มีร่า Say ::
“หายใจไม่ออก หนูหายใจไม่ออก” ฉันพยายามเอามือทุบหีบเหล็ก จนแทบจะหมดแรง
ใครก็ได้ ได้โปรด ช่วยหนูออกไปที พ่อจ๋า แม่จ๋า หนูกลัว พาหนูออกไปที หนูจะตายไหม ไม่ไหวแล้วอึดอัด หายใจไม่ออก ฮื่ออออ หนูกลัว ความกลัวมันเริ่มก่อเกิดเป็นน้ำตา ยิ่งร้องไห้ อากาศภายในหีบก็ยิ่งน้อยลง
“เซ็นเซ เซ็นเซ!!!! พี่เคนนนนนน!!” สติที่ค่อย ๆ จะรางเลือน มันค่อย ๆ จะดับไปพร้อมกับอากาศหายใจที่มีน้อยนิด ภาพแสงสว่างที่เจิดจ้ามันทำให้ตาของฉันพร่ามัว
“มีร่า ตื่น อย่าหลับนะ”
ฉันกำลังจะตายแล้วเหรอ กลัว กลัวจังเลย มีร่า มีร่า!!!!! เสียงที่เรียกมันทำให้ฉันต้องสะดุ้ง ลืมตาตื่นขึ้นมา บนฟูกที่ปูพื้นสำหรับแขก
“แฮ่ก ๆ หายใจไม่ออก” ฉันตื่นขึ้นมาพร้อมกับลมหายใจถี่ ๆ แล้วมองต้นเสียงที่มาปลุก
“เธอทำให้ฉันตื่น ฝันร้ายเหรอ” คนที่เข้ามาถามมันทำให้ฉันต้องรีบโผลเข้ากอดขาของเซ็นเซ พร้อมกับปล่อยให้ภาพเลวร้ายมันค่อย ๆ เลือนหาย
