บทที่ 7
820 Words
[สนามบิน]
"สวัสดีค่ะ คุณใช่คนที่พี่ชายฉันบอกว่าจะมารับไหมคะ"
"...คุณเพชรกล้าให้ผมมารับครับ" กว่าจะพูดประโยคนี้ออกมาได้เพราะมัวแต่จ้องใบหน้าสวยหวานของผู้หญิงตรงหน้าอยู่
"ใช่จริงด้วย กระเป๋าฉันอยู่ทางนั้นค่ะ" พี่ชายบอกแค่ว่าจะให้ลูกน้องมารับ ยิ่งเขาบอกชื่อพี่ชายของเธอได้ด้วยแล้วเธอก็วางใจ
คนที่มารับเดินไปเข็นเอารถเข็นที่มีกระเป๋าหลายใบวางทับซ้อนกันอยู่
"คุณจอดรถไว้ตรงไหนคะ"
"ตามมา" ชายหนุ่มร่างสูงโปร่งขายาวก้าวแต่ละทีเธอแทบจะได้วิ่งตาม
"ใจร้ายจังแทนที่จะมารับเรา" ทีแรกคิดว่าพี่ชายจะเซอร์ไพรส์รออยู่ที่รถ แต่พอมาถึงก็ไม่เห็น
"เชิญ" มือหนาเอื้อมไปเปิดประตูรถให้เธอขึ้นนั่ง
"คุณมาทำงานกับพี่ชายฉันนานหรือยังคะ"
"ยังไม่นาน" พอเธอขึ้นรถอีกฝ่ายก็ปิดประตู ก่อนจะเดินอ้อมมาประจำที่คนขับ
"ฉันชื่อพลอยไพลินค่ะ แล้วคุณล่ะชื่ออะไร"
"ตะวัน"
หญิงสาวยังไม่ทันได้สอบถามอะไรอีกก็เริ่มง่วง จะว่าเหนื่อยก็ไม่ใช่ทำไมเราถึงง่วงขนาดนี้ "คุณ..ทำไมฉัน.."
รุ่งสางของวันใหม่..
"นี่เราอยู่ที่ไหน?" ดวงตากลมมองไปรอบๆ ก็เห็นว่าตัวเองอยู่ในห้องสี่เหลี่ยมเล็กๆ พอรู้ว่ารอบข้างผิดปกติ เธอก็รีบเดินมาเปิดประตูดู
โชคดีที่ประตูไม่ได้ล็อกจากด้านนอก นั่นหมายถึงว่าเธอไม่ได้ถูกจับมาขังไว้
"มีใครอยู่แถวนี้ไหมคะ" บ้านก็หลังใหญ่โตทำไมถึงไม่มีคนอยู่
พลอยไพลินไม่ละความพยายามเดินอ้อมตัวบ้านดู มันต้องมีคนอยู่สิไม่ใช่บ้านร้างสักหน่อย
จึก จึก จึก แต่พอเดินมาก็ได้ยินเสียงจากทางด้านหลังบ้าน หญิงสาวรีบเดินไปดูว่ามันเป็นเสียงอะไร
"คุณนั่นเอง ทำไมฉันถึงมาอยู่ที่นี่ได้"
จึก จึก จึก
"คุณได้ยินฉันถามไหมเนี่ย" เพราะเขายังคงพรวนดินเหมือนไม่ได้ยินเธอพูด "นี่คุณ!" มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ผู้ชายคนนี้เป็นลูกน้องของพี่เพชรจริงไหม?
"กับข้าวอยู่ในตู้แช่" ระหว่างที่พูดเขาก็ยังคงพรวนดินต่อ
"คุณช่วยตอบคำถามฉันก่อนได้ไหม บ้านหลังนี้เป็นของใคร แล้วพ่อกับพี่ชายฉันล่ะ" ถ้าพ่อซื้อบ้านหลังใหม่ต้องบอกเธอสิเพราะโทรคุยกันอยู่บ่อยๆ โทรคุยกัน? ใช่แล้วเธอต้องโทรไปหาพ่อหรือไม่ก็พี่ชายก่อน
คิดได้แบบนั้นพลอยไพลินก็หมุนตัวกลับแล้ววิ่งไปทางห้องเดิม
"กระเป๋า..กระเป๋าฉันไปไหน?" เข้ามาถึงในห้องก็ไม่เห็นกระเป๋าสักใบ แต่ก็มีตู้เสื้อผ้าเล็กๆ ตั้งอยู่ เธอไม่รอช้ารีบเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าดู "นี่เสื้อผ้าของใคร?" เพราะเสื้อผ้าและข้าวของในตู้เหมือนของชาวบ้านชาวสวน
เธอกำลังเจอกับอะไรอยู่เนี่ย มันเกิดอะไรขึ้นตอนนี้เธออยู่ที่ไหน ยังอยู่ในประเทศหรือเปล่า? ความคิดมากมายแล่นเข้ามาในหัว ผู้ชายคนนั้นก็ไม่ยอมบอกอะไรเลย หรือว่าเราถูกลักพาตัวมาเรียกค่าไถ่?
พลอยไพลินออกมาจากห้องนั้นแล้วก็มองหาอาวุธว่าจะใช้อะไรป้องกันตัวได้บ้าง
ตุ๊บ!
ไม้ในมือฟาดลงท้ายทอยของคนที่กำลังขุดดินอยู่ จนเขาคนนั้นล้มฟุบลงไป
"คุณ.." เป็นคนตีเขาเองแท้ๆ แต่ก็ตกใจ "บอกฉันมานะว่าคุณเป็นใคร บ้านหลังนี้เป็นของใคร พ่อกับพี่ชายฉันอยู่ที่ไหน"
ใบหน้าหล่อคมหันกลับมา ก่อนที่จะดันตัวลุกขึ้นยืน เหมือนว่าแรงกระทบเมื่อสักครู่ไม่ระคายเคืองผิวเขาเลย
"อย่าเข้ามานะ เห็นไหมว่าฉันมีอาวุธ"
แต่ดูเหมือนคนตรงหน้าจะไม่กลัวอาวุธของเธอเลย เขาเอื้อมมือไปแย่งไม้ที่เธอกำลังจะฟาดลงมาอีกครั้ง
"กรี๊ดด" หญิงสาวตกใจเพราะไม้ในมือถูกแย่งไปได้แล้ว และกลัวว่าเขาจะใช้ไม้นั้นตีเธอคืน
"หิวข้าวแล้ว ไปทำกับข้าว"
"ไม่!" พอคำว่าไม่ออกจากปากเท่านั้นแหละ ขาเรียวก็รีบก้าวถอยหลังเพราะเขาเดินตรงเข้ามาหา "ทำก็ได้ แล้วมันอยู่ตรงไหนล่ะ"
"ในครัว"
พลอยไพลินหมุนตัวกลับ แล้ววิ่งเข้าไปในตัวบ้านอีกครั้ง
"โอ๊ยย" หลังจากที่เธอไปแล้วมือหนาถึงได้ยกขึ้นมาลูบท้ายทอยตัวเอง "ทำไมมันไม่เก็บอาวุธไปให้หมดวะไอ้พวกนี้ ซี๊ดดด..แตกไหมเนี่ย"
- Writer
