ป้องณวัฒน์ได้ยินทุกอย่าง เขาเดินกลับเข้าไปในห้อง นั่งลงบนเตียงจ้องหน้าลูกชายที่ยังหลับห่อตัวอยู่บนที่นอน ความคิดวกวนไปมา เขาต้องทำทุกวิถีทางให้ได้ครอบครัวกลับมา เห็นความเจ็บปวดของอินดี้แล้ว เขาเป็นพ่อต้องคุ้มครองปกปักรักษาลูกใช่ไหม
“อินดี้ต้องอยู่ข้างพ่อนะ” เขาพูดกับอินดี้
ตื๊ด...ตื๊ด... มือถือของป้องณวัฒน์สั่นและดังขึ้น เขารีบกดรับ เพราะอินดี้ทำท่าจะขยับตัว
(“เปิดวิดีโอคอลเดี๋ยวนี้เลย”) น้ำเสียงและคำสั่งประกาศิตของผู้เป็นแม่ดังเล็ดลอดออกมา
“ทำไมอะแม่...”
(“ป้องแม่บอกให้เปิดวิดีโอ”) คุณอ่อนยังทำเสียงเข้ม
เด็กชายริณพงศ์ลุกขึ้นมานั่งเคียงข้างกับพ่อทำตาปริบๆ ภาพเด็กชายที่นั่งจุ้มปุ๊กผมเผ้ายุ่งเหยิงของทั้งคู่และอยู่บนเตียง
“ใครฮับพ่อ” อินดี้ส่งเสียงเล็กๆ ออกไป
“คุณย่า” ป้องณวัฒน์บอกกับลูก คุณภคมนจ้องเด็กน้อยตาไม่กะพริบ ปากคอสั่น
อินดี้เอามือถือในมือของพ่อมาถือเอาไว้เสียเอง ก่อนจะร้อ
