NAPAHAWAK ako sa aking kamay dahil nananakit ito. Kanina pa ako hawak nang hawak ng iba’t ibang klase ng baril dahil tine-train ako ni Tatiana.
Her training was bizarre. Tuloy-tuloy at halos walang pahinga iyon. Na akala mo ay may hinahabol na oras. Well, mayroon naman talaga. Sabi nga ni Tatiana, mate-train niya lamang ako habang naririto siya sa Pilipinas which is isang buwan lang dahil paalis ulit ito ng bansa.
Naalala ko pa noong araw na kinausap ko siya para tulungan ako.
“Are you sure?” tanong niya sa akin, halatang hinahamon ako. “Hindi ko sinabi iyon dahil gusto kong magbago ka para sa kapatid ko. Sinabi ko lang iyon dahil iyon ang naoobserbahan at nakikita ko—”
“Alam ko, at maganda na rin na sinabi mo iyon sa akin, Tatiana. Matagal ko na ring pinag-iisipan na baka hindi ako ba
