“ทำไมเปิดไฟสว่างโร่ทั้งบ้านแบบนี้” รินดาบ่นๆ ขยับขาก้าวขึ้นขั้นบันไดสี่ห้าขั้น ก่อนจะถึงประตูบ้าน พอหมุนลูกบิดมันก็เปิดออก
“แม่” หญิงสาวเรียกแม่ของเธอทันที
“อ้าวริน มายังไง” ยาใจยกหน้าขึ้นมามองลูกสาว รินดาเห็นแม่กำลังเช็ดตัวให้เจ้าลูกชายของเธออยู่ อินดี้พอเห็นแม่เท่านั้นก็ร้องจ้า
“แม่ฮับ” เขาทำเสียงอ้อน ยืนเปลือยตัวแดงไปหมด
“ไข้ขึ้น” คุณยาใจบอกกับลูกสาวด้วยความรีบร้อน
รินดาทิ้งสัมภาระทุกอย่าง มุ่งตรงมาหาลูกน้อยไม่สนใจอย่างอื่นแล้ว
อินดี้ก็กำลังสะอึกสะอื้นงอแง ยกมือจะหาแต่แม่ พอได้เข้าสู่อ้อมกอดของแม่ก็สงบนิ่ง
ป้องณวัฒน์ยืนนิ่งสบตากับคุณยาใจ เขาวางกระเป๋าของรินดาลง แล้วรีบยกมือไหว้
สายตาที่ว่องไวของคุณยาใจและสายตาที่จ้องจับผิด แค่เห็นแววตาและสันจมูกโด่งแบบนี้ที่เหมือนกับอินดี้ยังกับโขกกันออกมา นางก็หน้าแดงก่ำขึ้นมาทันที
“ใคร” เสียงแม่ทำเข้มขึ้นถามลูกสาวในทันที แต่สายตาของนางก็ยัง
