ปากดี
879 Words
[ ซีเซีย TALK ]
เช้าวันนี้ฉันลุกขึ้นอาบน้ำแต่งตัวเพื่อจะไปโรงเรียนใหม่วันแรก เอาจริงก็ไม่น่าตื่นเต้นเท่าไหร่หรอก เพราะฉันย้ายโรงเรียนออกจะบ่อยไป
ฉันหมุนตัวเองในกระจกอีกครั้ง แล้วฉีกยิ้มให้กับคนในกระจกแล้วร้องออกมาดังๆ โคตรสวย!!
เด็กสาวหน้าตาสวยเกินหน้าเกินตาชาวบ้าน อยู่ในชุดนักเรียนของมัธยมปลายชื่อดัง ผมยาวนุ่มสลวยถูกถักเป็นเปียสองข้างเอาไว้พร้อมกับผูกด้วยโบว์สีขาวสะอาดตา
"หนูไปโรงเรียนแล้วนะคะ" ฉันพนมมือไหว้แม่ก่อนออกจากบ้าน และเตรียมใส่รองเท้าเพื่อจะเดินออกไปยังหน้าหมู่บ้านที่ใกล้กับป้ายรถเมล์
"ขอให้สนุกกับโรงเรียนใหม่นะลูก"
บรื้นน~ เสียงท่อของรถบิ๊กไบค์คันโตดังขึ้นมาจากบ้านข้างๆ ขับออกมาแล้วจอดสนิทอยู่หน้าบ้านของพี่น้ำพุ ฉันหันไปมองตามเสียงก็เห็นว่าเขากำลังตวัดขาลงจากรถแล้วเดินไปล็อกประตูรั้วบ้านเอาไว้
"พี่พุ" ฉันตะโกนเรียกคนตัวสูงที่เดินกลับมาคร่อมรถของเขาอีกหน
ดวงตาคมเข้มตวัดมองมายังฉันก่อนจะเลิกคิ้วหนาขึ้นเพียงนิด ราวกับเขากำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่างอยู่ และในวินาทีถัดมาเขาก็ยกยิ้มขึ้นราวกับนึกอะไรออก
"จะไปโรงเรียนเหรอ?" เสียงทุ้มนุ่มน่าฟังเอ่ยถามฉันด้วยรอยยิ้มใจดี
"ใช่ค่ะ พี่ก็จะไปเรียนเหรอคะ" ฉันถามกลับเมื่อไล่สายตาสำรวจร่างสูง ที่สวมเสื้อยืดสีขาวสวมทับด้วยเสื้อช็อปสีกรมกับกางเกงยีนส์สีดำ
ผู้ชายเรียนวิศวะ สเตร็กเลยอ่ะ~~
"อืม ว่าแต่เราจะไปยังไง?"
"อ๋อ จะเดินไปขึ้นรถเมล์ที่หน้าหมู่บ้านน่ะค่ะ"
"ให้ไปส่งไหม กว่าจะเดินถึงเหงื่อโชกพอดี" พี่น้ำพุถามพร้อมกับตบไปยังเบาะหลังของเขา เป็นเชิงบอกว่าให้ฉันซ้อนได้
"จะดีเหรอคะ งั้นไปค่ะ" ไม่ต้องรอให้เขาอนุญาต ฉันก็เดินไปหยุดอยู่ใกล้รถคันโตของเขา
จากนั้นก็ปีนขึ้นรถของเขาอย่างทุลักทุเล เพราะใส่กระโปรงนักเรียนเลยทำให้ปีนได้ลำบาก จนสุดท้ายฉันก็ขึ้นมานั่งได้อย่างสง่างาม
"เกาะแน่นๆ นะ"
"ค่ะ" ฉันตอบรับแล้วสวมกอดร่างสูงเอาไว้แน่น
"กลัวเหรอ?" พี่น้ำพุเบือนหน้ากลับมาถามในขณะที่เขากำลังออกตัวรถไปด้วยความเร็วไม่มากนัก
"นิดหน่อยค่ะ"
"ไม่ตกหรอก ไม่ต้องกลัว"
"อื้อ~" ฉันขานรับเสร็จก็ได้แต่อมยิ้มอยู่คนเดียว กลิ่นหอมของน้ำหอมลอยเข้าจมูกฉันมาเรื่อยๆ ยิ่งกอดเขาแน่นขึ้นก็รับรู้ได้ถึงกล้ามมัดหน้าท้องที่เรียงตัวกันอยู่ภายใต้เนื้อผ้า
"ไปถูกใช่ไหม?" ทันทีที่เขาขับรถมาจอดยังหน้าป้ายรถเมล์แล้วก็เอ่ยถามขึ้น สีหน้าที่ดูเหมือนเป็นกังวลยิ่งทำให้ฉันอดที่จะกลั้นยิ้มไม่ได้
"ไปถูกค่ะ เซียจำทางมาแล้ว"
"โอเค งั้นตั้งใจเรียนล่ะ" ฝ่ามือหนายกขึ้นมาวางลงบนกลุ่มผมฉันเบาๆ สัมผัสที่ดูอบอุ่นเล่นเอาฉันหัวใจเต้นแรงอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
"ขอบคุณนะคะ ที่มาส่ง"
"ด้วยความยินดีครับ งั้นพี่ไปก่อนนะ" คนตัวโตระบายยิ้มบอก ส่วนฉันได้แต่พยักหน้ารับเป็นการเข้าใจ พี่น้ำพุขับรถออกไปแล้วแต่สายตาฉันยังคงจ้องมองไปที่เขาจนสุดสายตา
นี่ใช่ไหมที่เรียกว่าตกหลุมรักคนเดิมซ้ำๆ กรี๊ดดด!! ชอบเว้ย!
เฮ้อ~ กว่ารถเมล์จะมาเล่นเอายืนรอจนเมื่อยขาไปเลย ฉันขึ้นรถเมล์มาแล้วกวาดสายตามองหาที่นั่งว่าง แต่มันกลับไม่มีที่นั่งให้ฉันได้แทรกตัวเข้าไปได้เลยสักนิด
ฉันเดินไปแล้วหาที่จับเพื่อยืนทรงตัว ไม่ให้ไถลไปตอนที่รถเบรก
พรึ่บ! เพียงแค่รถออกตัวไปข้างหน้า ฉันก็ต้องรีบใช้มือที่ว่างอีกข้างยกขึ้นมาปิดจมูกตัวเองเอาไว้ เพราะกลิ่นควันบุหรี่ของคนที่ยืนอยู่ข้างหน้ามันลอยตลบเข้ามาหาฉันเต็มๆ
"รังเกียจ?" จู่ๆ คนตรงหน้าก็โน้มตัวลงมาถามในระยะประชิด จนใบหน้าของเขาแทบจะเฉียดจมูกฉันอยู่แล้ว
"ปะ เปล่าค่ะ" ฉันตอบอย่างสุภาพ เพราะคิดว่าเขาคงจะเป็นพวกนักศึกษา หรือไม่ก็พวกทำงานแล้วถึงได้พ่นควันบุหรี่ออกมาได้ตามอำเภอใจแบบนี้ ดูจากชุดที่ใส่เป็นชุดไปรเวตก็น่าจะเป็นอย่างนั้น
"แล้วปิดจมูกทำไม เหม็นฉันเหรอหรือกวนตีน?"
"ก็แค่ไม่ชอบกลิ่นบุหรี่ พ่นออกมาในที่สาธารณะแถมยังในรถอีกมันรบกวนคนอื่นรู้ไหมคะ" ฉันต่อว่าอีกคนที่ยังคงเลิกคิ้วอย่างเอาเรื่องอยู่
"ปากดีนี่ อยู่โรงเรียนนี้ใช่ไหม เดี๋ยวได้รู้กัน"
หากชื่นชอบก็อย่าลืมคอมเมนต์ กดใจ เพื่อเป็นกำลังใจในการอัพเดตตอนใหม่ด้วยนะคะ
- Writer
