15
ปุณณ์ไม่ได้ไปไหนไกล เขามาหยุดยืนนอกชานบ้าน มองสายฝนที่ตกลงมาอย่างใช้ความคิด นี่เป็นครั้งแรกที่เขากลับมาคิดว่า สิ่งที่เขาทำลงไปนั้นมันผิดหรือถูก ทั้งที่ก่อนหน้าเขาเป็นคนที่มีความคิดเด็ดขาด เมื่อทำอะไรลงไปแล้วจะไม่นึกย้อนถึงมันอีกว่า ทำผิดถูกหรือไม่
แต่ทว่าครั้งนี้ไม่ใช่ ปุณณ์สับสนอย่างหนัก ว้าวุ้นใจและหัวใจเต้นแรงยามที่เห็นสีเลือดจางๆ ติดอยู่ตรงความเป็นชายของตน เพราะมันชี้ชัดได้ว่า การกระทำของตนโหดร้ายมากแค่ไหน เขาลงมือข่มขืนสาวบริสุทธิ์ไร้ราคีได้อย่างเลือดเย็น
อีกความคิดหนึ่งก็แย้งขึ้นมาทันใดว่า ไม่ผิดเพราะอักษราทำร้ายปนัดดาทั้งกายและใจ สมควรจะได้รับโทษเช่นนั้น สมองของเขายุ่งเหยิงไปหมด สับสนและเริ่มแยกแยะอะไรไม่ได้
“แม่งเอ๊ย!…” เขาสบถคำโต หมุนตัวเดินกลับเข้าไปในห้องนอนของอักษรา ในที่สุดเขาก็ตัดสินใจเข้าไปดูหญิงสาวที่ตนกระทำรุนแรงด้วยเหตุผลใดไม่อาจทราบได้ แต่มันมีแรงดึงดูดบางอย่างให้
