POISON EP.2 ตามหา
1473 Words
EP.2
"คุณมาวินชอบทานเค้กเหรอคะ" เอวาหาเรื่องชวนคุย เมื่อได้ยินเขาสั่งเมนูเดียวกับเธอ
"ครับ"
"หนูก็ชอบ...เค้กมาก ๆ เลยค่ะ" หญิงสาวเน้นเสียงคำว่า ชอบ ดวงตาหวานจับจ้องใบหน้าหล่อคมเข้ม คำว่าชอบของเธอคงจะไม่ใช่ของหวาน แต่เป็นเพราะหนุ่มหล่อตรงหน้า ทำให้ทุกอย่างถูกสะกด เอวาไม่อาจละสายตามองที่อื่นไปได้เลย ดาเมจของเขามันรุนแรงต่อหัวใจเธอมาก
มาวินเห็นเธอจ้องนาน เขาเลยสู้สายตาเธอกลับ มุมปากกระตุกยิ้ม คิดแผนกลอุบายเพราะไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนที่ไม่หลงเสน่ห์ของเขา ไม่ว่าจะคนเอเชีย หรือ ยุโรป
"เอ่อ ทำไมจ้องหนูแบบนั้นคะ" เธอรู้สึกแปลก ๆ เมื่อมาวินจ้องเธอด้วยสายตาเปล่งประกายแฝงเล่ห์กล เอวาหันหน้าหลบสายตาคนหล่อ รีบจ่ายเงินแล้วเดินกลับไปหาเพื่อน ๆ กลุ่มเธอ รอเค้กมาเสิร์ฟที่โต๊ะ
"เอวา ผู้ชายคนนั้นใคร รู้จักเหรอเห็นยืนคุยอยู่นานสองนาน" ทัพพีเอ่ยถาม เห็นว่าเพื่อนหายไปนาน
"นั่นสิ ไปรู้จักกันตอนไหนไม่เห็นบอกกันบ้าง" ลัลลาเบลพูดสำทับอีกคน
"หล่อมาก ๆ เลยล่ะ ไหนเล่ามาหน่อยสิว่าคุยอะไรกัน" ลูกจันทร์เอ่ยถามอีกคน
เพื่อน ๆ ต่างรุมสัมภาษณ์เธอ นั่นยิ่งทำให้เธอเขินมากกว่าเดิม เอวาแอบชำเลืองมองเขาที่นั่งอยู่ไม่ไกล มาวินเองก็มองเธออยู่เช่นกัน หัวใจดวงน้อย ๆ เต้นระส่ำ หลบสายตาเขาอีกครั้ง พลันคิดเข้าข้างตัวเองว่าเขาอาจจะสนใจเธอ
"มัวแต่เขินอยู่นั่นแหละ ตอบมาสักที" ลัลลาเบลคะยั้นคะยอเพื่อนสาวให้รีบเปิดปาก เธอทั้งสามไม่เคยเห็นเพื่อนหน้าแดงจัดขนาดนี้มาก่อน พอถูกถามถึงชายหนุ่มหล่อคนนั้น
"ก็คนนี้แหละที่รถฉันชนท้ายกับรถของเขา" สามสาวตาเบิกโพลงหันหน้ามองไปยังชายหนุ่มพร้อมกัน ทำให้เอวารีบสะกิดเรียก เพื่อนเธอเล่นหันไปจ้องแบบนั้น เป็นใครก็รู้ว่าพวกเธอกำลังนินทาเขา
"หันมาได้แล้ว มองอยู่ได้"
"หวงเหรอไง" ลัลลาเบลพูดกระเซ้าเย้าแหย่ "แต่หล่อมาก ๆ เลยอ่ะ เขาชื่ออะไร" ลัลลาเบลถามน้ำสียงตื่นรู้ อยากฟังเรื่องของชายหนุ่ม ที่ทำให้เพื่อนเธอเสียอาการหนัก
"มาวิน เคลเน็ธ"
"คุ้น ๆ นะชื่อนี้ ฉันขอเซิสก่อนนะ" ลัลลาเบลเซิสหาชื่อมาวิน เคลเน็ธ เพียงแค่พิมพ์ชื่อเขา ก็ขึ้นประวัติให้ได้อ่าน
"มาวิน เคลเน็ธ หนุ่มนักธุรกิจ ลูกครึ่งไทย - อังกฤษ มิน่าล่ะ หน้าบอกยี่ห้อเลยว่าไม่ใช่คนไทยแน่นอน ที่แท้ก็ลูกครึ่ง" ลัลลาเบลเงยหน้ามาพูดต่อ ก่อนจะก้มอ่าน
"เป็นประธานบริษัท D-Liquor จำหน่ายเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ทุกชนิด" ลัลเลาเบลเงยหน้า ดวงตากลมสวยเบิกตาโพลงตกใจ
"แก เขารวยติดอันดับโลกเลยนะ เป็นอภิมหาเศรษฐี"
"ใช่ ๆ และยังเป็นผู้ทรงอิทธิพลระดับโลกอีกด้วย" ทัพพีพูดเสริมจากลัลลาเบล เพราะทั้งสองสาวเซิสหาประวัติของชายหนุ่มอย่างขมักเขม้น ผิดกับลูกจันทร์ที่นั่งทานของหวานฟังเธอทั้งสองอย่างสบาย ๆ
และยิ่งได้รู้ประวัติว่ามาวินเป็นใคร เอวาถึงกับทำหน้าไม่ถูก เขาเป็นถึงประธานบริษัท เธอเป็นแค่เพียงนักศึกษาคนนึง เขาจะชอบเธอได้ยังไง เอวาเริ่มเปลี่ยนความคิดก่อนหน้าในทันที
"ได้ประวัติเธอมาหรือยัง" มาวินถามวินโซลูกน้องคนสนิท เขายื่นซองสีน้ำตาลให้กับเจ้านาย ประวัติและครอบครัวของเธออยู่ในซองหมดแล้ว
วินโซเป็นลูกน้องคนสนิทมือหนึ่ง ไม่ว่านายเขาจะสั่งให้ทำอะไร ไม่มีเรื่องไหนที่เขาทำไม่ได้ หรือแม้การล้วงเอาข้อมูลของคู่แข่งทางการค้า เขาก็สามารถทำได้ กับไอแค่ประวัติของเด็กสาวที่ชื่อเอวา มันเป็นเรื่องง่ายสำหรับเขามาก ๆ
เอวา พิทักษ์สกุล เรียนคณะบัญชี สาขาการตลาดปีสี่ อายุยี่สิบเอ็ดปี เป็นลูกสาวคนเล็ก มีพี่สาวคนโตหนึ่งคน ครอบครัวเป็นเจ้าของห้างสรรพสินค้า...ก็ที่นี่น่ะสิ
มาวินอ่านตัวอักษรบนหน้ากระดาษ ที่เกี่ยวกับประวัติเธอทุกบรรทัด ก่อนจะยกยิ้มแล้วเก็บเอกสารประวัติเธอลงซองสีน้ำตาลเหมือนเดิม
"ไม่ธรรมดา" มาวินช้อนตามองหญิงสาวที่กำลังคุยกับเพื่อน ๆ นั่งไขว่ห้างทำตัวสบาย ๆ
"แล้วนายจะทำอะไรต่อครับ"
"พรุ่งนี้ฉันจะไปที่มหาวิทยาลัยเธออีกครั้ง"
"อยากเจอเธออีกเหรอครับ"
"ใช่ ไม่งั้นฉันจะไปทำไมให้เสียเวลา"
"ผมจะดูตารางเรียนเธอให้ครับ"
"ดี พรุ่งนี้เราจะได้เจอกันอีกแน่นอน" ปากหนากระตุกยิ้มเพียงนิด ทว่ากลับเปลี่ยนสีหน้าเคร่งขึมขึ้นมาแทน เขายกถ้วยชาร้อน ๆ ขึ้นจิบพลางมองหญิงสาวด้วยแววตาคมปราบ
-วันต่อมา-
รถลีมูซีนจอดอยู่ข้าง ๆ ตึกบัญชีที่เธอกำลังเรียน มาวินนั่งสไลด์จอไอแพด ดูยอดขายเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ของเดือนที่ผ่านมาว่าผลประกอบการเป็นที่น่าพึงพอใจหรือไม่สำหรับเขา
"ยอดดีขึ้นกว่าเดือนก่อน ๆ ยี่สิบเปอร์เซนต์ แต่มันยังดีได้กว่านี้ วันจันทร์นัดประชุมเก้าโมงตรง ห้ามเลท"
"ครับนาย"
มาวินวางไอแพดลงบนเบาะนั่งข้าง ๆ พร้อมกับหลับตาลง กระทั่งไม่นานเสียงเรียกของวินโซพูดขึ้น เขาจึงลืมตา หันมองหญิงสาวที่กำลังเดินไปบนทางเท้า
"ออกรถ" มาวินสั่งเสียงเรียบ คนขับรถรับคำสั่งจากวินโซอีกทีว่าให้ขับไม่ต้องรีบ เพื่อให้เอวาเห็นรถของเขา และมันก็ได้ผล วินโซมองหญิงสาวจากกระจกข้างรถบอกกับผู้เป็นนายว่าเธอกึ่งวิ่งกึ่งเดิน
มาวินยกยิ้มบอกให้คนขับจอดรถหน้าตึกข้างหน้า เขาจะทำทีว่าลงไปซื้อของในร้านค้าที่อยู่ใกล้ ๆ
วินโซเปิดประตูรถให้เจ้านาย เมื่อร่างสูงใหญ่ก้าวลงจากรถ สายตาของนักศึกษาที่เดินผ่านไปมาจับจ้องยังใบหน้าหนุ่มหล่อคมเข้มแต่ดวงตากลับเย็นชานิ่ง ทุกย่างก้าวของมาวินจับจดอยู่ในสายตาของเอวา เรียวปากอิ่มอมชมพูคลายยิ้มเดินตรงเข้าไปหา
เอวาเห็นรถลีมูซีนคันหรูขับผ่านไป เธอจำรถคันนี้ได้ดี แต่ทว่ารถของเขาที่ถูกชนท้าย กลับไม่เหลือร่องรอยของการชนเลยสักนิด แต่นั่นไม่ใช่เรื่องที่เธอต้องคิด
"คุณมาวินคะ" เอวาเรียกเขา ในจังหวะที่มาวินกำลังจะเดินเข้าร้านค้า สองเท้าหนักหยุดชะงัก กระตุกยิ้มมุมปากหันมองตามเสียง
"คุณเอวา"
"คุณมาทำอะไรที่นี่คะ" เสียงใสเอ่ยถาม พลางจ้องมองใบหน้าหล่อเหลาด้วยความคิดถึง
"มาหาคนรู้จักครับ"
"เหรอคะ..." เธอไม่รู้จะคุยอะไรกับเขา เมื่อได้อยู่ต่อหน้า สองมือเล็กยืนกุมเข้าหากันแน่น เธอเผลอคิดเข้าข้างตัวเองอีกแล้ว ว่าเขาอาจจะมาหาเธอ แต่ถ้าให้คิดดี ๆ เขาจะมาหาเธอทำไมกัน ในเมื่อเขาเพิ่งบอกเธอไปหยก ๆ ว่ามาหาคนรู้จัก
มาวินเห็นเธอนิ่งไม่ถามต่อ ร่างสูงจึงหมุนตัวเดินกลับไปที่รถ "ออกรถ"
"เอ่อ...คุณ" เอวาอยากจะรั้งเขาให้อยู่คุยกับเธออีกหน่อย แต่เธอกลับหาเสียงตัวเองไม่เจอ กว่าจะหลุดพูดได้ เขาก็ขึ้นรถไปแล้ว
"เมื่อกี้เขาจะเข้าร้านค้าไม่ใช่เหรอ ทำไมเดินกลับไปขึ้นรถไม่บอกลากันสักคำ" เอวายืนบ่นคนเดียว ไม่รู้หลังจากวันนี้ เธอจะได้เจอเขาอีกหรือเปล่า
"นายครับ เมื่อกี้เหมือนเธออยากจะคุยกับนายต่อนะครับ"
"อยากคุยกับฉันแต่ยืนตัวแข็งทื่อแบบนั้น จะให้ฉันยืนทำอะไร"
"ครับ" วินโซไม่เซ้าซี้ถามเจ้านายอีก ก่อนออกรถเขาเห็นเหมือนเธอกำลังจะอ้าปากเรียก แต่รถได้แล่นออกไปแล้ว
"พรุ่งนี้นายจะมาที่มหาวิทยาลัยอีกไหมครับ"
"ปล่อยให้เธอเป็นฝ่ายมาหาฉันบ้างสิ" เขาให้นามบัตรเธอไปแล้ว ถ้าเอวาอยากเจอเขาจริงๆ ยังไงเสียที่อยู่บริษัทที่บอกบนหน้าบัตร เธอตามหาได้ไม่ยากแน่นอน
- Writer
