พ่อเลี้ยงภูตะวัน

บทที่ 6

พ่อเลี้ยงภูตะวัน บทที่ 6

"ใครแจ้งตำรวจวะ" จังหวะที่กำลังรัวกระสุนปืนใส่กันอยู่ก็ได้ยินเสียงหวอของรถตำรวจมา

"ผมว่าเรารีบไปดีกว่าครับ" ทั้งสามรีบกลับขึ้นรถเพราะตอนนี้ไอ้พวกที่มันดักยิงก็หลบไปแล้วเหมือนกัน ถึงแม้ว่าทั้งสองฝ่ายจะแค้นกันแค่ไหน แต่ก็ไม่สามารถแจ้งความได้ ยิ่งทางด้านกำนันแล้วด้วย เพราะถ้าไม่เช่นนั้นก็จะไม่มีคุณสมบัติพอที่จะลงสมัครได้

รถขับออกมายังไม่ไกลก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นเครื่องของพ่อเลี้ยงภูตะวัน

"กูว่าแล้ว"

"ฝีมือพ่อเลี้ยงใช่ไหมครับ"

"จะฝีมือใครอีกล่ะ"

>>{"ครับพ่อ"}

{"เกิดอะไรขึ้น พ่อบอกแล้วใช่ไหมว่าอย่าเอาตัวเองเข้าไปเสี่ยง"} คนที่โทรมาก็คือพ่อเลี้ยงปุรเชษฐ์ พอรู้เรื่องจากสายที่รายงานมาปุรเชษฐ์ก็ไม่อยู่เฉย สั่งให้ลูกน้องสร้างสถานการณ์ขึ้นมาว่ามีตำรวจมา

>>{"ไม่มีอะไรหรอกครับ"}

{"เราเป็นอะไรไหม"}

>>{"ไม่เป็นอะไรครับว่าแต่พ่ออย่าบอกแม่เรื่องนี้นะ"}

{"วางมือทุกอย่าง"}

>>{"ผมก็บอกแล้วไงว่าไม่มีอะไรแค่นี้นะครับพ่อ ฝากดูแลแม่ด้วย"}

หลังจากที่วางสายไปแล้วภูตะวันก็สั่งให้ซอโซ่พาไปที่กักตัวของไอ้เพชรกล้า

"มึงยังมีชีวิตอยู่อีกเหรอ" คนที่พูดประโยคนี้ก็คือเพชรกล้า เมื่อเห็นว่าภูตะวันยังมีลมหายใจอยู่ เพราะตัวเองหายมาหลายวันขนาดนี้พ่อคงไม่อยู่เฉย

ตุ๊บ! ยังไม่ทันได้สั่งลูกน้องก็จัดการแล้ว เพราะลูกน้องไม่ชอบให้ใครมาพูดปากพล่อยกับเจ้านาย

"พวกมึงก็ใจร้อนเกินไป เปลืองยารักษามันอีก" ภูตะวันพูดเหมือนห้ามลูกน้องแต่จริงๆ ก็สะใจอยู่

"กูจะหาเงินมาคืนพวกมึง กูสัญญา และเรื่องนี้กูจะไม่บอกพ่อ"

"เงินตั้ง 60 ล้าน จะหาได้ไวขนาดนั้นเลยเหรอถ้าไม่แบมือขอพ่อ"

"อะไรกันวันก่อนยัง 50 ล้านอยู่เลย"

"ก็ดอกเบี้ยไง"

"ดอกเบี้ยเxี้ยอะไรของมึงวะจะขึ้นเร็วขนาดนี้!"

"ใจเย็น" ภูตะวันรีบห้ามลูกน้องไว้ก่อนที่จะถวายเท้าให้กับเพชรกล้าอีก

" 60 ล้านก็ 60 ล้าน เดี๋ยวกูจะหามาให้ภายในวันสองวัน แต่มึงต้องปล่อยกูไปก่อน ถ้าไม่งั้นกูจะหาเงินที่ไหนมาคืนมึง

"ก็ไม่ยากนี่ครับเงินจากผมนี่ไง"

"หมายความว่ายังไง?"

"ก็เอาเงินจากผมไปแก้มือใหม่เผื่อดวงขึ้น"

"จริงเหรอ? เอ่อ.. มึงอย่าคิดว่าจะหลอกให้กูยืมเงินกับมึงได้อีกนะ" เกือบกลับลำไม่ทัน

"แล้วแต่นะ ในระหว่างที่น้องสาวเสี่ยยังมาไม่ถึง เผื่อดวงขึ้นจะได้หมดหนี้กันไง"

"ได้! แล้วมึงจะให้กูเท่าไร"

"เป็นหนี้อยู่ 60 ล้าน ก็จะให้ไปเท่าที่เป็นหนี้"

"มึงจะให้กูอีก 60 ล้านเลยเหรอ"

"ไม่ดีกว่า เอาไป 100 ล้านเลย"

" 100 ล้านจริงนะ" เพชรกล้าถึงกับตาลุกวาว

พอคุยกันรู้เรื่องลูกน้องของภูตะวันก็พาเพชรกล้าออกไปเอาเงินเพื่อที่จะไปเล่นการพนันต่อ

"พ่อเลี้ยงสุดยอดมากเลยนะครับ"

"กูบอกมึงแล้ว ไอ้พวกผีการพนันเข้าสิงมันไม่คิดถึงอย่างอื่นหรอก"

เพชรกล้าถูกพามาห้องหนึ่งที่อยู่ในบ่อนแห่งนั้น ห้องนี้เป็นห้องตู้กระจกไม่สามารถมองออกมาเห็นคนด้านนอก แต่คนด้านนอกสามารถมองเข้าไปเห็นคนที่นั่งเล่นการพนันอยู่ในนั้นได้

และเพียงไม่นานภาพที่เพชรกล้ากำลังเล่นการพนันอยู่ก็ถูกส่งไปให้กำนันสิงห์ผู้เป็นพ่อได้เห็น ว่าตอนนี้ลูกชายยังคงไม่เป็นอะไรแถมดูมีความสุขด้วย

ครืนนน ครืนนนน

>>{"ฮัลโหลพ่อจะโทรมาทำไมตอนนี้"}

{"ออกมาจากที่นั่น"} ที่จริงกำนันสิงห์พยายามจะโทรหาลูกชายหลายครั้งแล้วแต่ไม่สามารถติดต่อได้ พอครั้งนี้คนที่ให้เข้ามาสอดแนมถ่ายภาพออกไปให้เห็นถึงได้โทรกลับมาหาลูกชายอีกที

>>{"จากที่ไหนพ่อ ผมมาเที่ยวต่างประเทศ"}

{"มึงอย่าโกหกกู มึงรู้ไหมว่าตัวเองไม่ปลอดภัยออกมาจากบ่อนนั่นให้เร็วที่สุด"}

>>{"พ่อบ้าหรือเปล่าเนี่ยแค่นี้นะ แล้วอย่าตามผมอีกล่ะ"} ตอนที่โทรคุยกันถ้าจะส่งสัญญาณบอกพ่อก็คงพอได้ แต่เผอิญว่าตอนนั้นเพชรกล้ากำลังดวงขึ้น ต้องรีบเอาเงินคืนให้ได้ก่อน

วันต่อมาและวันนี้ก็เป็นวันที่น้องสาวของเพชรกล้าบินกลับมาถึงประเทศ..

"พวกมึงโกงกูนี่หว่า!"

"โกงอะไรเหรอครับเสี่ย"

"คนบ้าอะไรจะเล่นเสียเอาเสียเอา ถ้าพวกมึงไม่โกง"

"อย่าว่าตัวเองแบบนั้นสิครับเสี่ย"

"กูว่าพวกมึงนั่นแหละ!"

"จุ๊ๆ ไม่เอาครับ อย่าพูดเสียงดังสิผมตกใจ..ถ้าปืนในมือลั่นขึ้นมาจะทำยังไงล่ะ"

จังหวะเดียวกันนั้นก็มีสายโทรเข้าเครื่องของเพชรกล้า

"เอาโทรศัพท์กูมานะ"

"ผมจะให้เงินเสี่ยไปแก้ตัวอีกครั้ง" ขณะที่พูดสายตาคมมองดูเบอร์โทรที่โชว์ขึ้นหน้าจอ คงมาถึงแล้วสินะ

"จริงเหรอ"

"แต่เสี่ยต้องรับสายนี้ และก็พูดตามที่ผมบอกให้พูด"

___________________

ถ้าอยากอ่านต่อคอมเมนต์กันเข้ามาเยอะๆ นะคะ ?