Ilang linggo na ang nakalipas mula nang hinayaan ko ang sarili ko na magpatianod sa nararamdaman ko para sa sarili kong kapatid.
Normal pa naman kaming makitungo sa isa't isa lalo na kapag nasa harapan kami ng mga magulang namin o di kaya'y mga pinsan at mga kaibigan. Hindi naman din namin ginagawa ang usual na ginagawa ng mga mag-syota. Tsaka, wala namang label ang kung anong meron kami. Basta alam ko sa sarili ko na mahal ko siya higit pa sa pagiging kapatid. At gano'n din naman siya sa akin. Tama na din sa akin 'yung mga pasimpleng tinginan at nakaw na pagkakataon para lang makapag-holding hands. Pati na din 'yung mga patago niyang halik sa noo at buhok ko. At kung lalampas pa kami doon, hindi ko na alam. Basta ako, kuntento na ako na kasama ko siya. Kung kakayanin kong itago ito haban
