หลงเด็ก

ตอนที่ 4

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วอีกตามเคยเพราะว่าตอนนี้เขานั่งในห้องทำงานไอ้โบ๊ทต้องการจะเคลียร์เรื่องมินนี่ให้จบเพราะว่าที่ผ่านมาเขากับมันแลกหมัดแลกเท้ากันบ่อยมากจนเพื่อนที่ช่วยห้ามโดนลูกหลงกันหมด แล้วสถานการณ์ตอนนี้ทุกคนอึดอัดที่ต้องพูดอะไรออกมาจนกลายเป็นว่าที่ไหนมีเขาก็จะต้องไม่มีไอ้โบ๊ทส่วนมันเองก็ไม่ต่างกันเลย

“กูรักมินนี่จริงๆนะไอ้โบ๊ท นี่ผ่านมามึงยังไม่เชื่อใจกูอีกเหรอ?” เขาถามมันอย่างเหลืออด

“ตั้งแต่เมื่อไรที่มึงรักน้องกู” โบ๊ทถามกลับเพราะเริ่มจะใจอ่อนขึ้นมาแล้ว

“รู้แค่ว่านานมากแล้วกูหยุดทุกอย่างตั้งแต่น้องมึงกลับมา กูรักมากด้วย” นี่คงเป็นการสารภาพที่ตรงไปตรงมาที่สุดแล้วถึงแม้ว่าจะไม่ได้บอกหมดก็ตาม

“น้องกูรู้ไหม?” โบ๊ทถามกลับชักหวั่นใจว่าเพื่อนน่าจะต้องรออีกนานกว่ามินนี่จะรู้ตัว

“ไม่หรอก มินนี่ไม่รู้ห่าอะไรเลยว่ากูรู้สึกยังไง” โคตรเศร้าแต่มันก็คือเรื่องจริงที่สุด

“มึงแน่ใจ?” มันพยักหน้าแล้วถอนหายใจอีก

“ไว้น้องกูอายุ 19 ปีเมื่อไรมึงค่อยจีบแล้วกันตอนนี้กูอยากให้มินนี่โฟกัสเรื่องเรียนก่อน” โบ๊ทตอบอย่างเหลืออดก่อนจะมองไปทางประตูที่เปิดเข้าโดยคนที่เป็นประเด็นในการคุยตอนนี้ ไอ้จากัวร์ยิ้มแป๋นเชียวนะมึง! มินนี่เดินมานั่งข้างๆเขาคงจะกลัวไอ้จากัวร์อีกตามเคย

“มาทำไม?” เขาไม่ให้มินนี่มาหาที่ผับถ้าไม่จำเป็น

“พี่โบ๊ทหอพักมันไม่มีลิฟท์” เธอบอกอย่างเหลืออดกับหอพักที่พี่ชายเลือกให้ถึงจะใกล้กับมหาลัยแต่ว่ามันไม่ได้สบายมากเลยนี่สิ ไม่เข้าใจทำไมไม่หาคอนโดแถวนั้นให้อยู่แทน

“แล้วไง? อยู่ไปเถอะมันใกล้ที่สุดแล้ว” มินนี่ติดสบายแล้วยังเอาแต่ใจเกินไปแล้วนะเว้ยแบบนี่ต้องดัดนิสัยบ้าง มันก็ผิดที่เขาด้วยแหละที่ตามใจทุกอย่างจนเคยตัว

“มินนี่จะย้ายไปอยู่หอเหรอ?” จากัวร์ถามขึ้นขัดจังหวะพี่น้องคุยกันเพราะว่าเรื่องนี้เขาต้องรู้ให้ได้เพื่อที่จะตามไปถูกและถ้าเป็นแบบนี้มันก็ง่ายขึ้นมากที่จะหาเวลาอยู่ด้วยกัน

“ใช่ คอนโดพี่โบ๊ทอยู่ไกล…เอ่อ ฉันกลับก่อนนะ” เธอไม่กล้าจะสบตากับคนที่ชอบจ้องมองกันแปลกๆเลยพอเจอแบบนี้เลยต้องหลบหน้าออกไป

“มันดึกแล้วมินนี่จะกลับยังไ?” เขาเป็นห่วงไม่อยากให้นั่งแท็กซี่กลับดึกๆยิ่งน่ารักแบบนี้ยิ่งอันตรายมากด้วย

“งั้นกูกลับพร้อมมินนี่เลย ส่วนมึงน่ะเอาตามที่คุยกันไว้ห้ามล้ำเส้นอีก” คิดจะหาเรื่องไปส่งน้องกูเหรอฝันไปเถอะไอ้จากัวร์ โบ๊ทจับมือน้องสาวเดินออกจากห้องทำงานทิ้งเพื่อนไว้คนเดียวเพราะเดี๋ยวยังไงมันก็ต้องตามมาอยู่ดี

จากัวร์มองตามแล้วถอนหายใจมันจะมีใครรู้บ้างว่าเขารักมินนี่มากขนาดไหนและยังโหยหาเธอจนเหมือนคนบ้าได้เลย

การรอมันไม่ได้ทำให้เขาท้อได้เท่ากับสายตาของมินนี่ที่มองเมื่อกี้เลยนะเพราะเขาเหมือนเป็นคนอื่น สายตามินนี่มองว่าเขาเป็นอะไรที่ต้องหนีให้ไกลทั้งที่เขาต้องการเธอจนแทบบ้า เขาต้องการมินนี่มาก ในตอนนี้มินนี่อายุ 18 ปีเขาแค่ต้องทำแบบเดินคือตามเฝ้าเธออย่าให้คลาดสายตาแล้วอย่าให้เจ้าตัวรู้ด้วย

มินนี่ย้ายไปอยู่หอใช่ไหม…เขาจะซื้อหอพักนั้น!

มินนี่กำลังจะรับน้องและเขาก็จะตามเฝ้าถ้าเกิดมีใครมาลวมลามรับรองว่ามันได้จมตีนตรงนั้นแน่รับประกันได้เลย ที่สำคัญคือเขาจะหาคอนโดใกล้ๆมินนี่อยู่ด้วยเพราะในอนาคตยังไงเธอก็ต้องเป็นเมียเขาอยู่ดี เขารักของเขามากต่อให้ต้องรอนานขนาดไหนความรู้สึกก็ไม่มีทางเปลี่ยนไปหรอก

และแล้วก็ถึงวันรับน้องสุดโหดที่หลายคนมองเธอแปลกๆจนน่าสงสัยแต่ก็ช่างเถอะมาทำกิจกรรมอาจจะเผลอทำอะไรผิดพลาดไปก็ได้ เธอมีเพื่อนใหม่ที่คุยถูกคอมากชื่อผิงและอันแต่น่าเสียดายที่สองคนนี้พักห่างจากเธอมากพอสมควรแล้วยังอยู่คอนโดอีกต่างหาก ทุกวันนั้นเธอก็ยังไม่เข้าใจป๊าม๊ากับพี่โบ๊ทเลยที่ให้มาอยู่หอพักแทนที่จะเป็นคอนโดแล้วก็ไม่เข้าใจตัวเองด้วยว่าทำไมต้องสอบติดมหาลัยไกลขนาดนี้

คิดแล้วก็น้อยใจนิดหนึ่งนะ!

“มินนี่ผู้ชายคนนั้นใครว่ะกูเห็นมองมึงตั้งนานแล้วนะ?” ผิงสะกิดเพื่อนให้รู้ตัว

“ไหนไม่เห็นมีเลย!!” เธอหันไปตามที่เพื่อนบอกแต่ก็ไม่มีนี่ เพื่อนทำหน้าเหมือนงงทั้งที่เธอน่าจะงงกว่าอีก

“มีจริงๆอันมึงก็เห็นใช่ป่ะ?” ผิงหันไปถามเพื่อนอีกคนที่น่าจะเห็นเหมือนกัน

“เออ กูก็เห็นโคตรหล่อมากเลยด้วยแต่กูเห็นแว๊บๆทั้งวันนะ” อันตอบกลับพลางมองหาแต่ไม่เจอแล้ว

“คงมาดูพวกเรารับน้องมั้ง”

มินนี่มองไปตามที่เพื่อนบอกอีกครั้งก็ไม่เห็นว่าจะมีใครเลยนะ เอ๊ะ! หรือว่าจะเป็นพี่โบ๊ทตามาแอบดูรึเปล่า…ต้องใช่แน่เลย เธอส่ายหน้าเบาๆไม่เข้าใจเลยจริงๆว่าพี่โบ๊ทมองว่าเธอเป็นเด็กอนุบาลรึไงถึงได้ตามเฝ้าตามดูแลแบบนี้นะ

ความจริงตั้งแต่เธอมาอยู่หอพักเนี่ยก็รู้สึกมาตลอดนะว่ามีคนคอยดูอยู่แต่คิดว่าคงเป็นสายข่าวของพี่ชายมั้ง

วันนี้รับน้องสนุกมากแต่เลิกดึกมากทำให้เธอต้องกลับหอพักโดยที่เพื่อนใหม่เป็นคนมาส่งแล้วยังคุยกันนานมากแต่เหนือสิ่งอื่นใดคือเธอหิวข้าวมากด้วยเช่นกัน เมื่อไรพี่โบ๊ทจะยอมให้เธอมีแฟนสักทีนะเพราะคนที่มาจีบเนี่ยเจ็บตัวกันหมดแล้ว

“กลับดึกจัง”

“เฮียจากัวร์!!” มาได้ไงอะนี่เธออยู่ไกลจากเขาแล้วนะ

“เป็นอะไรรึเปล่ามองหน้าเฮียแปลกๆ” มองเขาเหมือนเห็นผีแต่ถึงอย่างนั้นก็น่ารักจนอยากจะหอมแก้มสักฟอดใหญ่แต่ต้องอดใจเอาไว้เพราะเดี๋ยวจะตกใจจนหนีหน้ากันอีก

“แล้วมาได้ไงอะ?” ตอนนี้เธอไม่แน่ใจว่าความหิวกับความกลัวอะไรจะชนะก่อนกัน

“ไม่เจอกันนานเลยนะ…คิดถึง” เขาคิดถึงมินนี่นะแม้ว่าจะยังคงแอบตามเธอห่างๆแต่เขาก็อยากจะพูดคุยบ้าง เขาไม่อยากจะรอแต่จำเป็นต้องรอพอถึงเวลาจะได้ไม่มีใครมาตามขัดขว้างได้อีกต่อไป

“ฉันไม่ได้ไปผับเพราะว่ายุ่งกับเรื่องเรียน ฉันขอตัวขึ้นห้องก่อนนะ” สุดท้ายแล้วความกลัวมันก็ชนะ เธอเดินออกมาแต่ว่าเฮียจากัวร์กลับจับต้นแขนเธอดึงแรงมากจนเซไปกระแทกอกเขา

ทำไมใจมันเต้นแรงจัง!!

“อย่าหนีหน้ากันเฮียไม่ชอบ”

“แล้วมีอะไรรึเปล่าคะ?”

“แค่…คิดถึง”

เธอกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่พร้อมกับหัวใจที่เต้นแรงเพราะคำพูดคำเดียวของเขา เฮียจากัวร์ยิ้มให้แล้วจับมือเธอพาไปนั่งเล่นที่หน้าหอพักเธอพึ่งจะเห็นว่าเขาซื้อซูซิมาด้วยและต่อมาเรากำลังนั่งกินด้วยกันท่ามกลางความเงียบไม่ใช่ว่าเขาไม่คุยกับเธอนะแต่ว่าเธอต่างหากที่แทบไม่กล้าคุยกับเขา

เธอกลัวเฮียจากัวร์มากที่สุดในบรรดาเพื่อนของพี่ชายไม่ว่าจะเจอกันที่ไหน เมื่อไรหรือเพราะอะไรก็ตาม เธอพยายามปลีกตัวหนีออกห่างเสมอเ

“กลับจากทะเลไม่สบายเหรอ?” เขารู้และจำได้ ไปเที่ยวทะเลลงทุนวางแผนกับไอ้ปอร์เช่อย่างดีแต่แผนกลับพังแทนที่จะได้อยู่ด้วยกันสักพักกลับกลายเป็นว่าได้แต่มองเหมือนเดิม

“ก็อากาศมันเปลี่ยนนี่ใครจะทนไหวเล่า” กลับจากเที่ยวทะเลพายุเข้าพอดีอากาศที่ร้อนจนแทบไหม้เปลี่ยนป็นหนาวเย็นแทนแล้วมีฝนตกอีกใครไหวก็เชิญแต่เธอไม่ไหวหรอก

“ได้ข่าวว่าเฮียจากัววร์ฮอตมากเลยไม่ใช่เหรอทำไมมีเวลาว่างล่ะ?” เธอหันไปถามเขาก่อนบ้างเพราะดี๋ยวมันจะเงียบเกินไปแต่ในใจแม่งก็อยากจะหนีออกไปไกลๆทุกวินาทีได้เลย

เขายิ้มอ่อนส่ายหน้าเบาๆมันก็จริงแต่แค่ครึ่งเดียวเพราะเขาไม่ยุ่งเกี่ยวกับใครเลยไม่ว่าจะเป็นน้องมิวน้องสาวเมียไอ้เบนซ์หรือน้องนีน่าเพื่อนเมียไอ้ปอร์เช่ แต่ทุกคนพยายามจะยุ่งกับเขาพยายามที่จะชนะใจเขาให้ได้ซึ่งมันเปล่าประโยชน์เพราะขนาดตัวเขายังเปลี่ยนใจตัวเองไม่ได้เลย

เขายอมให้คนอื่นมองว่าโง่เลยนะแต่ว่ายังไงซะผู้หญิงคนเดียวที่เขารักก็เป็นมินนี่และมันจะไม่มีวันเปลี่ยนไปด้วย

ตอนนี้ทุกคนรู้ว่าเขารักมินนี่มากขนาดไหนยกเว้นเจ้าตัวทั้งที่เขาพยายามแสดงออกอยู่นะแต่หลังจากนี้คงต้องตามเสนอตัวมากขึ้นกว่าเดิมเพื่อลดความหวาดกลัวในแววตาคู่นี้ให้หายไปแล้วเปิดใจให้เขามากขึ้น

ตามข้อตกลงคือเขาก็ต้องรอต่อไปจนกว่ามินนี่จะอายุ 19 ปีซึ่งมันคือปีหน้าที่โคตรนานเกินไปสำหรับคนรอแบบเขาแต่สำหรับเธอที่ไม่เคยรู้สึกอะไรก็คงจแปลกใจเฉยๆที่เห็นเพื่อนพี่ชายบ่อยมากขึ้นกว่าเมื่อก่อน

“ไปแล้วนะฝันดีแล้วก็ซูซิอร่อยมาก ขอบคุณนะคะ” เธอหันไปบอกเขาเพราะว่านั่งเล่นกันตรงนี้ชั่วโมงกว่าแล้ว

“เดี๋ยวสิมินนี่!” เขาอยากยื้อแต่ก็เข้าใจว่าตอนนี้ดึกมากแล้วเธออาจจะง่วงและเหนื่อยจากกิจกรรมของมหาลัย

“มีอะไรเหรอ?” เธออยากไปนอนแล้วนะ

“ตั้งใจเรียนแล้วมีอะไรโทรหาเฮียได้ตลอดเวลานะ”

“ไม่โทรหาหรอกฉันเกรงใจ ไปแล้วนะฝันดีค่ะพี่จากัวร์”