จางหลิงเฟย สุดยอดภรรยา

ขึ้นเขาเก็บผักป่า

นอกจากนี้พ่อแม่ของเธอยังทิ้งเงินฝากและเงินประกันเอาไว้ให้เธอมากกว่า 18,000 หยวน และเหมือนว่าพ่อแม่ของเธอจะรู้จักนิสัยของคุณย่าจางดีว่าเป็นคนเช่นไร จึงได้ฝากเงินทั้งหมดนี้ไว้กับเพื่อนสนิทที่ไว้ใจได้ รอเพียงแค่หลิงเฟยพร้อมก็สามารถไปรับเงินจำนวนนี้ได้ทันที

มะนาวที่ได้รับรู้เรื่องราวของร่างนี้เธอหลับตาเอ่ยบอกกับเจ้าของร่างทันที ' ไม่ต้องห่วงอะไรทั้งนั้นนะหลิงเฟย พี่สาวคนนี้จะใช้ชีวิตแทนเธอให้ดีที่สุด ขอให้เธอได้พบกับพ่อแม่นะ ขอบคุณที่ให้ยืมร่างนี้นะน้องสาว ' เมื่อเอ่ยจบสายลมพัดมาเขาๆ ราวกับว่าเจ้าของร้างนี้รับรู้ทุกคำพูดของมะนาวแล้ว

[ ต่อไปไรท์จะแทนตัวมะนาวว่า จางหลิงเฟย หรือหลิงเฟยนะคะ ]

" พี่สะใภ้แม่ให้มาตาม พี่จะนอนไปถึงไหน " เสียงของหยวนอิงที่ยืนเรียกอยู่หน้าห้องนอน หลิงเฟยที่ตื่นแล้วก็ลุกออกจากห้องไปเปิดประตูให้น้องสาวสามี

" พี่ตื่นแล้วกำลังจะออกไป " เธอเอ่ยบอก พลางมองสำรวจหน้าตาของเด็กสาวตรงหน้า แม้ว่าจะไม่ได้สวยเท่าไหร่ แต่ก็พอดูได้ นั่นเพราะหยวนอิงมีหน้าตาที่คล้ายกับแม่สามีมากถึง 8 ส่วน ผิดกับสองหนุ่มในบ้านที่ได้ความหล่อเหลามาจากพ่อสามีแบบที่เรียกว่า ถอดแบบมาเป๊ะๆเลยล่ะ

" มองฉันทำไม " หยวนอิงเอ่ยถามเสียงแข็ง เมื่อถูกพี่สะใภ้จ้องมอง

" ทำไมเธอถึงได้พูดจาไม่มีหางเสียงแบบนี้ล่ะเสี่ยวอิง "

" ก็ ... แล้วทำไมฉันต้องพูดแบบนั้นล่ะ แม่ไม่เห็นจะบอกเลยนี่ "

" ฟังพี่นะเสี่ยวอิง ถ้าเธอพูดจากับผู้ใหญ่หรือคนที่เขาโตกว่าด้วยน้ำเสียงแข็งกระด้างและไม่มีหางเสียงแบบนี้ คนนอกจะมองว่าเธอไม่น่ารัก และไม่ได้รับการสั่งสอนที่ดี และก็ไม่มีใครอยากจะคุยกับเธอ "

หยวนอิงที่ได้ฟังคำพูดของพี่สะใภ้ก็นึกถึงชายหนุ่มในหมู่บ้านที่เธอมักจะแอบมองเขาเป็นประจำก็คิดขึ้นมาได้ ว่าทำไมเขาถึงไม่ชอบคุยกับเธอ

" พะ พี่สะใภ้ ฉัน "

" ช่างเถอะ ต่อไปเธอต้องพูดให้เสียงออ่นลง และมีหางเสียงทุกครั้ง ไหนลองสิ อย่างเช่น พ่อคะ แม่คะ "

" พะ พ่อ พ่อคะ แม่คะ "

" อืม ใช่จ้ะ แบบนั้นล่ะ ไม่ต้องเขินอาย พี่รับรองว่าวันหน้าถ้าเธอแต่งออกไป บ้านสามีจะต้องเอ็นดูเธอแน่นอน "

" ฉันจะจำไว้ .... ค่ะ "

" ดีจ้ะ " หลิงเฟยนึกในใจว่าคงต้องค่อยๆสั่งสอนเด็กสาวไป ไม่นานก็คงจะดีขึ้น

หลังจากนั้นเธอจึงไปล้างหน้าล้างตาแล้วเข้าครัวทำอาหารเช้าให้ทุกคนกิน ซึ่งมีเพียงข้าวผสมธัญพืชอยู่ในไหเก่าๆครึ่งไห เธอตักข้าวผสมธัญพืชมาใส่หม้อแล้วล้างให้สะอาด ก่อนจะนำไปตั้งไฟหุงเอาไว้รอ บนโต๊ะมีผักป่าวางอยู่หลายต้น จึงนำมาหั่นและล้างน้ำนำไปผัดน้ำมัน ส่วนไข่ไก่นั้นมีอยู่ 3 ฟอง เธอนำไปตุ๋นจนสุกแช้วยกมาตั้งที่โต๊ะรอให้คนในบ้านมากินพร้อมกิน

เพราะตอนนี้พ่อสามี หยวนเซียว และพี่ใหญ่หยวนซ่งออกไปทำงานในแปลงนาตั้งแต่ 6 โมงเช้า ส่วนแม่สามีนั้นเพิ่งตื่นนอน หยวนอิงก็กำลังจะออกไปเก็บผักป่า เพื่อแลกแต้ม คนที่นี่ล้วนแล้วแต่ทำงานเพื่อแลกแต้มกันทั้งสิ้น ตัวของหลิงเฟยเองก็ต้องลงทำงานในแปลงนาเช่นคนอื่นๆ แต่หลังจากที่แต่งเข้ามาแล้ว สามีก็ไม่ได้ให้เธอไปทำงานในแปลงนา แต่ให้อยู่บ้านทำงานบ้านและดูแลแม่สามีที่ร่างกายไม่แข็งแรงดี มักจะป่วยไข้อยู่เป็นประจำ

" นี่สะใภ้รองเธอหุงข้าวมากไปหรือเปล่า " แม่สามีเห็นจำนวนข้าวที่ล้นหม้อก็เอ่ยถามอย่างไม่พอใจ

" ไม่มากไปหรอกค่ะ สำหรับแรงงานของพวกผู้ชายทั้งสามคน ถ้าพวกเขากินไม่อิ่มก็คงจะไม่มีแรงทำงานหรอกค่ะ แม่วางใจเถอะค่ะ ฉันจะไปเก็บผักป่าแลกแต้มอีกแรง " เมื่อได้ยินว่าลูกสะใภ้จะออกไปเก็บผักป่าแลกแต้ม หล่อนก็ไม่คิดที่จะเอ่ยต่อว่าอะไรอีก เพราะรู้ดีว่าตนเองจะต้องพึ่งพาสะใภ้คนนี้ในยามที่ตนเองป่วยไข้ด้วยเช่นกัน เพราะลูกชายคนโตยังไม่แต่งภรรยา

" เสี่ยวอิงออกไปเก็บผักป่าแล้วงั้นหรอ "

" ค่ะ ฉันเองก็กำลังจะตามเสี่ยวอิงไป ฉันไปนะคะ "

" อืม " เหมาอี้ซิ่วเอ่ยตอบรับเพียงแค่นั้นแล้วไม่สนใจอะไรอีก นอกจากนั่งรอให้เหล่าผู้ชายทั้งสามกลับมากินข้าวที่บ้าน

หลังจากที่เอ่ยบอกกับแม่สามีแล้ว เธอก็สะพายตะกร้าหลังขึ้นเขาไปเก็บผักป่าเพื่อมาแลกแต้ม แต่ที่แปลกนั่นคือยิ่งขึ้นมาบนเขาสูงมากเท่าไหร่ จิ่งเจอผักป่าที่เธอรู้จักจำนวนมาก ที่ว่าแปลกนั่นคือ ทำไมชาวบ้านไม่เก็บไปกินหรือเก็บไปแลกแต้มกันล่ะ ?

" สะใภ้รองบ้านหยวน มาเก็บผักแลกแต้มเหมือนกันหรอ " หญิงวัยกลางคนรูปร่างอ้วนท้วนเอ่ยถาม หลิงเฟยค้นหาในความทรงจำว่าหญิงคนนี้คือใครก็นึกไม่ออก

" ค่ะ " เธอเลือกเอ่ยตอบสั้นๆ แล้วเดินไปเก็บผักอื่นๆต่อ จากนั้นก็มีชาวบ้านหลายคนที่เข้ามาทักทายเธอบ้าง และบางคนเธอก็ทักตอบ เพราะในความทรงจำของร่างนี้ไม่ค่อยรู้จักใครมากนัก นอกจากกลุ่มยุวชนด้วยกัน