ฉันไม่ใช่จางหลิงเฟยคนเก่า
1166 Words
เมื่อแยกกับกลุ่มยุวชนแล้วเธอก็เดินแยกไปอีกทางซึ่งเป็นทางที่ชาวบ้านไม่เคยไปมาก่อน จึงมีผักป่าและพืชอื่นๆขึ้นเต็มไปหมด สิ่งแรกที่เธอเก็บก็คือ ผักหวานป่า ในชีวิตก่อนเธอเคยไปค้างบ้านเพื่อนทางภาคอีสานที่พาเธอไปเก็บผักหวานป่ามาทำอาหารกิน เธอจดจำวิธีทำได้จึงเก็บกลับไปด้วย โดยใช้ใบไม้ใบใหญ่ห่อมันแยกเอาไว้กับผักป่าอื่นๆ
เสียงแตรสัญญาณดังขึ้น เมื่อได้เวลาเลิกงานแล้ว หลิงเฟยจึงเดินกลับมาทางเก่า และมุ่งหน้านำผักป่าไปส่งให้กับหัวหน้าหน่วยที่รออยู่
" จางหลิงเฟยหรอ "
" ใช่ค่ะหัวหน้าหลี่ ต่อไปฉันจะเก็บผักป่ามาแลกแต้มนะคะ "
" ได้สิ "
หลังจากส่งผักป่าเรียบร้อยแล้ว เธอก็กลับเข้าบ้านมาพร้อมกับคนอื่นๆที่เพิ่งจะกลับมาจากแปลงนา
" น้องสะใภ้ไปไหนมางั้นหรอ " หยวนซ่งเอ่ยถาม เพราะปกติเขาไม่ค่อยเห็นหล่อนออกจากบ้านนัก
" ไปเก็บผักป่าแลกแต้มค่ะ "
" โอ้ว...!! " หยวนซ่งเอ่ยเพียงเท่านั้น แต่นั่นก็ทำให้หยวนชางกับสามีของเธอถึงกับลอบส่งสายตาให้กัน นั่นเพราะก่อนหน้านี้หลิงเฟยไม่ยอมออกจากบ้าน ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด แต่มาวันนี้ ... พวกเขาจึงได้แต่คิดแต่ไม่เอ่ยถามสิ่งใด
" กลับมาแล้วหรอ หึ ป่านนี้ยังไม่รีบไปทำอาหารอีก " แม่สามีแย้งขึ้นด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์
" ค่ะ ฉันไปทำอาหารก่อนะคะ " หลิงเฟยเอ่ยบอกก่อนจะเดินเข้าไปในครัว โดยมีหยวนอิงที่เดินตามเข้าไปในครัวด้วย เพราะไม่อยากถูกแม่ของตนเองดุ
เธอเข้าครัวไปทำอาหารเย็นที่มีเพียงข้าวผสมธัญพืชง่ายๆและผักป่าต้มเท่านั้น ตอนนี้เธอไม่คิดที่จะนำอาหารในมิติออกมากินแต่อย่างใด รอดูท่าทีของพวกเขาก่อนจึงจะตัดสินใจอีกครั้ง เธออยากจะเอ่ยชวนสามีแยกบ้านแต่ถ้าหากว่าเขาไม่เต็มใจจะแยกบ้าน ก็ไม่แน่ว่าเธออาจจะขอหย่าจากสามีของร่างนี้ไปใช้ชีวิตลำพังที่ปักกิ่งก็ได้ หญิงแกร่งจากยุค2023 ซะอย่างเอาตัวรอดได้สบายอยู่แล้ว
หลังกินอาหารเย็นอิ่มทุกคนต่างแยกย้ายกันไปพักผ่อน ดังนั้นจึงมีแค่เธอและน้องสาวสามีที่ช่วยกันเก็บล้างถ้วยชามอยู่ในห้องครัว
หลิงเฟยใช้เวลาระหว่างนี้มองสำรวจรอบๆบ้านของสามีอย่างพิจารณาบ้านหลังนี้ทำจากดินและฟางเป็นหลัก ซึ่งก็ไม่ต่างจากบ้านอื่นสักเท่าไหร่นัก ยกเว้นก็แต่บ้านพักของยุวชนที่สร้างด้วยอิฐแข็งแรง หลังคามุงกระเบื้องอย่างดี นั่นเพราะการใช้งานในระยะยาวนั่นเอง
หยวนเซียวกลับเข้าห้องไปรอภรรยาของเขาที่เพิ่งจะสังเกตว่าสายตาที่หล่อนมองเขานั้นแปลกไป คล้ายกับว่าไม่เคยรู้จักกันมาก่อน แต่เขาไม่แน่ใจนักอาจเป็นเพราะเหนื่อยจากงานมากเกินไปจนตาฝาด
" ยังไม่นอนอีกหรอคะ " หลิงเฟยเอ่ยถามเมื่อเข้ามาในห้องแล้วพบว่าสามียังไม่ได้นอนหลับ
" ผมรอคุณ " เขาเอ่ยตอบพลางจ้องมองหล่อนด้วยแววตาที่ออ่นโยน หลิงเฟยมองเขาอย่างรู้สึกตะหงิดในใจเพราะเธอไม่ใช่หลิงเฟยที่แท้จริง ความรู้สึกในใจจึงไม่เหมือนกันกับเจ้าของร่าง
" คุณนอนก่อนก็ได้นะคะ ฉันยังไม่เสร็จงานในบ้านเลย " เธอเอ่ยบอกเขาด้วยน้ำเสียงห่างเหิน
"ผมว่าเราคุยกันดีกว่าครับ " เขายังคงยืนกรานที่จะคุยกับเธอให้รู้เรื่อง หลิงเฟยที่ตอนนี้ไม่รู้ว่าจะทำยังไงก็ตัดสินใจหันหน้ามาประจันหน้ากับเขา ก่อนจะนั่งลงที่ขอบเตียงนอน ซึ่งเขาเอนตัวพิงผนังห้องอยู่ที่มุมด้านใน
"ครับ ผมรอฟังอยู่ "
" ถ้าหากว่า ฉันจะบอกคุณว่าฉันไม่ใช่หลิงเฟยคนเก่า คุณจะเชื่อฉันไหมคะ แล้วคุณจะกลัวฉันไหม " เธอเอ่ยถามและจ้องมองเขาที่กำลังจ้องมองตนเองด้วยแววตาที่สั่นไหว ก่อนจะส่ายหน้าแทนคำตอบ
" ถ้างั้นฉันจะบอกว่าฉันไม่ใช่หลิงเฟยคนเก่าหรอกค่ะ ฉันมาจากที่ห่างไกล ไกลมากๆ แต่ฉันไม่มีคำตอบให้คุณหรอกนะคะว่าทำไมถึงมาอยู่ในร่างนี้ ฉันรู้แค่ว่าฉันตายจากที่นั่นและได้รับของวิเศษบางอย่างติดตัวมาด้วยเท่านั้นค่ะ ถ้าหากคุณไม่ต้องการที่จะอยู่กับฉัน เราสามารถหย่ากันได้ทันทีที่คุณต้องการ ฉันก็จะกลับไปปักกิ่งเช่นกัน "
" ผมไม่มีความคิดที่จะหย่าครับ ที่จริงผมเคยฝันถึงสถานที่แห่งหนึ่ง ที่นั่นบ้านเรือนของผู้คนต่างจากที่นี่ รถยนต์แปลกตา ถนนหนทางสะดวกสบายมากครับ และผมเคยเจอคุณตาคนหนึ่ง ท่านบอกว่าให้ผมรอไม่นานก็จะได้เจอกับคนที่จากมาไกล ผมคิดว่าคงจะเป็นคุณ หมายถึงคุณในตอนนี้ " สิ่งที่เขาเอ่ยบอกนั้นเธอเองก็ไม่คิดมาก่อนว่าเขาจะเจอเรื่องแปลกและเธอก็รับรู้ได้ทันทีว่าสถานที่เขาบอกนั่นคือ อนาคตข้างหน้านี้อย่างแน่นอน
" ถ้าฉันเดาไม่ผิดที่นั่นคงเป็นอนาคตต่อจากนี้ไปอาจจะหลายสิบปี หรืออาจจะถึงร้อยปีมั้งคะ " เธอเอ่ยบอกเขาด้วยน้ำเสียงสบายๆ ไม่คิดอะไรมาก ในเมื่อตอนนี้เธอไม่สามารถเลือกอะไรได้
" ถ้างั้นผมว่าเรามาลองศึกษาดูใจกันดีไหมครับ " คำพูดของเขาทำเอาเธอแทบจะคอเคล็ดเพราะรีบหันกลับมามองเขา
" แต่ว่าฉันไม่ใช่ "
" เรื่องนั้นผมไม่ถือก็แค่ศึกษาเรียนรู้กันไป ได้ไหมครับ " เขาเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นก่อนจะแผ่วเบาก่อนที่จะเอ่ยจบคำ
" ที่จริงฉันมีบางอย่างอยากจะถามคุณ คือ คุณก็รู้แล้วว่าฉันไม่ใช่คนเก่า ที่ฉันอยากจะถามก็คือ คุณแยกบ้านได้ไหมคะ ฉันไม่สามารถอยู่ร่วมกับคนแบบน้องสาวของคุณได้ ถึงแม้ว่าฉันจะอยากสอนสิ่งต่างๆให้เสี่ยวอิงก็ตาม แต่ฉันคิดว่าคงเปลี่ยนไม่ได้มากหรอกค่ะ เพราะแม่ของคุณเป็นคนแบบนั้น " เธอเอ่ยบอกพลางเหลือตามองเขาอย่างรอคอยคำตอบ
" ความจริงเราสามารถแยกบ้านได้ครับ แต่ว่าตอนนี้คุณคือสะใภ้คนเดียวในบ้าน คงต้องรอให้พี่ใหญ่แต่งภรรยาก่อนครับเราถึงจะมีข้ออ้างในการแยกบ้านได้ "
- Writer
