“ข้าก็อยากรู้เหมือนกันว่าทำไม ตอนที่พบกันครั้งแรก นางก็เอาแต่ปิดบังตัวตนกับข้า เมื่อมาอยู่ด้วยกันแล้ว ข้าคิดว่าหากนางสบายใจขึ้นและไว้ใจข้าคงจะบอกกับข้าเองว่าตนเองเป็นใคร แต่นางก็เงียบ ไม่ยอมเอ่ยอะไรเลย”
“ปัญหาของพวกท่านสองคนคืออะไรรู้หรือไม่” มู่หยางจินมองเสิ่นอี้หานอย่างรอคอยคำตอบ
“พวกท่านไม่ยอมพูดกัน หากพูดคุยกันตั้งแต่แรก ตอนนี้ท่านทั้งสองคนคงเข้าใจกันนานแล้ว” มู่หยางจินเห็นด้วยกับสิ่งที่เสิ่นอี้หานพูด เขาผิดที่ไม่ยอมพูดกับนางให้เข้าใจจริงๆ ไม่แปลกเลยที่เสิ่นเยว่เอ๋อร์จะโกรธเขา
“แล้วข้าจะคุยกับนาง”
“ท่านอยากพูดอะไรกับข้าอีกหรือไม่” มู่หยางจินมองออกว่าเสิ่นอี้หานนั้นยังมีเรื่องในใจที่อยากพูดกับเขาอีก
“ท่านอ๋องน้อย ท่านมีภรรยาอยู่ที่เมืองหลวงใช่หรือไม่” เมื่อมู่หยางจินเปิดโอกาสให้เขาได้ถาม เสิ่นอี้หานจึงถามในสิ่งที่เขาสงสัยว่าคือเรื่องจริงหรือไม่ทันที
“พี่จิน! นี่ท่านหลอกลวงพี่หญิงข
