ตั้งใจเรียน
1227 Words
ออด~ ออด~
ฉันมายืนกดกริ่งหน้าบ้านพี่น้ำพุ โดยในมือถือถุงขนมปังสอดไส้เอาไว้ ตอนนี้เป็นเวลาเกือบเที่ยงแล้วฉันเลยแวะมาหาเขาให้หายคิดถึง
แกร๊ก! รอไม่นานประตูรั้วก็ถูกเปิดออกมา ทว่าคนที่มาเปิดให้ดันไม่ใช่พี่น้ำพุเหมือนอย่างทุกที
"มาหาใครครับ?" คนตัวสูงผิวขาวเปิดประตูรั้วออกมาแล้วเกาท้ายทอยตัวเองมองฉันด้วยความสงสัย
คนตรงหน้าฉันในตอนนี้ดูหล่อออกแนวขี้เล่น แต่ถึงจะหล่อมากแค่ไหนก็เถอะยังไงก็สู้พี่น้ำพุไม่ได้อยู่ดี
"มาหาพี่น้ำพุค่ะ" ฉันตอบพร้อมกับชะโงกหน้ามองหาคนที่กำลังพูดถึงอยู่
"มันยังนอนอยู่เลย มีอะไรก็ฝากพี่แทนได้นะ" คนตรงหน้ายิ้มบอกแล้วไล่สายตามองต่ำลงมายังถุงขนมปังของฉัน
"ไว้ค่อยแวะมาใหม่ก็ได้ค่ะ"
"คิดว่าจะถอดจิตออกมาเจอกันซะอีก" ก่อนที่ฉันจะได้หมุนตัวกลับ เสียงคุ้นเคยก็เอ่ยถามขึ้น
พี่น้ำพุในชุดเสื้อยืดสีน้ำเงินกับกางเกงวอร์มสีเทาเข้มเดินเข้ามาด้วยรอยยิ้ม ฉันยิ้มกว้างออกมาจากนั้นก็ถือวิสาสะเดินเข้าไปใกล้คนตัวโตกว่า แล้วยื่นถุงขนมปังให้พี่น้ำพุผ่านหน้าของผู้ชายอีกคน
"วันนี้ให้เนื่องในโอกาสอะไรเหรอ?"
"แค่อยากให้ค่ะ จริงๆ ก็แค่อยากมาเห็นหน้าพี่พุเฉยๆ เลยเอาขนมปังมาเป็นข้ออ้าง"
"คนนี้เหรอวะ น้องแตงโม" คนตัวโตที่ยืนมองพวกเราสองคนสลับกันไปมา ก็เลิกคิ้วถามขึ้นด้วยความสงสัย
"แตงโมไหน?"
"ไม่ใช่ดิ ต้องน้องขนมเบื้องต่างหาก" พี่คนนั้นยกมือขึ้นลูบคางตัวเองพรอมกับพยักหน้าหงึกหงัก ทำความเข้าใจกับตัวเองอยู่คนเดียว
"อย่าไปสนใจมันเลย ขอบคุณนะครับ" พี่น้ำพุเอ่ยบอกด้วยรอยยิ้ม จากนั้นก็รับถุงขนมปังจากมือฉันไปเปิดดู
ขนมปังสอดไส้หนึ่งชิ้นถูกหยิบขึ้นมาจากถุงแล้วเอาเข้าปากของเขาเอง ฉันเม้มปากรอคำตอบจากพี่น้ำพุอย่างใจจดใจจ่อด้วยสายเป็นประกาย
ไม่นานคนตรงหน้าก็ระบายยิ้มกว้างขึ้นแล้วเอ่ยบอกเสียงทุ้ม
"อร่อยครับ"
"จริงเหรอคะ ถ้าพี่ชอบวันหลังเซียจะซื้อมาให้อีก"
"พี่ไม่ได้มีขนม แต่มีนี่พอจะได้ไหม?" พี่น้ำพุล้วงบางอย่างออกมาจากกระเป๋ากางเกงของตัวเองแล้วยื่นมาให้ฉัน
หมากฝรั่งถูกยื่นมาให้ฉัน แม้มันจะดูไม่ได้ราคาแพงหรือว่าเป็นของแรร์ไอเทม หากแต่ฉันกลับดีใจมากกว่าได้ของพวกนั้นซะอีก
"เซียชอบมากค่ะ ขอบคุณนะคะ" ฉันยิ้มรับแล้วยื่นมือไปรับหมากฝรั่งจากมือหนา
"ชอบก็ดีแล้ว คราวหลังพี่จะซื้อขนมไว้เผื่อเรานะ" ฝ่ามือหนาวางลงบนศีรษะเล็กเบาๆ ราวกับเขากำลังเอ็นดูฉัน ดวงตาเฉี่ยวคมดูอบอุ่นน่าค้นหา ยิ่งฉันสบตามองลึกเข้าไปนัยน์ดวงตาคู่นั้นฉันก็ยิ่งตกหลุมลึกจนถอนตัวไม่ขึ้นมากไปเรื่อยๆ
"เซียกลับก่อนนะคะ เจอกันพรุ่งนี้ค่ะ" ฉันบอกลาแล้วหมุนตัวกลับ ทว่ายังไม่ทันจะได้พ้นประตูรั้วบ้านเขา ก็วิ่งกลับมายืนตรงหน้าพี่น้ำพุแล้วยิ้มบอกคนตัวโตกว่า
"....."
"วันนี้หล่อมากเลยค่ะ" ฉันระบายยิ้มกว้างบอกคนตัวโตด้วยความจริงจัง พี่น้ำพุที่ได้ยินแบบนั้นก็ดูจะตกใจเล็กน้อย ทว่าพี่อีกคนที่ยืนอยู่กลับผิวปากล้อเลียนเสียยกใหญ่
ฉันวิ่งกลับมาบ้านของตัวเอง จาดนั้นก็สับเท้าวิ่งขึ้นไปยังห้องนอนก่อนจะกระโดดลงบนเตียงแล้วกรี๊ดใส่หมอนด้วยความเขิน
แย่จัง หลงคนหล่อทุกวันจนหัวใจอ่อนปวกเปียกไปหมดแล้ว
[ น้ำพุ TALK ]
วันต่อมา...
เสียงบ่นพึมพำของใครบางคนดังขึ้นในขณะที่ผมกำลังเดินออกจากบ้าน สายตาคมเหลือบไปมองก็เห็นร่างเล็กคุ้นตากำลังนั่งอ่านอะไรบางอย่างอยู่บนชิงช้าม้านั่งบริเวญหน้าบ้านของเธอ ผมเดินเข้าไปใกล้จนกระทั่งติดกับรั้วบ้านของผมและเธอ ซึ่งเป็นเพียงรั้วเหล็กโปร่งๆ ทำให้มองเห็นฝั่งของฝ่ายได้อย่างชัดเจน
"ท่องอะไรอยู่ครับ" ผมเอ่ยถามคนตัวเล็ก เมื่อเธอได้ยินแบบนั้นก็เงยหน้าขึ้นมองมายังต้นเสียงก่อนจะฉีกยิ้มหวานออกมา
"ท่องบทละครอยู่ค่ะ โรงเรียนจะมีการแสดงละครเวทีเซียเลยได้เล่นไปด้วย"
"ชอบเหรอ เห็นตั้งใจเอาซะขนาดนั้น"
"ไม่ชอบเลยต่างหาก บทเซียแค่ซีนเดียวแต่จำบทตัวเองแค่หนึ่งประโยคยังไม่ได้เลย" คนตัวเล็กตอบเสียงอ่อน ทำหน้าหงอย
ผมที่เห็นแบบนั้นก็อดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้
"ให้พี่ช่วยไหมครับ?"
"ได้เหรอคะ" ดวงตาสุกใสเป็นประกายขึ้นทันที ร่างเล็กหยัดตัวลุกจากชิงช้าของเธอที่นั่งอยู่เมื่อครู่ แล้วรีบเดินมาเกาะรั้วมองผมออย่างดีอกดีใจ
ผมช่วยเธอท่องบทเพียงแค่หนึ่งประโยคให้จำขึ้นใจ มันแทบจะไม่ได้ยากอะไร แต่เพราะซีเซียไม่ชอบและประหม่าเลยทำให้ท่องเท่าไหร่มันก็ไม่สามารถทำให้เธอทำได้สักที
"จำได้แล้ว เซียคิดว่าต้องขายหน้าคนทั้งโรงเรียนซะอีก" เธอถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่เมื่อในที่สุดก็ท่องบทจนจำขึ้นใจได้สักที
"จำแล้ว ก็ท่องเอาไว้ในใจ พรุ่งนี้จะได้ไม่พลาด"
"ทำไมพี่พุเก่งจังเลย หล่อแล้วยังเก่งอีกนะเนี่ย"
"นี่ชมเหรอ?" ผมกลั้วหัวเราะถามด้วยความเอ็นดู มือหนายื่นออกไปหาลูบศีรษะเล็กด้วยความเคยชิน
ซีเซียชะงักเพียงเล็กน้อยแต่ก็เผยรอยยิ้มสดใสออกมา ผมดึงมือกลับเพระากลัวว่าเธอจะอึดอัด เพราะผมติดนิสัยที่เวลาเอ็นดูใครก็จะลูบหัวของคนนั้น รวมทั้งบีอาร์น้องสาวของไอ้บีเอ็ม
"....."
"เรียนจบแล้วอยากจะเป็นอะไรเหรอ?" ผมถามทำลายความเงียบที่ก่อตัวขึ้น ทว่าคำตอบของเธอเล่นเอาผมตกใจไม่ใช่น้อย
"เป็นแฟนพี่"
"....."
"ได้ไหมคะ?" คำถามที่ถามออกมาจากริมฝีปากอวบอิ่ม ดวงตาใสจ้องถามด้วยสายตาจริงจังกว่าทุกครั้งที่ผมเคยเห็น
"ตั้งใจเรียนก่อนแล้วค่อยมาถามใหม่นะ" ผมยกยิ้มบอก ไม่อยากให้เธอต้องเสียใจถ้าผมจะปฏิเสธออกไป
ถึงยังไงเธอก็คงไม่ได้ชอบผมอะไรมากมายขนาดนั้น เธอยังเด็กแถมยังเรียนอยู่ ม.ปลาย ส่วนผมจะจบปีสี่ แล้วยังไงก็ต้องแยกย้ายกันไปอยู่ดี
"เซียจะตั้งใจเอาที่หนึ่งมาให้พี่นะ ถึงตอนนั้นพี่พุต้องให้คำตอบเซียด้วย"
"ได้สิ แค่ตั้งใจเรียนเพื่อตัวเองก็พอไม่ต้องทำเพื่อพี่เข้าใจไหม"
"เข้าใจแล้วค่ะ"
"....."
"เซียจะเอาที่หนึ่งมาขอคบพี่ให้ได้"
ความตั้งใจแน่วแน่ให้เต็ม10
- Writer
