“ไม่ได้! คุณจะมาอยู่ได้ไง? นี่มันห้องของฉันนะ”
เขาเดินไปวางของกินไว้บนโต๊ะญี่ปุ่น ปลดเป้จากหลังลงบนโซฟา
“ทำไมจะไม่ได้? มีห้องนอนตั้งสองห้อง รึว่า?...” เขาทำสายตาเจ้าเล่ห์ ยิ้มน้อยๆ ที่มุมปาก “คุณคิดว่าผมจะนอนห้องเดียวกับคุณ?”
แพทตี้หน้าเสีย เธอเสียอาการจนต้องยกนิ้วขึ้นดันแว่นตา
“นอนห้องไหนก็ไม่ได้ทั้งนั้น เกิดมีคนมาเห็นเข้า ฉันก็จบเห่กันพอดี”
“ใคร? ใครที่ไหนจะมาเห็น? ผมรู้นะว่าคุณเป็นโสดและอยู่ที่นี่คนเดียวมาหลายปี แพทตี้...คุณกลัวว่าตัวเองจะทนไม่ไหว บุกเข้าไปปล้ำผมมากกว่าล่ะมั้ง?”
แม้เนติไม่ได้เดินมาใกล้ แต่สายตาและน้ำเสียงของเขาก็ทำเอาแพทตี้แข้งขาสั่น หญิงสาวเผลอถอยหลังไปสองก้าวจนชนโซฟาจึงทรุดนั่งลง
“ฉันไม่ทำแบบนั้นหรอกน่า กลัวแต่ว่าจู่ๆ จะมีคนมาหา ถ้าเกิดเห็นคุณเข้า ฉันก็จะบอกคนอื่นว่าไงล่ะคะ?”
“จะยากอะไร? ก็บอกว่าผมไม่มีที่นอน แค่มาขอซุกหัวนอนที่ห้องคุณจนกว่าปันรักกับเฮียรอง
