“I’M not sad.” Hinawakan ni Zeke ang kamay ko. Ibinaba niya iyon at bahagyang lumayo sa akin. Ipinikit niya ang mga mata niya at pagbukas muli nito ay wala na naman ang emosyon niya. Like he pushed them at the back of his head, para hindi makita nang kahit sino.
Bakit ba sobra niyang pinoprotektahan ang emosyon niya? Na para bang tagong-tago iyon at kung maipakita niya ay isang kahihiyan sa kanya.
Gusto kong sabihin kay Zeke na kung kaming dalawa lang naman, he can show everything to me. Hindi ko siya pipintasan o huhusgahan, dahil malakas ang pakiramdam ko…pareho lang kaming dalawa. May mga takot at may nakaraang tinatakbuhan.
“Hindi mo kailangang umalis, Zeke. Sorry, masyado lang akong nadala ng emosyon ko kanina.” Kinagat ko ang labi ko para mapigilan ang sarili na magsalita pa bukod
