NANG magising ako kinaumagahan, wala na si Zeke sa tabi ko. Inisip ko na baka umalis na siya para pumasok sa trabaho.
I have a heavy feeling, naalala ko kasi iyong mga sinabi ni Zeke sa akin kagabi. Masaya ako na nag-open up siya sa akin pero malungkot ako kasi hindi ko akalaing ganoon ang nangyari sa kanya noong bata siya.
Imagine a child around 10 years old or less, seeing his grandparents get killed and die in front of him. Unimaginable.
Kahit pa sabihin nating iba ang upbringing ni Zeke at ako. Iba pa rin usapan ang makita mong mamatay ang mga taong mahal mo sa harapan mo, lalo na kung namatay sila dahil pinoprotektahan ka. I should have told Zeke that he wasn’t to be blamed pero…alam ko na wala akong magagawa sa parteng iyon dahil kahit anong sabihin ko, Zeke is blaming himself—ha
