“พี่จินก็ง้อพี่หญิงเยว่สิขอรับ ตอนที่ท่านแม่โกรธท่านพ่อ ข้าเห็นท่านพ่อกอดท่านแม่และพูดคุยกันไม่นานท่านแม่ก็หายโกรธ พี่ใหญ่เองก็ง้อพี่สะใภ้แบบนี้เช่นกัน” เสิ่นหานจิ้งยิ้มล้อเลียนเสิ่นอี้หาน เมื่อเขาเอาเรื่องที่แอบเห็นพี่ชายง้อพี่สะใภ้มาพูดให้ทุกคนได้ยิน
“ท่านอี้หานแต่งงานแล้วหรือ ข้ายินดีด้วย เหตุใดข้าไม่รู้ข่าวน่ายินดีเช่นนี้เลย” มู่หยางจินราวกับพบแสงสว่าง เขาไม่เคยต้องง้อใครมาก่อน จึงไม่รู้ว่าการง้อผู้หญิงต้องทำอย่างไร วิธีการที่เสิ่นอี้หานใช้ง้อภรรยานั้น เขาอาจจะนำมาใช้ง้อเสิ่นเยว่เอ๋อร์สำเร็จก็ได้
“ข้าแต่งงานเมื่อสามปีก่อนขอรับ นางเป็นลูกพ่อค้าในเมืองชื่อกู้หลินอิน” เสิ่นอี้หานพูดถึงภรรยาที่รักด้วยใบหน้าที่แสดงออกอย่างชัดเจนว่ามีความสุข
“ท่านอ๋องน้อยคงกำลังติดพันกับงานราชการอยู่ ข้าได้ยินว่าตอนนั้นใกล้จะเกิดศึกกับแคว้นอู่แล้ว” มู่หยางจินพยักหน้ารับ ช่วงนั้นเขายุ่งกับงานบ้านเมืองมากจร
