อย่าให้เฮียรู้

      แพทตี้นั่งตะลึงเมื่อเห็นภาพในกล้องวงจรปิดที่พี่ชายของเธอเอามาให้รื้อ            “นี่มันหนังเอ็กซ์ชัดๆ”            “พี่บอกแล้ว ไม่งั้นค่าจ้างไม่แพงลิบหรอก” พี่ชายจับมือโยกหัวเธอเบาๆ “ขอบใจมากแพทตี้ เอาล่ะ! แกหยุดดูได้แล้ว ของแบบนี้ไม่เหมาะกับเด็ก”            “มันมีเซ็นเซอร์อยู่นะพี่พีท” เธอชี้ไปยังกระเป๋าที่บังส่วนสำคัญของร่างเปลือยสองร่างเอาไว้ เธอที่กำลังดูเพลินๆ หันมาดุพี่ชายเสียงแหว            “เด็กที่ไหน? จะยี่สิบห้าแล้วนะ”            “เออๆ คลิปแบบนี้เอาไว้ดูคนเดียว ไม่ควรดูกับคนอื่น” พีทรีบกดปิดหน้าจอเพื่อไม่ให้น้องสาวได้เห็นภาพวาบหวิวมาไปกว่านี้            “ไม่อยากเชื่อเลยว่าผู้หญิงจะเป็นฝ่ายคิดแบล็คเมล์ นึกว่าจะเป็นผู้ชายซะอีกที่ทำเรื่องแบบนี้” เธอถอนหายใจยาว            “ยุคสมัยไหนแล้ว? ผู้ชายก็คนเหมือนกันนะ ไม่เห็นหรือไงว่าหล่อมาก?”          แพทตี้จำใบหน้าหล่อเหลาของเขาได้ติดตา ตอนที่เขาแหงนหน้าขึ้นร้องครางโดยมีฝ่ายหญิงกำลังก้มหน้าทำรักให้ ยังติดตา            “หล่อจริงๆ น่าเสียดาย....”            “เสียดายอะไร?”            “เห็นไม่หมดน่ะสิ”            “แพทตี้!” พี่ชายส่งเสียงดุ แม้ภาพการร่วมรักจะชัดเจน แต่ไม่เห็นอวัยวะเพศของทั้งสองฝ่าย น่าจะเป็นเพราะกล้องที่แอบตั้งไว้ดันล้มซะก่อน                        แพทตี้โปรแกรมเมอร์สาวฝีมือดีถูกว่าจ้างให้กู้ภาพจากกล้องวงจรปิดและโทรศัพท์มือถือบ่อยครั้งเพราะพี่ชายของเธอแอบรับจ๊อบพวกนี้มาเพื่อนอีกต่อหนึ่ง พีทเองก็เป็นโปรแกรมเมอร์เช่นกัน            “ก็พี่หมดแพสชั่นนี่” ชายหนุ่มอ้างว่าตนเองหมดความคลั่งไคล้ที่จะถอดรหัสอิเล็กทรอนิกส์แล้ว เขาแค่รับจ๊อบง่ายๆ ก็พอ            “โอ๊ย! อย่าใช้คำพูดสวยหรูเลย พี่พีทก็แค่ขี้เกียจว่างั้นเหอะ”            พี่ชายทำหน้าเซ็ง            “เออ! จะว่างั้นก็ได้ ค่าจ้างแกพี่โอนแล้วนะ อย่ามาทวงอีกล่ะ”            “ขอบคุณค่า...คราวหน้าเอาแบบอันเซ็นเซอร์นะพี่พีท”                      ณ บริษัทจรัสไพศาลค้าเหล็ก            โปรแกรมเมอร์สาวนั่งยิ้มใส่กระจกขณะตอบคำถามลูกค้าที่ถามเข้ามาทางระบบออนไลน์ ไม่เพียงแต่ทำหน้าที่โปรแกรมเมอร์ แต่เธอยังควบตำแหน่งคอลเซ็นเตอร์ของเว็บไซต์บริษัทด้วย            “อ่านดูให้ทั่วถึงหน่อยนะ เดี๋ยวข้อความเด้งขึ้นมาแล้วไม่ได้ตอบอีกจะถูกหัวหน้าด่าเอา”            “แหมพี่...หนูก็นั่งเฝ้าตลอดจนแทบจะกระเพาะปัสสาวะอักเสบแล้วนะคะ ถ้าไม่มีคนมาเฝ้าแทนก็ไปไหนไม่ได้”            “อย่าลืมสิว่าไตรมาสนี้บริษัทเรากำลังเร่งยอดขายให้กลับมาเท่าเดิม”            “ค่ะๆ รู้ค่ะ พี่ย้ำจัง”            ยังไม่ทันจะถกกับพนักงานอาวุโสเสร็จ เพื่อนร่วมงานตัวป่วนก็วิ่งเข้ามา            “แพทตี้ๆ มีเรื่องเจ๋งจะมาเล่า”            คนถูกเรียกว่าพี่เมื่อครู่หน้าม้าน เมื่อเพื่อนร่วมงานสองคนหันไปคุยกันเองอย่างสนุกสนาน            “นี่ๆ พี่กำลังสอนแพทตี้อยู่นะ”            “พี่ชมอย่าเอาจริงเอาจังนักสิคะ พวกเราก็แค่พนักงานด้วยกัน”            “ก็ได้...ไหน? เรื่องที่จะเม้าท์น่ะเรื่องอะไร?”            “หลานชายเจ้าสัวเป็นหนึ่ง มาทำงานอยู่ห้องฝั่งโน้นค่ะ”            “จริงเหรอๆ คนที่เขาลือกันว่าหล่อๆ น่ะใช่ไหม?”            “อืม...คุณเนติ”            “กรี๊ดๆ” สองสาวเขย่าแขนโยกตัวกันไปมา ทำเอาพี่ชมส่ายหน้าเบะปาก “สภาพอย่างพวกแก เขาจะมองไหมเนี่ย?”            “พวกเราไม่ได้หวังให้เขามองสักหน่อย เรามันก็แค่พวกเอฟซีอ่ะค่ะ พี่เข้าใจไหมคะ? เอฟซี...ที่ย่อมาจากคำว่าแฟนคลับ”            สองสาวไม่ฟังเสียงปราม ดึงแขนกันออกไปแอบมองห้องทำงานที่เพิ่งมีชื่อเนติ จรัสไพศาลสกุลติดเอาไว้            “มาเป็นรองผู้จัดการฝ่ายประชาสัมพันธ์ซะด้วย นี่ก็เท่ากับเป็นหัวหน้างานเราโดยตรงเลยนะ”            “นั่นดิ ไม่รู้จะขี้เก๊กไหม? ปกติลูกท่านหลานเธอจะเรื่องมากนะ คงไม่ต้องคลานเข่าไปต้อนรับหรอกมั้ง?”            เพียวอายุมากกว่าแพทตี้สองปี เพียวจบกราฟฟิกดีไซนจากมหาวิทยาลัยชั้นนำ ส่วนแพทตี้จบสาขาวิทยาการคอมพิวเตอร์ ทั้งสองทำงานกันได้อย่างเข้าขาทำให้เว็บไซต์ของบริษัททั้งสวยงามและใช้งานง่าย            “โน่นๆ เดินมาโน่นกันแล้ว”            ขบวนผู้บริหารเดินล้อมหน้าล้อมหลังผู้ชายสูงโปร่งใบหน้าหล่อเหลามายังห้องทำงาน ชายหนุ่มกวาดสายตามองไปรอบๆ            “ส่วนนี้ดูน่าเข้ามาใช้บริการดีนะครับ ไม่น่าเชื่อว่าอาแปะของผมอุตส่าห์ลงทุนทำห้องสมุดให้พนักงานด้วย”            ศูนย์ประชาสัมพันธ์ของบริษัทนับเป็นศูนย์การเรียนรู้สำคัญด้วย ที่นี่มีห้องสมุดที่ทันสมัยให้บริการพนักงาน มีหนังสือนานาชนิดให้ยืมกลับไปอ่านเพื่อเพิ่มพูนทักษะและให้ความบันเทิง            พนักงานจากทุกชั้นทุกแผนกสามารถใช้บัตรประจำตัวมายืมสื่อการเรียนรู้ที่นี่ได้โดยไม่เสียค่าใช้จ่าย            แพทตี้ยืนอยู่ข้างหลังเพียว จึงได้มองกลุ่มคนด้านหน้าไม่ถนัด            “พี่เพียว หลบให้น้องดูหน่อยดิ”            เพียวซึ่งเป็นผู้หญิงกวนๆ ยกยิ้มมุมปาก “ได้ๆ อยากเห็นชัดๆ ไหมล่ะ?”            “อยากดิพี่”            “ได้เลย”            เพียงขยุ้มเสื้อที่หลังของแพทตี้แล้วเหวี่ยงรุ่นน้องออกไปอย่างแรง            “ว้าย!”            แพทตี้เซถลาไปออกไปด้านหน้าขบวนผู้ชายใส่สูท แม้เธอจะเบรกเท้าไว้ได้ทันโดยที่หัวไม่ทิ่มขายขี้หน้าแต่ทว่าเมื่อหันกลับมา....          ....เป็นเขา...อย่าบอกนะว่านี่คือคุณเนติ!....            “อ้าว! แพทตี้อยากออกมาต้อนรับหัวหน้าคนใหม่ขนาดนั้นเชียว” ผู้จัดการฝ่ายประชาสัมพันธ์อมยิ้ม เมื่อเห็นใบหน้าเหวอของหญิงสาว            เธอรีบยืนตรงแน่ว ก้มหน้าประสานมือ “ยินดีต้อนรับค่ะ รองผู้จัดการ”            เนติแปลกใจที่พนักงานหญิงตรงหน้าไม่ยอมเงยหน้าขึ้น จนเขานึกสงสัยว่าใบหน้าของตนเองมีสิ่งใดผิดปกติหรือไม่? พอการส่งต่องานเรียบร้อย ชายหนุ่มรีบเดินไปห้องน้ำพนักงานเพื่อส่องกระจกทันที          ‘ใบหน้าของเราก็ออกจะหล่อเหลาออร่าน่าดึงดูดใจ เด็กคนนั้นทำไมถึงเอาแต่ก้มหน้า? ทำเหมือนเราเป็นคนน่ารังเกียจ’ ********************