“ตอนผ่านด่านตรวจเข้าเมืองมา ทหารรักษาเมืองคงแจ้งต่ออี้ฟู่เฉินแล้ว ว่าคณะพ่อค้านี้เป็นคนของข้า พวกท่านคงต้องระวังตัวกันหน่อย ไม่นานมานี้ข้าถูกลอบทำร้าย พวกมันคงรู้ตัวตนของข้าแล้ว”
“แล้วท่านอ๋องน้อยวางแผนไว้อย่างไร”
“คงต้องแกล้งโง่ แสร้งไม่รู้ตัวคนบงการไปก่อน พวกมันคงจับตาดูข้าอยู่แล้ว ตอนนี้พวกเราก็แกล้งทำเป็นว่ายังไม่รู้ตัว พวกท่านก็ช่วยแสดงละครว่าเป็นพ่อค้ามาเยี่ยมข้ากับภรรยาก็แล้วกัน” เสิ่นอี้หานพยักหน้าเข้าใจในสิ่งที่มู่หยางจินบอก
“แล้วข้าเล่า หน้าที่ของข้าคือสิ่งใดขอรับ” เสิ่นหานจิ้งแย้งขึ้นเมื่อพี่ชายกับพี่เขยดูเหมือนจะไม่ได้มอบหมายงานใดให้เขาเลย
“จิ้งเอ๋อร์หรือ พี่จะให้เจ้าทำอะไรดีนะ ว่าแต่ตอนนี้เจ้าเรียนอะไรมาบ้าง” มู่หยางจินมองเสิ่นหานจิ้งอย่างประเมิน หนุ่มน้อยคนนี้ดูเจ้าสำอางอย่างลูกผู้ดีที่ไม่เคยทำงานหนัก
“นอกจากเที่ยวเล่นไปวันวันก็ยังไม่เป็นอะไรสักอย่างเลยท่านอ๋องน้อย” เสิ่
