กานดายาใจ

Chapter 8 สัมพันธ์สวาท (1)

Chapter 8

สัมพันธ์สวาท

"พอดีพี่จะเปิดร้านขายยาในเดือนหน้า ก็เลย...มาถามกานดาดูว่าอยากไปทำงานที่ร้านพี่มั้ย"

เสียงสนทนาดังเบาๆ อยู่ตรงม้านั่งกลางสวน อธิปมองเสี้ยวหน้าของหญิงสาวที่นั่งอยู่ข้างๆ ด้วยความหวัง เขารู้มาว่าน้องสาวเพื่อนยังว่างงาน เหตุนี้เขาจึงขับรถมาหาถึงบ้านเพื่อทาบทาม โชคดีที่วันนี้ดากานดาอยู่บ้านหลังนี้ เนื่องจากปราชญ์พาลูกๆ ออกไปทานข้าวกับอลิน

"เอ่อ...กานดาขอปรึกษาทางบ้านก่อนนะคะ ไม่ใช่ว่าไม่อยากทำ อยากทำมากๆ แต่ก็ติดเด็กๆ น่ะค่ะ"

หล่อนหมายถึงปรียานุช รู้สึกเกรงใจหากจะขออีกฝ่ายไปทำงานและให้ปราชญ์พาเด็กๆ กลับมาให้แม่บ้านช่วยเลี้ยง จากเหตุการณ์ในคืนนั้นทำให้หล่อนกลายเป็นคนมีชนักติดหลัง กลัวว่าถ้าเดินเข้าไปบอกทางบ้านว่าจะขอยกเลิกการเป็นพี่เลี้ยงให้กับเด็กๆ แน่นอนว่าจะต้องถูกซักไซ้ถึงสาเหตุที่แท้จริง..และจะให้บอกออกไปได้เช่นไร ว่าเกิดอะไรขึ้นในคืนที่อลินมาเยือน

"กานดาหมายถึงไอ้หมอใช่ไหม เรื่องนั้นไม่ต้องเครียด เดี๋ยวพี่เคลียร์ให้"

เขาไม่เครียดแต่หล่อนซีเรียส...นั่นแหละคือปัญหา หาก

เพื่อนของปราชญ์ไปพูดเรื่องนี้ มีหวังหล่อนต้องถูกเขาจัดหนักข้อหาตีตัวออกห่าง เพราะตั้งแต่คืนนั้นเขาก็คุมพฤติกรรมของหล่อนให้อยู่ในสายตา ไม่ยอมให้ไปไหนมาไหนเพียงลำพังได้อีกต่อไป

"ขอแค่กานดารับปากว่าจะไปทำงานให้พี่ เดี๋ยวพี่จะไปเคลียร์กับเพื่อนให้เอง ตกลงนะกานดา ไปทำงานให้พี่ ที่ร้านต้องการเภสัชกร และพี่อยากได้คนรู้จักกัน"

"กานดาขอคุยกับพี่ปราชญ์เองค่ะ แล้วจะให้คำตอบทีหลังนะคะ"

หล่อนไม่อยากให้เพื่อนของเขาโดนหางเลขจึงรับอาสาคุยเอง แม้จะรู้ดีว่าโอกาสที่จะเป็นไปได้นั้นแทบเป็นศูนย์ก็ตามที ตั้งแต่เผยใจในกันและกันดูเหมือนว่าปราชญ์จะหวงหล่อนอย่างเห็นได้ชัด และเขาเคยขู่ว่าหากหล่อนยังคงดื้อดึงที่จะไปจากกัน เขาจะเปิดเผยสัมพันธ์ให้ทางบ้านได้รับรู้ ทุกวันนี้หล่อนจึงเหมือนถูกเขากักขังเอาไว้ไม่ให้โบยบินออกสู่โลกกว้าง ในขณะเดียวกันเขาก็ยังคงไปมาหาสู่กับอดีตภรรยา นั่นคือความเจ็บปวดที่หล่อนต้องทนแบกรับเอาไว้ และเขาไม่มีวันเข้าใจเลยว่าการทำแบบนี้ไม่ต่างจากการล่ามโซ่เหมือนเช่นนักโทษ กักขังเอาไว้เพื่อให้ต้องทนมองคนสองคนที่ยังคงรักกัน แม้สถานะของเขาและอลินจะเปลี่ยนไปแล้วก็ตาม

ในวันหยุดสุดสัปดาห์ช่วงสิ้นเดือน..คือทุกเดือนที่ปราชญ์ได้ตกลงไว้กับอลินว่าจะพาลูกๆ มาทานข้าวด้วยกัน แม้จะเลิกกันแล้วแต่หน้าที่ของความเป็นพ่อและแม่นั้นยังคงอยู่ นั่นคือคำขอของอลินที่เขาไม่อาจปฏิเสธ เพียงเพราะสงสารลูกที่ขอให้พบหน้ามารดาสักเพียงเดือนละครั้งก็ยังดี...ตรงโต๊ะนั่งที่ค่อนข้างคงความเป็นส่วนตัว อลินยกน้ำขึ้นจิบพลางลอบมองคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงกันข้าม...เขายังคงเหมือนเดิมไม่มีอะไรผิดตา นานนับปีแล้วที่หล่อนและเขาแยกทางกัน อยากรู้เหลือเกิน ทุกวันนี้เขามีคนใหม่เข้าไปแทนที่หล่อนในหัวใจแล้วหรือยัง

"ปราชญ์คะ..."

ปราชญ์เหลือบตามองเจ้าของเสียงเรียก ก่อนคำถามที่ทำเอาเขาตอบไม่ถูกจะเอื้อนเอ่ย

"ลินอยากรู้ว่าทุกวันนี้คุณมีใครหรือยัง...คุณยัง..."

"เราอย่าคุยเรื่องนี้ได้ไหมลิน คุยเรื่องการเรียนและอนาคตของลูกๆ จะดีกว่า"

เสียงของเขาเหมือนสายลมพัดผ่าน เมื่ออลินยังคงเดินหน้าต่อ

"หากคุณยังไม่มีใคร เป็นไปได้ไหมที่เราจะ...เอ่อ..."

"ผมยังไม่พร้อมน่ะลิน"

ชายหนุ่มสวนกลับทันควัน รู้ดีว่าหล่อนหมายถึงอะไร หล่อนกำลังขอให้เขาให้อภัยกับเรื่องที่แล้วมา และจะขอให้ครอบครัวกลับมาเป็นครอบครัวตามเดิม...หากเป็นเมื่อตอนเลิกกันใหม่ๆ ก็ไม่แน่ แต่ตอนนี้เขาทำใจได้แล้วกับการจากไปของเธอ

"แล้วคุณคิดยังไงกับกานดาคะ คุณให้เธอไปนอนที่นั่น อยู่ด้วยกันสองคนกับคุณ"

ถามเพราะสงสัยเหลือเกิน บางที...ที่เขาลืมหล่อนได้ อาจเป็นเพราะเขารักดากานดาอยู่เป็นทุนเดิม เมื่อเลิกกัน เขาจึงได้ยาใจชั้นดีช่วยรักษาแผลใจให้หายอย่างรวดเร็ว อลินอดคิดไม่ได้ถึงความจริงข้อนี้

"กานดาเป็นน้องสาวผม เราแค่...สนิทกันมาก...ทำไมเหรอลิน คุณหึงผมกับกานดางั้นเหรอ"

"บ้าเหรอปราชญ์ ลินจะหึงคุณทำไมคะ"

หล่อนแค่นหัวเราะเพื่อกลบเกลื่อนใจที่กำลังสั่นไหว...หล่อนรู้...คืนนั้นเขานอนด้วยกันในห้องนอนใหญ่ ห้องที่หล่อนเคยนอนนับครั้งได้ หากแต่วันนี้โอกาสนั้นไม่มีอีกแล้ว เขามองหล่อนเหมือนคนแปลกหน้าที่ไม่ควรใกล้ชิดกัน น่าแปลก..ผ่านมานับปีแล้วแต่ทำไมหล่อนถึงเป็นฝ่ายที่ยังเจ็บกับการจากลา

ปราชญ์นิ่งเงียบเมื่อถ้อยคำนั้นทำให้ใจประหวัดไปถึงดากานดา ทุกวันนี้เขาและหล่อนยังคงรักษาความลับซึ่งความ สัมพันธ์ที่ไม่เหมือนเดิมเอาไว้ ต่อหน้าทุกคนเขาและดากานดาคือพี่ชายและน้องสาวที่ไม่ได้คิดอะไรเกินเลยต่อกัน หากแต่เมื่อยามอยู่กันเพียงลำพังสองคน รัก...ที่ไม่อาจซ่อนเร้นก็คอยแต่จะทำให้เขาหาเรื่องใกล้ชิดในระดับที่ข้ามขั้นเพียงแต่ยังไม่ได้เกินเลยถึงขั้นสัมพันธ์ลึกซึ้ง แม้กระแสปรารถนาจะรุนแรงขึ้นทุกวันตามกาลเวลาที่ผันผ่านก็ตามที และเขาก็ไม่อาจรับปากตัวเองได้ จะอดทนเฝ้ารอไปได้อีกนานแค่ไหน รอให้ถึงวันที่หล่อนที่จะมีสัมพันธ์ทางกายกับเขาด้วยความเต็มใจ