พ่อเลี้ยงภูตะวัน

บทที่ 8

"แอะๆ" คำแรกที่ทานเข้าไปเกือบสำลัก "ทำอะไรของเธอ" สายตาคมมองดูอาหารในถ้วยนั้นอีกทีให้แน่ใจว่ามันเป็นสิ่งที่คิดไว้ไหม

"ไม่เห็นหรือไงว่ามันเป็นแกงจืด"

"แกงจืดทำไมเค็มจัง" นี่แหละที่เขามองเพราะเห็นว่ามันเป็นแกงจืดก็เลยตักขึ้นมาซดน้ำก่อนเลย

"กินไม่ได้ก็ไม่ต้องกิน"

"เธอรู้ไหมว่ากว่าที่จะมาเป็นอาหารจานนี้ได้ต้องสูญเสียอะไรไปบ้าง"

"ไม่อยากรู้"

"แต่เธอต้องรู้..หนึ่งชีวิตล่ะคือหมูที่เธอใส่เข้าไป" เห็นว่าอีกฝ่ายนั่งเงียบเขาก็เลยพูดต่อ "รวมทั้งผักที่ชาวบ้านชาวสวนปลูกกว่าจะเป็นผลผลิตแบบนี้ นี่ยังไม่รวมไปถึงเครื่องปรุงที่เธอทำเล่นๆ พวกนี้ด้วย ยังจะข้าวอีก ตกลงข้าวสวยหรือข้าวต้มกันแน่"

"ก็ฉันทำอาหารไม่เป็นนี่!" สำนึกผิดแทบไม่ทันเลย

"อะไรนะ? โตมาได้ยังไงถึงป่านนี้"

"นั่นมันเรื่องของฉัน อาหารก็ทำให้แล้วพาฉันไปส่งบ้านได้หรือยัง"

"เธอต้องทำงานอยู่ที่นี่ จนกว่าพี่ชายของเธอจะใช้หนี้หมด"

"อะไรนะ นายหมายความว่ายังไง"

"บ้านหลังนี้เป็นบ้านของเจ้าของบ่อนการพนันที่อยู่แถบชายแดน"

"เจ้าของบ่อนการพนัน? อย่าบอกนะว่าพี่ชายฉันเข้าบ่อน??"

"เธอคิดถูกแล้วล่ะ"

"แกโกหก!"

มือหนาล้วงเอาโทรศัพท์ยี่ห้อหนึ่งที่ตกรุ่นไปแล้วขึ้นมาเปิดคลิปวีดีโอ

"อะไร" พลอยไพลินมองดูโทรศัพท์ที่เขายื่นมาให้

"ถ้าไม่เชื่อก็ดูเองสิ"

หญิงสาวรับโทรศัพท์นั้นมาแล้วกดดูคลิปวีดีโอที่โชว์ขึ้นมาหน้าจอ

"ไม่จริงฉันไม่เชื่อ พวกนายต้องตัดต่อวิดีโอนี้แน่" ใจความในวิดีโอที่พี่ชายได้พูดไว้คือเขาเป็นหนี้การพนัน และอยากให้น้องสาวช่วยทำงานปลดหนี้ให้ โดยการดูแลบ้านหลังนี้

"ชัดเจนขนาดนั้นยังคิดว่าตัดต่ออีกเหรอ"

"ถ้าอยากให้ฉันเชื่อต่อสายให้ฉันคุยกับพี่ชายสิ"

โทรศัพท์เครื่องเดิมถูกกดเข้าไปเลื่อนหาเบอร์ก่อนจะโทรออก

>>{"เจ้านายครับ เธอไม่เชื่อ อยากคุยกับพี่ชาย"} พอเขาพูดประโยคนั้นจบโทรศัพท์ก็ถูกยื่นมาให้อีกฝ่าย

พลอยไพลินรับโทรศัพท์มาแนบกับหูตัวเอง

{"ไพลินพี่เองนะ"}

>>{"พี่เพชร พี่ทำบ้าอะไร"}

{"พี่ขอโทษ"}

>>{"ถ้าพี่เป็นหนี้การพนันจริงทำไมไม่เอาเงินจากพ่อมาใช้หนี้พวกมัน ทำไมต้องให้ฉันมาทำอะไรแบบนี้ด้วย!"}

{"มันเยอะเกินไป แต่พวกเขารับปากว่าจะให้น้องทำงานที่นั่นใช้หนี้วันละ 1 ล้านบาท"}

>>{"อะไรนะ?! วันละ 1 ล้านบาท พี่เพชรนี่พี่เป็นหนี้พวกมันเท่าไรเนี่ย?"}

{"150"}

>>{"อะไรคือ 150?"} ถ้าวันละ 1 ล้าน 150 นี่คงไม่ใช่หลักแสนแน่ เพราะถ้าเป็น 150,000 บาททำงานแค่ไม่ถึงครึ่งวันก็หมดหนี้แล้ว

{"150 ล้านบาท"}

>>{"ตกลงพี่เล่นหรือพี่ทำอะไร ทำไมถึงเป็นหนี้เยอะแยะขนาดนั้น"}

{"แต่วันนี้เดี๋ยวพี่ก็จะถอนทุนคืนแล้ว อดใจรออีกไม่นาน"}

>>{"อะไรนะ! พี่ยังจะเล่นอีกเหรอ?"}

{"แค่นี้ก่อนนะเงินมาแล้ว"}

>>{"เดี๋ยวก่อนนะไอ้พี่เพชร!"} แต่ไม่ทันแล้วพอทางนั้นเห็นเงินกองตรงหน้าก็รีบตัดสายน้องสาวไป "พี่เพชร! พี่เพชร!!"

"ตะโกนให้คอแตกตายก็ไม่ได้ยินหรอกเขาตัดสายไปแล้ว"

"กรี๊ดดด!!" ด้วยความอัดแน่นในอกไม่รู้จะระบายยังไงเพราะปลายสายไม่ได้ยิน หญิงสาวยกโทรศัพท์ขึ้นมากำลังจะเขวี้ยง แต่ผู้ชายตรงหน้ารีบคว้ามันไว้ก่อน

"เธอจะทำอะไรโทรศัพท์ฉันเหลือแค่เครื่องเดียวนะ ยิ่งไม่มีเงินซื้อใหม่อยู่"

"ฉันอยากคุยกับเจ้านายของแกถึงพี่ชายฉันจะเป็นหนี้แต่นั่นมันไม่ใช่หนี้ของฉันทำไมฉันต้องมาใช้หนี้ที่ฉันไม่ได้ก่อด้วยทำไมไม่ให้พี่ชายฉันมาทำงานใช้หนี้แล้วนี่หนี้มันเกี่ยวอะไรกับฉันด้วย!"

"หายใจทางเหงือกหรือไงวะ" เธอเล่นพูดไม่มีช่องว่างให้เขาได้แทรกเลย

"เรื่องของฉัน! เจ้านายแกอยู่ไหน!"

"เดี๋ยวจะลองติดต่อเจ้านายให้แล้วกัน ขานั้นยิ่งติดต่อยากอยู่" ชายหนุ่มพูดพร้อมกับรีบเก็บโทรศัพท์เครื่องนั้นไว้เหมือนว่ามันเป็นของรักของหวง