Raging Minds

Chapter 16 - Things Beyond

Elle’s Point of View

-July 28, 2024-

Binaybay namin ang eskinitan ito na nababalutan ng bubong na yero. Butas butas na ang mga ito at sigurado kapag umulan ay basang basa sa lugar na ito.

Lumingon lingon ako sa tahimik na lugar na ito at ipinikit ko ang aking mga mata. Nilarawan ko sa aking isipan.

Maraming tao rito, may mga tambay, may mga musmusing bata na naghahabulan pero ang ngiti sa kanilang mga labi ay napakalawak. Ang mga tindera naman nakasimangot na nagbabantay sa likod ng mga grills habang nakasabit ang iba’t ibang uri ng mga chichirya.

Ito ang mga nakikita ko sa mga Pinoy movies na napapanood ko.

It’s a typical filipino slum area.

It’s cruel but we can’t deny that hope and smiles can’t be taken rom the residents here.

Iminulat ko ang aking mga mata at nakita ko naman si Vince sa aking unahan.

“Matagal pa ba?” tanong ko sa kaniya.

“You mean malayo?” tanong niya pabalik na may nang aasar na tono sa kaniyang boses.

Tiningnan ko na lamang siya ng masama na siya namang...

“Malayo pa...” sumagot na lang siya.

Hindi naman nagtagal ay tumigil siya sa paglalakad, malayo nga...

Lumingon lingon ako...

Saan? Hindi ko makita yung supermarket na sinasabi niya...

“We’re here,” wika niya. ASAAN?

Lumingon siya sa kanan at naglakad siya patungo sa makalawang na sliding grills, na gate, naka kandado ito, pero may hinugot namang susi si Vince sa kaniyang bulsa, iminumungkahi na sila ang nag lock ng lugar na ito to secure the loot.

A bit greedy I gotta say... but we need to think for our own good.

Ito na yung supermarket na sinasabi niya?

Sa labas ay muka lamang ito na bodega... yung parang storage room ng rejected machineries or gadgets.

Binuksan niya ito.

I expected it to be...

Like what I see on the malls...

Malawak... organized at naka tiles... parang pang mayaman tingnan kumbaga.

Or doon laman ako nasanay?

Dahil sa loob ng isang mall ang pinupuntahan namin lagi kapag mangunguha kami ng supplies.

Well, I guess I need to be thankful na ganito ang itsura ng labas dahil hindi ito naka attract ng mga survivors, at kami ang unang nakakita. I was isolated... but I thought that I learned everything from this world after the infection.

I guess, there is a lot for me to learn in this journey.

Na isolate din kasi ako these past years sa lugar na iyon.

“Secured na ba ang lugar na ito?” tanong ko sa kaniya.

“Oo naman,” wika niya.

“Nilinis na namin ang lugar bago kami umalis dito pero... let’s not be too sure of ourselves kahit immune na tayo sa mga kagat nila... masakit pa rin ito at masusugatan tayo kaya ingat,” babala niya sa akin.

Oo nga naman, masakit ang makagat ng mga infecteds, and I don’t want to experience it... because I experienced it once. Masasabi ko na ito ang pinakamasakit na experience ko sa buong buhay ko both physically and emotionally.

I am variant! Those who are infected are the ones able to become a variant once they beaten the devil’s voice during the turning process. 

Paano nga ba ako naging infected?

Well, I went back to my home... and there is this person that adopted me that had gone missing. That’s why I decided to go back... I felt lonely and I needed the comfort of my home.

Well, instead of a warm welcome, I received something unforgettable. My mom... I thought I was ready to end her misery.

But as I pointed my gun to her head.

Ang mga kamay ko...

Nanginginig ito ng sobra.

Yung takot...

Mas matindi pa ito sa bingit ng kamatayan.

Hinding hindi ko talaga malilimutan ang karanasan na iyon. That’s the first time I experienced the horrors of killing someone.

Lumapit siya sa akin noon ng paunti unti...

Doon ay dapat kinalabit ko na ang gantsilyo ng baril.

Ngunit nakita ko ang aking ina na nakangiti... ang kaniyang imahe, na inaaya ako sa isang yakap. Instead of running away. I accepted the invitation.

Nang magdikit ang aming mga balat... doon ko naramdaman... ang malamig niyang bangkay na kontrolado ng virus na ito. She was beaten by the devil.

Then a sudden realization, before she could bite me... I shotted her and then she fell down on the floor. Lifeless, like a corpse should be. Nakita ko naman ang mga buto ni dad na matagal nang naagnas. Kaya hindi ko mapigilan nun na umiyak.

At doon sa katangahan ko ay hindi ko nga pala nabaril sa ulo ang aking ina... nakagat niya ako sa tagiliran. Kahit na ayaw ko nang ulitin ang nagawa kong pagbaril sa kaniya ay doon may narealize ulit ako.

We all fear another thing, well the most of us do.

The pain of a slow death. Even everything seems hopeless for me, since ang perception ko noon ay once you get bitten you are finished.

I shotted her to the head again and again and again. Hanggang sa mabalik ako sa aking kaisipan. I attracted many of them to the house, mabuti na lang ay may basement kaming mapagtataguan.

I hid there for weeks without any water or food. I waited there to meet my demise.

Yep... naranasan ko rin ang temptation ng demonyo. But I was too depressed that time... and there are no illusions that is going to fool me. Kasi pakiramdam ko pag nakita ko ulit sila ay mas lalong sasakit ang sugat na ito.

Nagtataka pa nga ako bakit hindi pa ako naging isang infected.

It lasted for too long.

I guess I did not have the will to live anymore that time.

Maybe that’s why... I beat it. I still don’t know how people turn into variants but I am sure that I beat it because of those thoughts.

Mabuti na lang ay makakalimutin ako mag lock ng pinto. That’s why Vince found me and get me treated by the doctor.

He is my savior. He is just there to gather some supplies, instead he found me.

Saka ngayon ngayon ko lang din nalaman ang tungkol sa mga variants. Kaya I am having deep thoughts, or ngayon lang siya natrigger? Nandidiri kasi ako hawakan mga infecteds noon, kaya siguro hindi ko nadidiscover ang ability na ito. Nevermind I need to focus on our thing right now.

Kaya lahat ng corners ay dahan dahan naming tinitingnan sinisigurado na walang mga infected na nag aabang sa amin.

Ngunit tama nga ang sinabi ni Vince nalinis na nila ang lugar na ito.

Since wala nang kuryente sa lugar na ito ay binuksan namin ang mga dala naming flashlights at bumungad naman sa amin ang iba’t ibang uri ng mga pagkain na halos ay probably expired na but yea we get what we can eat.

Sanay na rin naman ang mga sikmura namin. Ang mga inumin na expired ay talagang tapon na except sa tubig and juices na hindi pa expired.

“It’s a treasure cove,” bulong ko sa sarili ko nang makakita ako ng mga snacks na matagal ko nang hinahanap.

“Onti lang ha,” pagpapaalala niya sa akin. It’s a rule between us two. We only get what’s enough, yes nilolock namin lugar na ito. Pero may mga tao na mapapadpad dito in any means. Actually it’s to protect these babies from the greedy ones. The bad kind of greedy.

Yung mall, probably nahanap na nung mga survivor back in the community nung nabreach ang walls. Yun ay marami pang laman enough sa kanila. That’s why we don’t hoard stuffs.

Masisira naman nila kandado.

I went there straight sa stand ng mga snacks to get an ample amount of it, it’s a biscuit with a syrup jam. I wanted the flavors of it assorted pa siya. So naglagay ako sa backpack ko ng walong packs?

I hummed happily as I look inside my bad, there are plenty of room for other foods. Ohh medi-

Naputol ang aking pag iisip nang may narinig akong nahulog na lata. Tumingin ako kay Vince pero hindi niya ito pinansin dahil patuloy pa rin siya sa pagkuha ng mga supplies.

Kaya agad akong lumingon sa pinanggalingan ng tunog.

Nalaglag ko naman ang hawak kong bag nang may nakita akong anino.

Sa harap ko... nasa paanan niya ang nahulog na lata.

Tumakbo ito kaagad nang mapansin na nakatingin ako sa kaniya.

“MULTO!” sigaw ko, at kaagad ko naman itong hinabol.

Bago ko pa man ito mahuli ay binagsak niya ang mga stand para maharangan ako.

Nakita ko ito na mabilis na umakyat sa pader... parang si spiderman tapos nang tumingala ako ay nakita ko na may butas ang bubong doon ito dumaan.

Hindi ko na siya masusundan doon at tumigil na lang ako.

Narinig ko naman ang pagdating ni Vince sa aking tabi.

“Grabeng multo yan,” wika niya. Nilingon ko siya.

“Turns out this place is not secured at all,” ganti ko naman sa kaniya.

“Pwede naman siya magsabi na nauna siya rito,” takang pagkakasabi ni Vince. “Pwede namang mag share,” siya ulit.

“Nakatitig lang siya sa akin,” mahinang pagkakasabi ko.

“Baka crush ka,” natatawang pagkakasabi niya naman.

“E, ikaw nga crush mo ko,” pabirong pagkakasabi ko sa kaniya at natameme naman siya.

Whoa... what a reaction...

Naramdaman ko naman ang biglang pagkailang niya sa akin saka ako lumingon sa kaniya...

“Silence means yes,” wika ko sa kaniya dahil this is my time to get revenge hahaha.

Nagkatinginan kami deretso sa mata.

S- seryoso ba?

"TUNGOO!"

Sumugod siya sa akin at kaagad kaming naggulong gulong sa sahig. Masakit ang aking likod dahil sa impact. Nasa ibabaw ko siya at muli kaming nagkatingina. Ramdam ko ang mga paghinga niya...

Ngunit naputol ito kaagad nang magputukan ang mga baril.

-Raging Minds­-