally petite.

“Yes.” Tipid kong sagot sa kanya.

Tuloy lang sya sa pagkain habang pinapanuod ako.

“Really you seemed more skinny today? Ilang araw lang tayong hindi nagkita pero parang lalong pumayat yung kaatwan mo are you wanted to get skinnier?” he eyeing looked at me.

Na pa irap nalang ako sa comments nya ang epal epal talaga nitong lalaking to. Sa totoo lang ilang araw na din ang lumipas mula noong araw na nasa condo sila ni Maureen.

I heard from Maureen that she’s going to be really busy dahil kasama syang aattend ng Dad nya sa isang summit sa Singapore.

She’s really exerting a lot of efforts to show her Dad that she deserves their company, hindi ko alam kung ano yung importante nyang gustong ikwento sa akin but later she will come by and we’ll have some beer. She said she badly needs to unwind. Agad naman akong umoo sa kanya dahil wala din naman akong masyadong ginagawa talaga.

“I didn’t want to be skinnier you idiot. At saka ano bang pakialam mo? Ang aga aga mong nang pepeste.” Tipid na sagot ko sa kanya habang patuloy pa din na nageexercise.

I was doing some crunch I really wanted a flatter stomach and smaller waistline.

“Ilang araw nan ga tayong hindi nagkita pero hindi manlang nabawasan yung pagiging masungit mo. Para kang ipinaglihi sa sama ng loob.” He jokingly said to me.

Hindi ko nalang sya pinansin dahil ayoko talagang makipagusap sa kanya. Wala namang ibang ginawa tong lalaking to kung hindi bwisitin lang ako.

I was busy exercising when I heard a very familiar ringtone. It wasn’t from a message or a phone call. It was a reminder. I almost tripped parang nanglabo ang mata ako at hindi ko maiwasang mawalan ng balance kaya as expected na buwal nga ako.

“Damn! Careful lady!” sab isa akin ni Damon nung tinutulungan nya akong tumayo.

Nanlalabo pa din ang mga mata ko, at medyo nahihilo pero mas inuna ko pa din na hanapin ang cellphone ko at tignan kung anong date ba ngayon.

Nanlumo ako ng mapagtanto ko kung anong pets ngayon, it was my mom and my brother’s death anniversary.

Hindi ko alam kung bakit parang biglang nawalan ng lakas yung katawan ko, usually every year tandang tanda ko itong araw na ito, masyado sigurado akong na overwhelmed sa paglipat ko dito sa manila kaya hindi ko na masyadong namalayan ang panahon. Hindi din kasi ako pumapasok sa kompanya kaya hindi ako masyadong keen sa dates nowadays.

Agad akong binuhat ni Damon, hindi ko alam kung saan nya ako dadalhin pero dahil sa nanlalambot ako na medyo nahihilo ay hindi ko na nagawang kumontra pa, hindi ko na din na pigilan ang sarili ko na maidlip dahil sa bigat na nararamdaman ko.

I didn’t know how long I have been sleeping, nagising nalang ako na 11 am na at naka amoy ako ng pamilyar na amoy ng adobo, nang hihina pa din pero pinilit kong pumunta sa kusina para kumuha sana ng isang baso ng tubig ng mapansin ko ang pamilyar na likuran ni Damon.

Naka suot sya ng pink kong apron na halos hindi naman din natakpan ang damit nya, nagulat pa sya ng kaonti pero mabillis ding nakabawi.

“What the f**k? Nakakagulat ka naman bakit ka bumangon? You should’ve called me you look terrible I suggest you stop going to the gym and just eat healthy. You are probably starviong yourself to death kaya nagkaka ganyan ang katawan mo.” Parang tatay na sabi nya sa akin habang patuloy pa din sa pagluluto.

Hindi ko alam kung ano ang sasabihin ko sa kanya, for five years I never talked with anyone during this day. Hindi ako lumalabas ng kwarto there is even a time when I didn’t even eat for the whole day. Hindi ko alam kung paano akong magpapasalamat.

Damon looked at me and then got me a glass of water.

“Thanks.” Tipid na sabi ko sa kanya at saka tumalikod na ulit.

Hindi naman na nya ako sinundan at kinulit ipinagpatuloy nya lang yung pagluluto habang ako naman ay naupo sa sofa at kinuha ang picture frame ng pamilya namin.

Habang pinagmamasdan ko yung yung family picture namin parang binabalot ng kalungkutan yung buong ppagkatao ko.

It’s been five years Mom, Kuya Ibut your memories are tattooed in my heart and in my mind. Hindi ko kayang kalimutan bawat memory na mayroon kayo sa akin. The laughters, the tears yung mga masasayang panahon na magkakasama tayo at buo ang pamilya natin.

Hindi ko pa din kayo kayang bitawan kahit pa alam kong wala na akong magagawa, kahit pa alam kong hindi na babalik sa dati ang lahat kahit pa alam kong matagal nyo na akong iniwan at hindi ko na kayo makakasama ulit ayoko pa ding bumitaw.

Para akong tanga na umaasa sa wala. Maybe the reason why I cant let go of you two because I know that you guuys are all I have, kahit pa memorya at mga pictures nalang ang mayroon ako na magpapaalala sa inyo sapat na yon para gumaan ang pakiramdam ko.

But Mom and Kuya I still remember that night, the night that you guys was taken away from me. I can never forget how Kuya fought for us Mommy, how he protected me until his last breath. I will never forget and I will never let go.

Nanginginig at nanlalambot na pinilit ko ang sarili ko na tumayo at pumasok sa kwarto para makapagasikaso ng mga gamit.

Kailangan ko munang umalis.

Hindi ko kayang nasa apat na sulok lang ng kwartong to, kailangan ko umalis kailangan kong pumunta sa lugar kung san hindi ko mararamdaman na magisa ako.