บทที่ 4

1978 Words

หนึ่งอาทิตย์ต่อมา ตลอดหนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมา ดูเหมือนว่าเรียวจะให้ความสำคัญกับมิเกลมากขึ้นจนดูผิดปกติ มันทำให้มิเกลเองก็อดคิดไม่ได้ว่าคงใกล้ถึงวันนั้นแล้วหรือเปล่า ใกล้ถึงวันที่เธอจะต้องเป็นคนถอยออกมาแล้วใช่ไหม "มิเกล!" ก่อนที่เธอจะได้คิดอะไรฟุ้งซ่านไปมากกว่านี้ เสียงเจ๊ชาช่าก็ตะโกนเรียกเธอเสียงดัง ดึงเธอออกจากภวังค์ความคิดของตัวเอง "อะไรเจ๊ อยู่กันแค่นี้จะตะโกนทำไมเนี่ย" "ไม่ตะโกนแล้วเธอจะได้ยินไหมห๊ะ! เรียกตั้งนานแล้วก็ยังเอาแต่นั่งเหม่ออยู่ได้ เป็นอะไรหรือเปล่า" วันนี้ดูมิเกลจะไม่ค่อยมีสมาธิในการทำงานเอาซะเลย จนเจ๊ชาช่าเองก็อดที่เป็นห่วงไปด้วย "ไม่มีอะไรหรอกเจ๊ ว่าแต่เจ๊เถอะ มีอะไรหรือเปล่า" จะให้บอกได้ยังไงล่ะ ก็ความสัมพันธ์ของเธอมันเป็นความลับ… "ไปเอารายละเอียดงานที่เจ๊ส่งกลับไปแก้ให้หน่อย" "แล้วทำไมเจ๊ไม่ไปเอาเองหรือไปด้วยกันล่ะ" มิเกลเองก็ถามอย่างสงสัย "เจ๊จะเคลียร์ตารางงานให้ เสร็จงานเดินแบบบริษัทคุณเรียวจะได้พักกันเลย เหนื่อยจะแย่อยู่" "ได้เลยค่ะเจ๊ชาช่าคนสวยของเกล ~ " "ถ่ายแบบเสร็จนะ เจ๊นัดคุณเรียวไว้แล้วเรียบร้อย" เจ๊ชาช่าบอกพลางก้มดูเวลาบนหน้าจอโทรศัพท์ หลังจากที่เสร็จจากงานถ่ายแบบชุดว่ายน้ำของแบรนด์ดัง มิเกลก็แยกตัวกับชาช่าตรงไปที่บริษัทของเรียวทันที ร่างบางรู้สึกประหม่าเล็กน้อยที่ต้องมาเจอเขาในที่สาธารณะแบบนี้เพียงลำพังแบบนี้ "ฉันมาพบคุณเรียว" มิเกลเอ่ยบอกกับเลขาหน้าห้องของเรียวด้วยน้ำเสียงห้วน ๆ พลางมองเธอตั้งแต่หัวจรดปลายเท้าด้วยสายตานิ่ง ๆ "ได้นัดไว้หรือเปล่าล่ะคะ" มาย่าเลขาของเรียวเอ่ยถาม ก่อนจะก้มลงกดโทรศัพท์ในมือต่ออย่างไม่ใส่ใจ "โง่หรือแกล้งโง่กันคะ? ถ้าไม่นัดคิดว่าคนของเขาจะยอมให้ฉันขึ้นมาหรือไงกัน" เห็นหน้าแม่เลขานี่ทีไรทำให้เธอหวนนึกถึงวันนั้นทุกที แล้วก็พาลจะหงุดหงิดอยู่เรื่อยเลย "นี่คุณ! คิดว่าเป็นดารานางแบบแล้วจะพูดอะไรก็ได้หรือไง" มาย่าวางโทรศัพท์มือถือในมือลง ก่อนจะลุกขึ้นเดินมาเผชิญหน้ากับมิเกล "ก็ฉันพูดความจริง แล้วก็ช่วยหลีกทางด้วยนะคะคุณเลขา พอดีว่ามีธุระด่วนจะคุยกับคุณเรียว" "นี่แก!!..." "มีเรื่องอะไรกัน!" แต่ก่อนที่มาย่าจะได้ตอบโต้อะไรกลับไป เสียงของแม็กซ์ก็ดังขึ้นมาซะก่อน ก่อนที่เขาจะเดินมาหยุดอยู่ข้าง ๆ มิเกล "ฉันมาพบคุณเรียวเรื่องรายละเอียดที่ส่งมาแก้" มิเกลเอ่ยตอบก่อนที่มาย่าจะได้ตอบ แม็กซ์เองที่รู้อยู่แล้วจึงหันไปมองมาย่าอย่างตำหนิ "มาย่าขอโทษค่ะ มาย่าไม่รู้ว่าท่านประธานนัดเธอ เอ่อ...คุณมิเกลไว้" "เชิญคุณมิเกลด้านในเลยครับ ส่วนเธอ ถึงเวลาเลิกงานแล้วก็กลับไปได้แล้ว" ประโยคแรกเอ่ยกับมิเกลด้วยน้ำเสียงสุภาพ แต่ประโยคหลังเอ่ยกับเลขาหน้าห้องด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งไม่แสดงอารมณ์ความรู้สึก "ค่ะคุณแม็กซ์" มาย่าหันมามองมิเกลอย่างไม่เป็นมิตรและไม่พอใจ มิเกลเองก็ได้แต่ยิ้มเยาะอย่างคนที่เหนือกว่า แกร๊ก ~ ปัง! เสียงเปิดและปิดประตูอย่างแรงทำให้เรียวต้องเงยหน้าจากเอกสารในมือขึ้นมอง คิ้วหนาขมวดยุ่งอย่างสงสัย ใครกันที่กล้าเข้ามาในห้องทำงานของเขาก่อนได้รับอนุญาต แถมยังปิดประตูเสียงดังสนั่นแบบนั้นอีก "มาเอาเอกสาร" พอเข้ามาในห้องทำงานของเขา มิเกลก็เดินมายืนอยู่ตรงหน้าคนที่นั่งอยู่หลังโต๊ะทำงานทันที สีหน้าและน้ำเสียงไม่พอใจของเธอทำให้เรียวถึงกับขมวดคิ้วอย่างงุนงง "เป็นอะไร" เรียววางเอกสารในมือลงและเอ่ยถามคนตรงหน้าด้วยความไม่เข้าใจ "เปล่า ไหนล่ะเอกสารจะได้รีบกลับ" "อยากได้ก็มาเอา" เรียวยกซองเอกสารสีน้ำตาลขึ้นให้เธอดู และเก็บมันไว้ในลิ้นชักเหมือนเดิม นั่นยิ่งทำให้มิเกลไม่พอใจเข้าไปใหญ่ หมับ! ฟอดดด ~ "รอกลับพร้อมกัน" ในจังหวะที่มิเกลเดินเข้ามาหวังจะหยิบเอกสาร แขนกำยำของเขาก็ตวัดกอดรั้งเอวคอดให้นั่งลงบนหน้าตักตัวเอง ก่อนจะฝังจมูกโด่งเป็นสันลงกับพวงแก้มเนียมใสของเธอฟอดใหญ่ "กลับกับแม่เลขาของคุณเถอะ!" เรียวถึงกับกระตุกยิ้มมุมปาก รู้ถึงเหตุผลที่ทำให้ร่างบางบนตักมีสีหน้าไม่พอใจ และเสียงแข็งใส่เขาตั้งแต่เดินเข้าห้องมา "หึง?" ริมฝีปากหยักได้รูปคลอเคลียกับพวงแก้มของเธอไม่ห่าง มือหนาข้างหนึ่งก็กอดเอวคอดไว้หลวม ๆ อีกข้างก็ลูบไล้เรียวขาสวยของเธอไปมาไม่หยุด "ฉันมีสิทธิ์หึงหวงคุณด้วยเหรอคะ" "ทำไมจะไม่มี เธอเป็นเมียฉันนะ" มือหนาลูบไล้เรียวขาสวยของเธอสลับไปมา ก่อนที่มือของเขาจะสอดมือเข้ามาภายในกระโปรงตัวสั้นของเธอ "เรียว! เดี๋ยวมีคนมาเห็นเข้าจะทำยังไง" มิเกลรีบจับมือเขาไว้ทันทีก่อนที่มันจะเลยเถิดไปมากกว่านี้ "ไม่มีใครเห็นหรอก เลิกงานแล้วทุกคนกลับกันไปหมดแล้ว" กระโปรงตัวสวยของเธอถูกเขาถลกขึ้นมาไว้ที่เอวคอด ก่อนที่มือหนาจะลูบไล้สัมผัสดอกไม้งามกลางกายผ่านแพตตี้ตัวน้อยอย่างหลงใหล "อ๊ะ!" ร่างบางถึงกับสะดุ้งเมื่อนิ้วเรียวยาวของเขาดันเข้ามาภายในร่องรักของเธอ "ระ..เรียว" มิเกลชักสีหน้าไม่พอใจใส่เขาอีกครั้งเมื่ออยู่ดี ๆ เขาก็หยุดการขยับนิ้วที่กำลังทำให้เธอเคลิบเคลิ้ม "ก็เดี๋ยวมีคนมาเห็นไง" เรียวย้อนถึงคำพูดของเธอด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ "เรียว อ๊าา ~ อย่ามาแกล้งแบบนี้" เสียงหวานครางกระเส่า และตีสีหน้าบึ้งตึงใส่อย่างไม่พอใจ จนเขาเองก็ต้องขยับนิ้วเข้าออกร่องรักของเธออีกครั้ง "ขนาดนิ้วยังตอดแน่นขนาดนี้..." "ขยับเร็ว อ๊ะ อูยย ระ..เรียว" เสียงหวานครางระงมด้วยความเสียวซ่าน จิกเล็บลงบนท่อนแขนกำยำของเขาเพื่อระบายอารมณ์สวาทของตัวเอง "อ่าาส์! มิเกล" ยิ่งเธอดิ้นไปมาเขาก็ยิ่งทรมานไม่ต่างจากเธอ มือหนากดสะโพกงอนงามของเธอให้แนบชิดกับแก่นกายใหญ่ของเขาภายใต้กางเกง นิ้วเรียวยาวก็ยังคงทำหน้าที่ขยับเข้าออกร่องรักคับแน่นที่ชุ่มฉ่ำไปด้วยน้ำหวานของเธอ "สะ..เสียว... เรียวขาขยับนิ้วเร็ว ๆ อ๊ะ อ๊ะ อื้ออ" เสียงครางระงมของร่างบางบนตักดังก้องไปทั่วห้องทำงานหรูไม่หยุด เขาเพิ่มแรงขยับนิ้วเข้าออกร่องรักเร็วขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อรับรู้ถึงการเกร็งกระตุกของร่างบางบนตัก ร่องรักของเธอตอดรัดนิ้วเขาครั้งแล้วครั้งเล่า จนในที่สุดเขาก็ส่งให้เธอไปถึงฝั่งฝันตามที่ต้องการ "อ๊ะ! อร๊ายยยยย ~ " "หวาน" เสียงพร่าเอ่ยกระซิบข้างใบหูเล็กของเธอ ทำเอามิเกลใบหน้าเห่อร้อนด้วยความเขินอาย เมื่อเขาส่งนิ้วที่เลอะคราบน้ำรักของเธอเข้าปากตัวเอง พรึบ! "จะทำอะไร" มิเกลถามด้วยความมึนงง ที่อยู่ดี ๆ เขาก็จับเธอหันหน้าเข้าหาเขา "ทำอย่างเมื่อกี้ไง แต่ไม่ใช่นิ้วแล้วนะ" เขากดสะโพกเธอลงเบียดเสียดกับแก่นกายใหญ่ที่กำลังขยายตัวเต็มที่ ก๊อก ก๊อก ก๊อก "เรียวมีคนมา!" เสียงเคาะประตูดังขึ้นทำให้ร่างบางลนลานพยายามดึงกระโปรงลงทั้งที่นั่งคร่อมบนหน้าตักของเขาอยู่ "อืม ~ " ยิ่งเธอขยับไปมายิ่งเพิ่มความเสียวซ่านและปวดหนึบให้กับเขาไม่น้อย "เรียว!" "แต่ฉันไม่ไหวแล้วนะ อ่าส์" ก๊อก ก๊อก ก๊อก "นายครับ" เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้นมาอีกครั้ง พร้อมกับเสียงของแม็กซ์ที่ตะโกนเรียกชื่อเจ้านายหนุ่มอยู่ด้านนอก "มีอะไร!" เรียวตะโกนถามออกไปทั้งที่ยังกดเอวคอดของเธอไว้ เพื่อให้สะโพกเธอเบียดเสียดกับเขายิ่งขึ้น "รถพร้อมแล้ว นายจะกลับเลยหรือเปล่าครับ" "เรียวประตูไม่ได้ล็อกนะ" มิเกลยังคงพยายามจะลงจากตักของเขาเพราะกลัวว่าคนของเขาอาจจะเปิดเข้ามาเห็นเขาและเธอในสภาพนี้เอาได้ "เออ! มึงเฝ้าอยู่หน้าห้องก่อนอย่าเพิ่งลงไป" เรียวตอบกลับไปด้วยความหงุดหงิดไม่น้อย "ครับนาย" "ใจร้ายว่ะ จะปล่อยให้ฉันค้างอยู่แบบนี้จริงเหรอวะ" แก่นกายใหญ่ที่พร้อมจะปลดปล่อยของเขาต้องทนปวดหนึบอยู่แบบนี้จริง ๆ ใช่ไหมเนี่ย จุ๊บ "ฉันต้องยอมใช่ไหม" เรียวพูดพลางถอนหายใจหนัก ๆ เมื่อคนตัวเล็กบนตักยื่นริมฝีปากมาจูบบนริมฝีปากเขาหนัก ๆ หนึ่งที ก่อนจะยอมปล่อยให้เธอเป็นอิสระและจัดแจงเสื้อผ้าให้เรียบร้อย "เอ่อ… ระ..เรียว จะออกไปทั้งแบบนี้จริง ๆ เหรอ" แก่นกายที่ขยายใหญ่ภายใต้กางเกงของเขามันยังไม่ยอมสงบลง เขาจะพาเธอเดินออกไปทั้งแบบนี้ไม่ได้นะ มีหวังอายลูกน้องของเขาตายเลย "จะช่วยไหมล่ะ" เรียวถามอย่างมีความหวัง รอยยิ้มกรุ้มกริ่มปรากฎบนใบหน้าอีกครั้ง "ไม่ค่ะ" "งั้นก็ไปมันทั้งแบบนี้แหละ ทั้งบริษัทไม่มีใครแล้วนอกจากลูกน้องฉันสี่ห้าคน" เมื่อมิเกลปฏิเสธเขาจึงตัดสินใจโอบกอดเอวคอดไว้แน่น ก้าวเดินไปที่ประตูห้องทันที แกร๊ก ~ "นายจะไปไหนต่อหรือเปล่าครับ" แม็กซ์เอ่ยถามทันทีที่เรียวเปิดประตูออกมา แต่สายตาก็ดันไปเหลือบเห็นบางอย่างที่ยังคงขยายตัวใหญ่อยู่ภายใต้กางเกงของเจ้านายหนุ่ม "ไม่! กลับเพนท์เฮาส์เลย ให้คนเอารถมิเกลกลับไปจอดไว้ที่คอนโดด้วย" "ได้ครับนาย" เขาเข้ามาขัดจังหวะหรือเปล่าวะเนี่ย แม็กซ์ได้แต่ขบคิดในใจ พลางเหลือบมองไปที่มิเกลที่ยืนหน้าแดงระเรื่ออยู่ในอ้อมแขนของเรียว "อยากตายไหมไอ้แม็กซ์!" เรียวตวัดสายตามองลูกน้องคนสนิทด้วยความดุดัน ที่เห็นแม็กซ์มองมายังคนข้าง ๆ เขา "ขอโทษครับนาย" "ต่อในรถเลยได้ไหม ไม่ไหวแล้วจริง ๆ " เรียวกระซิบชิดใบหูเล็กเสียงกระเส่า "จะบ้าหรือไง ลูกน้องคุณก็อยู่" "นะมิเกล ไม่ไหวแล้วจริง ๆ " "แต่ลูกน้องคุณ..." มิเกลบอกเสียงเบาอย่างเป็นกังวล ที่จะต้องมาทำอะไรแบบนี้ในรถ แถมยังมีคนของเขาอยู่ด้วยอีก "ใครมันกล้ามองก็ลองดูสิ" เรียวตวัดสายตาจ้องมองลูกน้องที่ยืนก้มหน้าก้มตาอยู่ด้วยสายตาอาฆาต ใครกล้ามองเธอมันได้ตายศพไม่สวยแน่! มิเกลได้แต่มองหน้าเขาสลับกับส่วนนั้นที่ยังไม่ยอมสงบลงง่าย ๆ สงสารก็สงสาร อายก็อาย ไม่รู้จะทำยังไง สายตาวิงวอนของคนตรงหน้าก็ช่างหน้าสงสารเหลือเกิน "ออกรถ!" เรียวสั่งเสียงเรียบก่อนจะหลับตาลงข่มอารมณ์ของตัวเองไว้ เมื่อร่างบางข้างกายทำหน้าตาลำบากใจ เขาก็ต้องทน ทนทั้งที่ปวดหนึบอยู่อย่างนี้

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more