บทที่ 17 ทานข้าวแบบกล้ำกลืน
~ครืด ครืด~
เสียงโทรศัพท์มือถือของหมอเชนสั่นอยู่ในกระเป๋ากางเกงสีเข้ม ทำเอาเจ้าของใบหน้าคมคายถึงกับขมวดคิ้วเข้าหากันแน่น ก่อนจะล้วงมือหนาเข้าในกระเป๋า จากนั้นหยิบโทรศัพท์มือถือราคาแพงขึ้นมา ซึ่งหน้าจอโชว์หราว่าเป็น ‘หมิงเผิง’ เพื่อนคนสนิทของเขา
“เออว่า”
เสียงหมอเชนถามออกมาห้วน ๆ เมื่อรู้ว่าคนที่โทรมาคือใคร
[บ้านมึงมีอะไรกินบ้าง]
“แล้วบ้านมึงไม่มีอะไรกินเหรอ ร้อยวันพันปีไม่เคยถามกู”
[มี แต่กูได้ยินมาว่ามึงย้ายมาอยู่บ้านใกล้ ๆ กูจะไปหามึงไม่ได้หรือไง]
“พูดอย่างนี้แสดงว่ามึงมีเรื่องจะคุยงั้นใช่หรือเปล่า”
[รู้ดีนักนะมึง]
“ผมเป็นเพื่อนคุณมากี่ปีครับ ทำไมจะไม่รู้”
[เออ ๆ เดี๋ยวไปหา]
“เฮ้ย แต่วันนี้บ้านกูมีแขกนะเว้ย”
[ทำไม แม่มึงมาเหรอ]
“เหมือนมึงด่ากูอ่ะ ไม่ใช่แม่เว้ย ผู้หญิง...รู้จักที่โรงพยาบาล”
[เหรอ ใครวะ ปกติมึงมีผู้หญิงด้วยหรือไง แต่ช่างเถอะ ไม่เป
