บทที่ 18 ความจริงที่บอกไม่หมด
“พูดต่อสิ”
เสียงทุ้มบอกกับร่างบางที่นั่งถอนหายใจเป็นพัก ๆ อยู่บนเก้าอี้ พร้อมกับมือบางของเธอที่กำลังรวบรวมจานเตรียมไปล้างที่อ่าง
“ฉันขอทำอะไรให้เสร็จค่อยพูดค่ะ คุณไปนั่งรอก่อนตรงนู้นก่อนก็ได้ค่ะ”
เรียวปากสีหวานพูดพลางลุกขึ้นยกจานไปไว้ที่อ่าง ในขณะเดียวกันเจ้าของใบหน้าหล่อเหลาที่ได้ยินน้ำค้างพูดกึ่งออกคำสั่ง เขาได้แต่ขมวดคิ้วชนกันอย่างไม่ชอบใจนัก
“เร็ว ๆ อย่าทำอะไรชักช้า ผมไม่ได้มีเวลารอคุณหรอกนะ”
หมิงเผิงพูดเสียงเรียบ จากนั้นเตรียมที่จะลุกไปนั่งไขว่ห้างที่โซฟาห้องรับแขกรอ เป็นช่วงเวลาที่คนตัวสูงยังเดินไม่พ้นห้องอาหารเจ้าของร่างเล็กบ่นอุบอิบก็บ่นพึมพำขึ้นมาพอดี
“หากรีบก็มาทำสิ อยู่บ้านท่านอย่านิ่งดูดาย ไม่เคยได้ยินหรือไง”
หญิงสาวพูดอย่างไม่จริงจังพร้อมกับแอบลอบถอนหายใจเบา ๆ
“เธอว่ายังไงนะ”
หมิงเผิงทวนถาม ทำเอาน้ำค้างสะดุ้งเฮือก รีบหันขวับมาทางเขาจากน
