คุณยาใจนั่งหน้าเหม็นอยู่ที่ห้องรับแขก ไม่ยอมเข้านอน
“คุณพ่อต้องนอนกับอินดี้นะฮับ”
อินดี้พูดขึ้นทั้งๆ ที่ง่วงแสนง่วง แต่ห่วงพ่อ กลัวว่าพ่อจะหายไปอีก จึงไม่ยอมหลับยอมนอน ทั้งๆ ที่แสนจะเพลีย
คำพูดของหลานชายทำให้คุณยายหน้าชา ชักตาใส่ทั้งลูกทั้งหลาน
“เอ่อ...” ป้องณวัฒน์อึกอัก เพราะรู้ว่าแม่ของรินดาไม่พอใจเขา แล้วสายตาฟาดฟันเหมือนจะฆ่าเขาให้ตายไปตรงนั้น ชายหนุ่มก็เสียวสันหลังวูบๆ
“ไม่เอา... อินดี้จะให้พ่อนอนด้วย ไม่เอา พ่ออย่าไปนะฮับ ถ้าพ่อไป เมื่อไหร่พ่อจะกลับมาอีก ไม่เอา ฮือ...”
อินดี้กอดคอพ่อเอาไว้แน่น ทำเสียงเหมือนจะร้องไห้ รินดาค่อยๆ จับลูกแล้วดึงไว้ แต่อินดี้ก็เกี่ยวรัดรอบคอของพ่อไม่ยอมห่าง
“ฮือ...” อินดี้เริ่มร้องไห้จริงๆ
“อินดี้” รินดาเรียกลูกเสียงอ่อนเสียงหวาน
“พ่อฮับ พ่อต้องนอนกับอินดี้นะฮับ” เด็กน้อยยังอ้อนพ่อต่อ
คุณยาใจนั่งฟังอยู่นาน
“พากันไปนอนห้องแกไป” นางพูดออกมาอย่
