ภรรยาที่เขาไม่ได้เลือก

ตอนที่ 9 ล้วงข้อมูล

ตอนที่ 9 ล้วงข้อมูล

วันวิวาห์เก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋ากางเกงก่อนจะเดินย่องเบาไปทิศทางหนึ่ง พอมาถึงโซฟากลางห้องก็ต้องยกสีข้างนิ้วขึ้นมาอังจมูกตัวเองไว้ กลิ่นเหล้าตีหึ่งขึ้นมาจนต้องผินหน้าหนีไปอีกทาง

“กินหรืออาบมากันแน่” มองคนเมาสภาพแทบดูไม่ได้ถ้าไม่มีหน้าตาหล่อ ๆ แปะอยู่ในส่วนหนึ่งคงยากที่จะมองให้เหมือนคนไม่ได้เลยด้วยซ้ำ วันวิวาห์หันไปมองทางประตูแม้เขาจะหวาดระแวงเธอจนมองออกตั้งแต่วันแรกที่เข้ามาอยู่ แต่วันนี้กลับไม่ระวังตัวเลย

ภายในห้องชุดขนาดใหญ่ไม่ได้มีบอดี้การ์ดอยู่ในห้อง แต่หน้าประตูเยอะจนบางวันเดินผ่านยังแอบเสียวหลัง ทางนั้นก็เร่งให้เธอรีบหาข้อมูลลับส่งไปเพราะอยู่กับนำทัพมาเกือบอาทิตย์แล้ว หันไปมองที่โต๊ะทำงานตัวใหญ่สลับกับคนที่นอนเมาดูไม่มีสติ มือสองข้างเผลอกำเข้าหากันแน่นก่อนที่จะหมุนตัวเดินเบาเหมือนแมวย่องไปยังโต๊ะทำงานตัวนั้น

คนแกล้งเมาลืมตาขึ้นมองตามแผ่นหลังบางไปก่อนจะกดยิ้มมุมปาก แต่งงานได้ครั้งเดียวสุดแสนจะภาคภูมิใจนอกจากไม่ได้แต่งกับคนที่ตัวเองรู้สึกรักรู้สึกชอบ ยังแต่งกับลูกสาวศัตรูที่จ้องจะส่งข่าวตระกูลเขาไปให้พ่อตัวเองกลับมาเล่นงานทางตัวเองอีกที ขอบคุณพระเจ้าจริง ๆ

วันวิวาห์คลี่แฟ้มหลายอันออกก่อนจะเบิกตากว้างเมื่อเห็นข้อมูลสุดยอดอย่างหนึ่งเข้า เธอรีบยกโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายไว้ก่อนจะรีบจัดแฟ้มเอกสารให้อยู่ในสภาพเดิมแล้วรีบหมุนตัวออกไปจากโต๊ะทำงานตัวใหญ่ หลังจากที่ผ่านมาไม่เคยกล้าเข้ามาใกล้ด้วยซ้ำ แต่ในเมื่อโดนขู่มาเธอก็ต้องบอกตัวเองให้มีความกล้ามากกว่านี้ เดินมาถึงโซฟาตัวที่เจ้าของห้องนอนอยู่ก็รีบตัดใจเดินไปยังห้องตัวเองทันที

นำทัพค่อย ๆ ยันตัวขึ้นก่อนจะแสยะยิ้มมุมปากเขาควานหาโทรศัพท์คงต้องทำอะไรสักอย่างแล้ว ไม่อยากให้ตระกูลหวังมาสิ้นในรุ่นเขาเพราะต้องจำใจแต่งงานกับลูกสาวของศัตรู แต่ยังไม่ทันได้ดึงโทรศัพท์ออกมาก็ต้องแกล้งล้มตัวลงไปนอนเหมือนเดิม เขาอยากรู้ว่าผู้หญิงคนนี้จะหาอะไรอีก

วันวิวาห์เดินกลับมาที่โซฟาตัวเดิมอีกครั้งหลังจากถกเถียงกับตัวเองไปหลายนาที แม้เขาจะเคยยิงปืนใส่เธอแบบเลือดเย็น จับเธอกดที่ดาดฟ้าเกือบหัวใจวายตาย แต่เธอไม่ได้ไร้หัวใจเหมือนเขานี่นา ยังเป็นมนุษย์ธรรมดาคนหนึ่งเท่านั้น คิดได้แบบนั้นก็เดินเข้าไปใกล้คนที่น่าจะเมามากก่อนจะดึงแขนเขามาพาดลำคอตัวเองไว้แล้วช่วยดึงคนตัวโตกว่ามากให้ลุกขึ้น

‘คงอยากไปสืบหาอะไรในห้องนอนเขาสินะ’

วันวิวาห์ประคองคนเมาเข้ามาถึงห้องที่มืดสนิท มีเพียงเสียงเครื่องอากาศทำงานอยู่ในห้อง เธอไม่รู้ว่าควรพาเขาไปทางไหนจึงต้องดึงโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดไฟฉายแต่ให้ตายเถอะเธอไม่เห็นสวิตช์ไฟเลย

คนแกล้งเมาอยากพูดออกไปว่าโง่หรือไงมันใช้ระบบออโต้ แต่ก็ได้แต่หักห้ามใจไว้กลัวแผนแตก อยากรู้นักว่าผู้หญิงคนนี้อยากมาสืบหาอะไรในห้องเขา

เจ้าของร่างอรชรพาคนเมามาวางไว้บนเตียงนอนขนาดคิงส์ไซซ์ก่อนจะสอดส่องไฟฉายหาที่เปิดไฟต่อ แต่ไม่ว่ายังไงก็หาไม่เจอเธอเลยกระทืบเท้าตึงตังอย่างขัดใจ

พรึ่บ! ทั้งห้องสว่างจ้าคนแกล้งเมากำลังจะเอานิ้วเคาะหัวเตียงต้องรีบเก็บมือ เพราะเมื่อครู่ยายบ้านี่กระทืบเท้าทำให้ไฟสว่างทั้งห้อง วันวิวาห์ขมวดคิ้วมุ่นก่อนจะหันไปมองคนบนเตียงแต่เขาก็ยังนอนหลับสนิท เธอเลยลองกระทืบเท้าอีกครั้งได้ผลไฟทั้งห้องปิดลงอีกครั้ง

นำทัพได้แต่แยกเขี้ยวใส่จากทางด้านหลังให้คนติดเล่น ตื่นตาตื่นใจกับอะไรแบบนี้เหมือนเด็กไม่มีผิด ไฟทั้งห้องสว่างขึ้นอีกครั้งเขาเลยต้องแกล้งหลับตาต่อ ถ้ายายนี่เข้าไปในห้องลับหรือหาห้องนั้นเจอเขาพร้อมจะปลิดชีพเธอแบบเงียบ ๆ ไม่ให้เป็นข่าวได้เป็นเดือนเชียวล่ะ ก็มาดูกันว่ายายนี่จะหาห้องที่ว่าเจอไหม

วันวิวาห์มองไปรอบ ๆ ก่อนจะสาวเท้าไปในทิศทางหนึ่งแต่ก่อนที่จะได้เดินไปไหนไกลก็ต้องชะลอฝีเท้ามือมันสั่นเองโดยอัตโนมัติหลังจากเงยหน้าพบกับกรอบรูปหนึ่งในที่ผนังห้อง มันเป็นภาพผู้ชายทั้ง 4 คน แต่ละคนหน้าตาช่างหล่อเหลาโดยเฉพาะคนคนหนึ่ง ปรายตาไปมองคนนอนบนเตียงมีคำถามมากมายที่อยากเอื้อนเอ่ยถามเขาเหลือเกิน แต่เธอยังไม่กล้าพอ เธอกลัวความจริงบางอย่าง

มองรูปภาพตรงหน้ารอยยิ้มของผู้ชายคนนี้ยังคงสลักอยู่ในใจเธอไม่กล้าลืมเขาแม้แต่วินาทีเดียว อยากยืนมองให้นานกว่านี้แต่รู้ดีว่าเจ้าของห้องตื่นมาอาจหักคอตัวเองได้ ตัดใจเดินเข้าห้องน้ำไปก่อนจะออกมาพร้อมกับอ่างใบเล็กและผ้าขนหนูสีขาวหนึ่งผืน

คนแกล้งหลับค่อย ๆ เลื่อนมือไปหากระบอกปืนเหน็บไว้ที่ด้านหลัง แต่พอความเย็นจากผ้าขนหนูปะทะที่ผิวกายเขาก็แอบสะดุ้งเล็กน้อย ยายนี่กำลังเช็ดตัวให้เขาอยู่อย่างนั้นเหรอ

นิ้วเรียวสวยค่อย ๆ กลัดกระดุมออกช้า ๆ เสื้อตัวนี้แม้ใส่นอนไปก็คงเหม็นจนนอนไม่หลับสนิทแน่ แต่ความขาวจากร่างกายกำยำทำเอาใบหน้าเธอเห่อร้อนขึ้นมา ตัดใจจะผละออกไปถ้าไม่ใช่หางตาไปสะดุดกับตัวอักษรโรมันเป็นรอยสักที่ช่วงเอวสอบ ท้องนิ้วชี้แตะที่รอยสักนั้นแววตาวูบไหว

เขาคนนั้นก็สักรอยนี้เหมือนกันเธอจำได้!

คนแกล้งหลับหายใจไม่ทั่วท้องขึ้นมาดื้อ ๆ รู้สึกว่าตัวเองกำลังมีความรู้สึกบางอย่าง ผู้หญิงต่อให้สวยแค่ไหนมาแตะเนื้อต้องตัวเขาไม่เคยรู้สึกอย่างว่า แต่ทำไมกับ...

หมับ!

“อ๊ะ” วันวิวาห์สะดุ้งโหยงหลังจากข้อมือถูกคว้าเอาไว้โดยคนที่เธอเข้าใจว่าเขาหลับลึก “คะ...คุณไม่ได้หลับเหรอ”

“เธอเข้ามาทำอะไรในห้องฉัน?” นำทัพจ้องนิ่ง ๆ ทำเหมือนไม่รู้ไม่เห็นอะไร เพราะความจริงแล้วเขาก็ตกใจที่ตัวเองไปคว้ามือยายนี่ไว้เหมือนกัน

“คะ...คุณเมามากค่ะ ฉันเลยพาเข้ามานอนในห้อง” เสียงตะกุกตะกักแถมยังไม่กล้าสบตา เอาแต่เบือนสายตาหนีไปมองอีกทางจะลุกขึ้นจากเตียงแข้งขาก็อ่อนแรงขึ้นมาเมื่อหวนนึกไปถึงหลายครั้งที่เขากลายร่างเป็นมัจจุราชต่อหน้าเธอ

“เธอ...ทำฉันมีอารมณ์อย่างว่า” นำทัพพูดออกมาราวกับละเมอ เขาก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าที่เป็นอยู่ตอนนี้มันใช้คำนั้นถูกไหม เพราะร่างกายเขาไม่เคยไวต่อสัมผัสของผู้หญิงแบบนี้มาจะสี่ปีแล้ว

“คะ...คะ?” วันวิวาห์เบิกตากว้างไม่เข้าใจในสิ่งที่อีกคนพยายามจะสื่อ บิดแขนออกจากการจับกุมก็ไม่เป็นผลเมื่อคนที่เอาแต่จ้องไม่ยอมผ่อนแรงลงเลย “คุณแค่เมาค่ะ”

นั่นสิ! หรือว่าเขาแค่เมาอย่างที่ยายนี่พูดแต่ไม่ใช่ว่าไม่เคยเมาแล้วอยู่กับผู้หญิงมาก่อน เรื่องนี้เขาจะรู้ได้ง่าย ๆ ก็แค่ต้องลอง แต่ถ้ายายนี่รู้ความลับสุดยอดของเขามีหวังในอนาคตเขาอยู่ยากขึ้นไปอีกถ้าความลับนี้ถูกเปิดเผย แต่ถ้าอารมณ์อยากให้มือนุ่ม ๆ สัมผัสบนตัวเขาต่อเป็นความจริงล่ะ

แต่ทำไมต้องเป็นผู้หญิงคนนี้ คนที่เข้ามาเป็นศัตรูของเขาโดยเฉพาะ เราสองคนไม่มีทางลงเอยกันได้แท้ ๆ

“ปล่อยแขนฉันได้ไหมคะ ฉันจะออกไปแล้ว”

“ไม่ เธอจะออกไปไหนไม่ได้จนกว่าฉันจะพิสูจน์ความรู้สึกบ้า ๆ นี้ได้”

ไม่ควรเลย ไม่ควรเป็นวันวิวาห์!