ยอมแล้วทูลหัว [จะร้ายจนกว่าจะรัก]

แอบดูของนอก

ชายหนุ่มที่หลับลึกเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ทำให้ตนไม่รู้สึกว่ากำลังถูกจู่โจมด้านล่าง

ใยบัว: บ๊ะ! นี่ขนาดหลับนะเนี่ยถ้าตื่นจะขนาดไหน คิกๆๆ

"เอาไงต่อดีอีบัวมึงจะนอนต่อหรือกลับดี"

เสียงความชั่วและความดีในสมองกำลังถกเถียงกัน จนกระทั่งชายหนุ่มเริ่มขยับตัวใยบัวจึงรีบทิ้งตัวลงนอนแล้วแกล้งหลับ

แต่ชายหนุ่มกับลืมตัวคิดว่าเวลานี้ตนอยู่คนเดียวจึงถอดกางเกงออกจนความเป็นชายมันลุกขึ้นมาเคารพธงชาติ ใยบัวที่นอนมองอยู่นั้นก็ถึงกับกลืนน้ำลายแล้วยังมองตาไม่กระพริบอีก

ใยบัว: แล้วฉันเลือกอะไรได้ไหม~ งื้อออ

ใยบัวรีบตั้งสติก่อนจะลุกจากที่นอนแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปเอาไว้เผื่อเป็นประโยชน์ต่อตนเองในอนาคต

เมื่อใยบัวเดินออกมาก็พบว่าตัวเองนั้นนอนอยู่บนชั้นสองของผับเธอจึงรีบกลับหอพักแล้วฮัมเพลงอย่างมีความสุข

วันต่อมา...

ใจ๋: ทำไมดูมีความสุขจังเลยล่ะอีบัว ไปทำอะไรมา

ใยบัว: เปล๊า!!

ใจ๋: โกหกตกนรกนะอีบัว!

ใยบัว: คืนนี้กูจะกลับไปผับมึงให้อียุ่งเช็คคุณปรานให้หน่อยสิ ว่าคุณปรานจะเข้ามาหรือเปล่า

ใจ๋: มึงอย่าบอกนะว่ามึงจะไปอ่อยเค้าอีก

ใยบัว: ไม่ได้อ่อยแต่มันคือการบังคับเลยล่ะคิกๆๆๆ

ใจ๋: เออๆทำให้ดีนะถ้ามึงหลุดเข้าไปเป็นผู้หญิงของคุณปรานเมื่อไหร่ มึงไปไหนไม่ได้เลยนะเค้าจะเอาเวลาไหนคือมึงต้องพลีกายให้ให้ทันทีเลยนะอีบัว

ใยบัว: จะแต่ไหนกันเชียว

เมื่อถึงเวลาใยบัวก็เดินทางมาที่ผับของชายหนุ่มจากนั้นก็สั่งคอกเทลมาดื่มแต่สายตายังมองไปที่ห้องทำงานด้านบนที่เปิดไฟอยู่

ยุ่ง: อีบัว!

ใยบัว: เรียบร้อยใช่ไหมอียุ่ง

ยุ่ง: กูใส่ยาปลุกเซ็กส์ลงไปแล้ว มึงเอาขึ้นไปเสิร์ฟได้เลยแล้วก็อย่าลืมข้อตกลงของเราล่ะ

ใยบัว: เออได้

ใยบัวหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาก่อนจะโอนเงินจำนวนสองหมื่นให้กับเพื่อนต่างสถาบันที่ทำงานเป็นเด็กเสิร์ฟอยู่ที่นี่

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!

ปราน: เข้ามา!

ใยบัวในชุดเดรสเกาะอกที่ผ่าหน้าผ่าหลังเดินถือเครื่องดื่มเข้ามาทำให้ชายหนุ่มถึงกับวางปากกาแล้วจ้องมองด้วยสายตาเหยียดหยัน

ปราน: ใครให้เธอเข้ามา!

ใยบัว: พอดีข้างล่างลูกค้าเยอะ หนูเลยอาสานำเครื่องดื่มขึ้นมาให้คุณเอง

ปราน: เธอเป็นเพื่อนของพนักงานฉันหรอ?

ใยบัว: ใช่แล้วค่ะ

ปราน: ถ้างั้นก็ขอบใจ เสร็จเรียบร้อยแล้วก็ออกไปได้แล้ว!

ใยบัว: ให้หนูดื่มเป็นเพื่อนไหมคะ

ปราน: ไม่!

ใยบัว: แต่หนูว่าเรามีเรื่องต้องคุยกันนะคะ

ปราน: ฉันไปเหยียบหางเธอหรือไงฮะ!

ใยบัว: ฮ่าๆๆๆ เมื่อคืนก่อนคุณปรานมีภาพหลุดไม่รู้ตัวหรอคะ

ปราน: ภาพอะไร!

ใยบัวเปิดรูปภาพสำคัญก่อนจะชูให้ชายหนุ่มดู ทำเอาชายหนุ่มเลือดขึ้นหน้าเข้ามาแย่งโทรศัพท์แต่ใยบัวกลับไวกว่า

ปราน: ฉันจะแจ้งความ!

ใยบัว: คิกๆๆๆ แค่ให้หนูนั่งดื่มด้วยก็พอค่ะหนูจบลบให้

ปราน: แล้วฉันจะแน่ใจได้ไงว่าเธอจะไม่มีภาพพวกนี้อีก

ใยบัว: หนูก็มีแค่รูปเดียวแหละค่ะ หนูแค่อยากรู้จักคุณเฉยๆ ได้ยินว่าคุณคือคนเก่งมากๆ

ปราน: ถ้างั้นก็ได้

ใยบัวจัดการเดินมาชงเหล้าเพิ่มพร้อมกับดูแก้วที่เพื่อนทำตำหนิเอาไว้จากนั้นทั้งสองก็นั่งดื่มด้วยกัน

ใยบัว: หนูรู้มาว่าคุณกำลังเปิดบริษัทใหม่ใช่ไหมคะ

ปราน: ใช่ แต่พ่อกับแม่ฉันไม่เห็นด้วยฉันเลยต้องหาสปอนเซอร์เอง

ใยบัว: คุณต้องการเท่าไหร่หนูจะช่วย

ปราน: ตลกหรือไงเด็กกะโปโลอย่างเธอเนี่ยนะ

ใยบัว: งั้นคุณปรานก็ลองบอกตัวเลขมาสิคะ

ปราน: 12ล้าน!

ใยบัว: 12ล้าน! ลูกนักการเมืองอย่างคุณปรานเดือดร้อนเงินแค่นี้เองหรอคะ

ปราน: เงินนี้มันเป็นส่วนของหุ่นส่วนเฉยๆ ฉันลงทุนลงแรงไปเยอะพอสมควร

ใยบัว: 12ล้านนี่ได้หุ้นกี่%คะ

ปราน: 30%

ใยบัว: ก็น่าสนนะคะ

ปราน: หึ!

30นาทีต่อมา

เมื่อชายหนุ่มรู้สึกร้อนวูบวาบก็ยิ่งกระดกเหล้าเข้าปาก ทำให้ใยบัวเริ่มสังเกตอาการเธอจึงปัดผมไปด้านหลังก่อนจะก้มลงไปเสียบที่ชาร์จแบตใต้โต

ชายหนุ่มถึงกับกลืนน้ำลายลงคอเมื่อเห็นเนินอกและสะโพกของสาวน้อยที่นั่งอยู่ข้างๆจนทำให้ตนนั้นแทบจะนั่งไม่ติด

ใยบัว: ไม่สบายหรือเปล่าคะทำไมหน้าแดงๆ

ปราน: อืม....

"เวรแล้วไงจู่ๆลูกชายผมก็ตื่นแถมยังไม่มีท่าทีจะหลับลงง่ายๆอีกด้วย "

ใยบัว: เป็นอะไรหรือเปล่าคะคุณปราน

เพียงแค่ใยบัวจับแขนของชายหนุ่ม ก็ทำเอาชายหนุ่มถึงกับอ่อนระทวย สายตาเริ่มสื่อถึงความเว้าวอน

ปราน: เธอกลับไปเถอะ....

น้ำเสียงที่ดูอ่อนลงทำให้ใยบัวรู้สึกชอบเวลาเห็นสายตาและน้ำเสียงของชายหนุ่ม

ใยบัว: ให้หนูช่วยไหมคะ ดูคุณปรานเหมือนจะต้องการตัวหนูเลย

ปราน: ในเหล้ามีอะไรหรือเปล่า!

ใยบัว: มีน้ำแข็งไงคะ?

ปราน: ไม่ใช่! ทำไมฉันควบคุมตัวเองไม่ได้หรือเธอใส่อะไรลงไป!

ใยบัว: คุณปราณเห็นหนูใส่อะไรลงไปหรือไงล่ะ หนูก็นั่งอยู่ข้างๆคุณปรานตลอด

ปราน: ออกไปเถอะฉันจะนอนพัก

ใยบัว: ปากไล่แต่ใจต้องการก็ไม่ไหวนะคะ หนูรู้ว่าตอนนี้คุณต้องการตัวหนู

ปราน: ฉันไม่ชอบเอาใครฟรีๆ เธอเสนอราคามาเลยดีกว่า

ใยบัว: 2หมื่น!

ปราน: เอาไป2000 พอ!

ใยบัว: หายไป18000ชิ!

ปราน: ถ้าไม่เอาก็ออกไป!

ใยบัว: เฮ้อ....ถ้างั้นหนูขอตัวก่อนดีกว่าค่ะมันไม่คุ้ม!

ใยบัวลุกขึ้นยืนแล้วเดินทางที่ประตูแต่ยังไม่ทันได้เปิดก็มีเสียงสวรรค์เรียกร้องให้เธอหยุด

ปราน: เดี๋ยว!

ใยบัว: คะคุณปราน...

ปราน: สองหมื่นก็ได้แต่ทนแรงฉันให้ไหวก็พอ!

ใยบัว: เอวดุหรอคะ?

ปราน: หึ!!