คบกันได้ไหม

1452 Words

ตอนนี้ที่บ้านฉันแทบจะร้องเรียกหาเง็กเซียน และหาหมอผีมาปราบปีศาจร้ายที่น่าจะเข้าสิงฉัน เพราะอะไรน่ะเหรอ? ก็ตั้งแต่กลับมาจากบ้านของพี่น้ำพุ ฉันก็แทบไม่เถลไถลไปไหน ซ้ำยังหอบหนังสือตำราเรียนมากางอ่าน แทนที่จะเป็นหนังสือซุบซิบดารา จะบอกว่าคำพูดพี่น้ำพุศักดิ์สิทธิ์ก็ว่าได้ พอได้ฟังที่พี่เขาพูดปุ๊ปเซลล์สมองในหัวก็เต้นปั๊ปๆ เรียกร้องสารอาหารเข้าหัวกันเลยทีเดียว กว่าจะผ่านพ้นมาได้ แม่ฉันเล่นสาดน้ำมนต์ใส่ไม่รู้กี่รอบ และวันนี้ก็ถึงวันที่ฉันจะสอบกลางภาคแล้ว ไม่กี่วันก็จะปิดเทอมแรกแล้ว คราวนี้ฉันจะใช้เวลาเดินหน้าจีบพี่น้ำพุได้เต็มที่ไปเลย "วันนี้เซียจะสอบแล้วนะคะ พี่พุอวยพรหน่อยสิ" ฉันระบายยิ้มกว้างบอกคนตัวโตที่ยืนอยู่ตรงข้าม ผ่านรั้วกั้นที่หน้าบ้านของเขา "ตั้งใจสอบล่ะ อย่ากดดันตัวเองนะครับ" ฝ่ามือหนายื่นผ่านช่องหว่างระหว่างรั้วมาวางลงบนศีรษะเล็กเหมือนอย่างทุกที ถึงแม้ว่าเขาจะทำแบบนี้กับฉันเป็นประจำ แต่ฉันก็อดใจเต้นแรงกับสัมผัสอ่อนโยนแบบนี้ไม่ได้ทุกที "เซียจะเอาที่หนึ่งมาให้ได้เลย" @ โรงเรียนมัธยมเฟอร์เรฮิวล์ "ตั้งอกตั้งใจเข้าล่ะเด็กใหม่" พัตเตอร์ไอ้คนที่ทุกคนในห้องกลัวนัก กลัวหนากลับมายืนจ้องหน้าฉันที่กำลังอ่านทวนหัวข้อที่ใช้ออกสอบอยู่ "ไปไกลๆ " ฉันบอกปัดอย่างรำคาญ ตาไม่เห็นหรือบอดกันแน่ว่าคนเขากำลังอ่านหนังสืออยู่ คนที่ไม่ตั้งใจน่าจะเป็นตัวเองมากกว่าแท้ๆ "ไล่ฉัน? คิดว่าตัวเองเป็นใครวะ" "แล้วนายเป็นใครถึงมาก่อกวนเวลาทบทวนข้อสอบของฉัน เกิดฉันสอบได้ที่โหล่ขึ้นมาใครจะรับผิดชอบ" ฉันตวัดสายตาขึ้นมองอีกฝ่ายด้วยความรำคาญ ถ้าขืนยังพูดมากอีกคำเดียวแม่จะฟาดด้วยสันปกหนังสือให้หัวแตกเลยนี่ "สอบไปก็ใช่ว่าเธอจะได้ที่หนึ่ง ทำตั้งใจเรียนไปงั้นๆ ที่แท้ก็ไม่รู้เรื่องเหมือนกันนั่นแหละ" "นายกล้ารับคำท้าของฉันไหมล่ะ?" "....." "ถ้าฉันได้ที่หนึ่งขึ้นมาคนที่ทุกคนกลัวนักหนาอย่างนายจะยอมเป็นลูกน้องของฉันไหม" ฉันบิดยิ้มอย่างร้ายกาจ หากว่านี่เป็นฉากหนึ่งในละคร ฉันก็คงจะได้ส่งชื่อเข้าชิงรางวัลออสการ์ "เธอน่ะเหรอ ฮ่าๆ ~" พัตเตอร์หัวเราะรวน จนเพื่อนๆ ในห้องก็ร่วมกันแจมหัวเราะด้วยแรง "นายไม่กล้าเหรอ" ฉันหยัดตัวลุกขึ้นยืนประจันหน้ากันกับเขา แล้วส่งยิ้มท้าทายให้อีกฝ่ายอย่างเหนือกว่า "อย่ามาท้าฉัน ถ้าเธอแพ้ล่ะ" "ถ้าฉันได้ที่โหล่ ฉันจะเป็นลูกน้องนาย แฟร์ดีไหม?" "โอเค เอาตามนั้น" วันประกาศผล... ตอนนี้บทสวดไม่ว่าวัดไหนฉันก็ท่องจนยมบาลแทบจะเทกระทะทองแดงราดหัว ฉันค่อยๆ เปิดเปลือกตาขึ้นแล้วไล่สายตาอ่านเนื้อหาข้อความ แต่เรื่องนั้นไม่สำคัญเท่ากับว่าฉันสอบได้ที่หนึ่งในระดับชั้น กรี๊ดดดดด!!! ฉันไม่รอช้าที่จะคว้าใบเกรดของตัวเอง แล้ววิ่งออกไปจากห้อง ฉันวิ่งลงมารีบใส่รองเท้าเพื่อที่จะมุ่งตรงไปยังบ้านข้างๆ แต่แล้วฉันก็ต้องหยุดชะงักเมื่อได้ยินใครบางคนพูดถึงฉันอยู่ "กับน้องข้างบ้านมันยังไงกันแน่วะ แวะเวียนซื้อขนมฝากกันทุกวี่ทุกวัน" เสียงของเพื่อนพี่น้ำพุถามขึ้นในตอนที่ฉันนั่งสวมรองเท้าอยู่ที่หน้าบ้าน เพราะตรงนี้จะเป็นพุ่มไม้เป็นแนวอยู่ระหว่างรั้วบ้าน ทำให้อีกฝั่งหนึ่งของรั้วมองไม่เห็นฉันในตอนนี้ "ก็ไม่ยังไง" "มึงไม่ได้ชอบน้องเขาหรอกเหรอ? แต่น้องแสดงออกโคตรชัดว่าชอบมึงมากเลยนะเว้ย" "กูไม่ได้ชอบ กูแค่เห็นว่าน้องมันน่าเอ็นดูเหมือนบีอาร์" เสียงที่ฉันรู้สึกชอบฟัง ตอนนี้กลับรู้สึกเหมือนเป็นเข็มทิ่มแทงตรงอกข้างซ้ายของฉันเข้าจังๆ "แล้วมึงจะทำเพื่อ? ทำเหมือนให้ความหวังของเขา" "กูเปล่า กูก็ใจดีกับซีเซียเหมือนที่ทำกับบีอาร์มันแปลกเหรอวะ" ใช่แล้วมันแปลก แปลกที่ฉันชอบในสิ่งที่เขาทำ ทั้งๆ ที่เขาไม่ได้ทำแบบนั้นกับฉันแค่คนเดียว "มึงนี่มันเชี่ยว่ะ" "ตรงไหน กูไม่ได้ไปทำร้ายใครสักหน่อย" "เออ พ่อคนดีระวังไว้เหอะมึง" ฉันไม่อยากรอฟังให้พวกเขาพูดจบ ก็เลือกที่จะกลับเข้าไปในบ้านตัวเอง ห้องนอนที่เหมือนเซฟโซนของตัวเอง แล้วกดเปิดเพลงให้ดังๆ เผื่อว่ามันจะดีขึ้น ~~ ห่างไกล จากที่คิดที่ใฝ่ฝัน หยดน้ำตาที่รินหลั่ง ทำให้ฉันเข้าใจ ความรัก ที่ได้ทุ่มเทให้ไป หมดทั้งตัวและหัวใจ ไม่เคยมีความหมาย ให้ไปเท่าไร ก็วางเอาไว้ตรงนั้น ไม่เคยจะแคร์ จะเห็นว่าสำคัญ เธอไม่เคยคิดจะรักกัน ฉันมันผิด ที่คิดไปไกล หวั่นไหวไปเอง รักมากไปเอง ไม่เผื่อใจเอาไว้ก็เลยต้องเจ็บ ต้องเสียน้ำตา ให้ความรักที่มันลวงตา มันไม่มีจริง (มันไม่มีจริง) ทุกสิ่งแค่ฝันไป รอยยิ้ม และคำหวานที่บอกกัน เป็นฉันเองที่ไหวหวั่น อยู่คนเดียวเรื่อยมา ~~ เพลงก็บิ้วอารมณ์ไปอีก... จากที่น้ำตาไม่ไหล พอเจอเพลงนี้เข้าไป น้ำตาก็ทะลักไหลออกมาาราวกับเขื่อนแตก ฉันนั่งมองใบเกรดของตัวเองแล้วก็ได้แต่นั่งร้องไห้ ทำไมความพยายามที่ดีต่อตัวฉันมันถึงได้เศร้าขนาดนี้ แต่ทำไมฉันต้องเศร้าด้วยล่ะ ถ้าพี่น้ำพุไม่ได้ชอบฉันจริงๆ ก็ให้เขาปฏิเสธกันตรงๆ เลยก็ได้นี่ ฉันจะไปร้องไห้ฟูมฟายมันทำไม ถ้าเขาไม่ชอบฉันแค่เขาบอก ยังไงฉันก็จะได้มูฟออนได้เร็ว คนสวยๆ อย่างฉันคนต่อแถวเข้าคิวจนหัวซอยยัยท้ายซอย แค่ผู้ชายไม่รักมันจะเจ็บหนักสักแค่ไหนกัน พอคิดได้แบบนั้นแล้วฉันก็ดีดตัวลุกออกจากเตียง ทว่าก่อนจะออกไปก็เข้าไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดแต่งหน้าอ่อนๆ ให้เขาเห็นถึงความของฉันดูบ้าง ฉันเดินออกจากบ้านอีกครั้งด้วยความมั่นใจ แล้วกดออดหน้าบ้านของเขา รอไม่นานพี่น้ำพุก็เดินออกมาจากบ้าน แค่เขาเห็นฉันก็ยกยิ้มอ่อนโยนเช่นทุกที ฉันเองก็ยิ้มตอบเขากลับเช่นเดียวกัน ลมหายใจที่เริ่มติดขัดเมื่อเขาเปิดรั้วบ้านออกมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าฉัน สายตาที่มองมายังคงอบอุ่นอ่อนโยนเหมือนวันแรกที่ฉันได้เจอ แต่ทำไมวันนี้ฉันถึงได้รู้สึกกลัวกับสายตาคู่นั้นของเขามากเหลือเกิน "ว่าไงครับ?" คนตัวโตโค้งตัวลงมาหาฉันในระดับสายตา มุมปากหยักยกยิ้มขึ้นบางๆ ราวกับกำลังเอ็นดูกัน "เซียแค่อยากจะเอานี่มาให้พี่พุดู" ฉันสูดลมหายใจเข้าลึกๆ จากนั้นก็ยื่นใบเกรดที่ซ่อนอยู่ด้านหลังให้กับคนตรงหน้า หัวคิ้วขมวดเข้าหากันอย่างสงสัย จากนั้นพี่น้ำพุไม่ได้ตอบอะไร เขาเพียงแต่หยิบใบเกรดจากมือฉันไปเพ่งอ่าน ไม่นานรอยยิ้มก็ปรากฏบนใบหน้าหล่ออีกครั้ง "เก่งมากครับ" ฝ่ามือหนายื่นมาลูบกลุ่มผมฉันเบาๆ ฉันทำได้แค่ระบายยิ้มออกมาด้วยความดีใจ ก่อนจะตัดสินใจเอ่ยถามคนตรงหน้าหลังจากที่พยายามทั้งหมดมาเพื่อวันนี้ "พี่ยังจำได้ไหมคะ ว่าเซียจะเอาที่หนึ่งมาให้พี่ให้ได้" "จำได้ เรายังไม่ลืมอีกเหรอ" "จะลืมได้ไงคะ ก็เซียตั้งใจมากเลย" ฉันเหงนหน้ามองใบหน้าหล่อคมคายตรงหน้า เมื่อเขาผละออกยืดลำตัวตรงตามเดิมแล้ว "....." "เซียอยากเป็นแฟนพี่พุ เราจะคบกันได้ไหมคะ" **** ไรท์จะมาแก้คำผิดให้ทีหลังนะคะ คอมเมนต์ให้กำลังใจไรท์ได้นะคะ

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more