รักต้อง(ไม่)ลับ

ภายในห้องนอนเรียบหรูที่ถูกปกคลุมไปด้วยไอเย็นจากเครื่องปรับอากาศ แต่ก็ไม่ได้ทำให้สองร่างที่กำลังนอนกกกอดกันอยู่รู้สึกถึงความหนาวเหน็บแต่อย่างใด เพราะได้รับไออุ่นจากอ้อมกอดของกันและกัน ครืน ครืน ~ "อื้อ ~ " เสียงของโทรศัพท์มือถือดังขึ้น ปลุกให้ร่างบางต้องพลิกตัวไปมาอย่างนึกรำคาญ อยู่ภายใต้อ้อมกอดอันอบอุ่นและแข็งแกร่ง "อื้อ! เรียวโทรศัพท์" น้ำเสียงงัวเงียของมิเกลเอ่ยขึ้นอย่างหงุดหงิด ทั้งที่ตัวเองยังคงนอนกกกอดคนตัวโตไว้แน่น พลางซุกตัวเข้าหาไออุ่นจากเขา ครืนนน ครืนนน  มือหนาควานหาโทรศัพท์เจ๊าปัญหาที่ยังคงดังขึ้นมาต่อเนื่องอย่างสะเปะสะปะ ใครกันที่โทรมาตั้งแต่เช้าตรู่ขนาดนี้ คนเพิ่งจะนอนไปได้ไม่กี่ชั่วโมงเอง "ของเธอ" เรียวลืมตาขึ้นมองดูเบอร์ที่ปรากฎอยู่บนหน้าจอมือถือ แล้วเอ่ยบอกคนในอ้อมกอดด้วยน้ำเสียงงัวเงียไม่ต่างกัน "รับให้หน่อย" เสียงอู้อี้ตอบรับอยู่กับแผงอกแกร่งที่เปลือยเปล่าของเขา เรียวกดรับสายโทรศัพท์มือถือของเธอก่อนจะกดเปิดลำโพงอีกที (ฮาโหล ~ เจ๊โทรมากวนเช้าเกินไปหรือเปล่าค่ะลูกสาว) เสียงจากปลายสายทักทายออกมาด้วยน้ำเสียงที่สดใส เป็นใครไปไม่ได้นอกจากผู้จัดการส่วนตัวของมิเกลนั่นแหละ (นี่มิเกล! ได้ยินเจ๊พูดไหม ตอบเจ๊ด้วยสิ) เจ๊ชาช่า สาวสองผู้จัดการร่างชายแต่ใจหญิงของมิเกลเอ่ยเรียกอีกครั้ง เมื่อเห็นว่ามิเกลยังเงียบไม่ตอบอะไร จนเรียวต้องสะกิดแผ่นหลังบางเบา ๆ ให้เธอรู้สึกตัว เพราะเธอยังคงอยู่ในอาการสะลึมสะลือคล้ายจะหลับ "ค่ะเจ๊ เจ๊มีไรหรือเปล่าเนี่ยโทรมาทำไมแต่เช้า" มิเกลเอ่ยถามกลับไปด้วยน้ำเสียงงัวเงียและหงุดหงิดไม่น้อย (วันนี้ตอนเย็นมีนัดกับเจ๊ เธอห้ามลืมเด็ดขาดนะ) "จำได้ค่ะเจ๊ เจอกันเย็นนี้ค่ะ" ก็นึกว่ามีเรื่องด่วนอะไร ที่ไหนได้โทรมาทวงนัดกับเธอ ขัดขวางความสุขในการนอนของเธอจริง ๆ  (งั้นเจ๊ไม่กวนแล้วดีกว่า บายจ้ะ) พอเจ๊ชาช่าวางสายไปโทรศัพท์เครื่องหรูของมิเกลที่เรียวเป็นคนถือ ก็ถูกเขาทำการปิดเครื่องและโยนมันกลับไปไว้ที่เดิมทันทีอย่างไม่ใส่ใจอะไร "มีนัดอะไรกัน" น้ำเสียงเรียบนิ่งตามสไตล์เอ่ยถามขึ้นพลางหลับตาลง "มีนัดคุยเรื่องงานถ่ายแบบที่บริษัทนิดหน่อย" มิเกลตอบพร้อมซุกหน้าเข้าหาแผงอกแกร่งอีกครั้งเช่นกัน "อืม" เรียวกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น ก่อนจะเข้าสู่ห้วงนิทราไปพร้อมกันอีกครั้งหลังจากจบบทสนทนา ความสัมพันธ์ของทั้งคู่ไม่รู้ว่าเริ่มก่อตัวขึ้นมาตั้งแต่เมื่อไหร่ มารู้ตัวอีกทีมันก็ยากที่จะถอยหลังกลับไปแล้ว... ความสัมพันธ์ที่ไม่มีตัวตน ไม่มีคนรู้ และไม่สามารถให้ใครรู้ได้ มันคือความสัมพันธ์ที่ทรมานที่สุด เพราะถ้าเกิดมีปัญหาอะไรก็จะไม่สามารถปรึกษาใครได้เช่นกัน มิเกลเดินกรีดกรายเข้ามาด้านในบริษัทต้นสังกัดตัวเองด้วยความมั่นใจ ตรงกับบุคลิกของเธอที่เป็นถึงนางแบบดัง แต่ละก้าวเดินของเธอนั้นจะมีคนคอยจับตามองและคอยซุบซิบนินทากันให้หนาหูตลอดเวลา แต่เธอจำเป็นต้องแคร์คำพูดคนอื่นด้วยหรือไงกัน "เจ๊ขา ~ " เสียงหวาน ๆ เอ่ยเรียกผู้จัดการส่วนตัวทันทีอย่างออดอ้อน เพราะว่าเธอดันมาสาย! "ไม่ต้องมาทำเสียงอ่อนเสียงหวานเลยนะ มานั่งนี่จะได้เริ่มคุยงานกันสักที" เจ๊ชาช่าชี้หน้าจิกตาใส่อย่างคาดโทษ ก่อนจะเล่ารายละเอียดคราว ๆ ให้มิเกลฟังไปพลาง ๆ "อ้าวเจ๊ ไม่ใช่ชุดว่ายน้ำหรอกเหรอ?" มิเกลถามขึ้นอย่างงุนงง เมื่อเจ๊ชาช่าเล่ารายละเอียดงานให้ฟัง เพราะงานต่อไปของเธอต้องเป็นถ่ายแบบชุดว่ายน้ำรับซัมเมอร์นี้นี่นา "เจ๊ก็งงอยู่เหมือนกันเนี่ยแหละ แต่ทางค่ายเขาบอกมาว่าแบรนด์ชุดว่ายน้ำขอเลื่อนไปก่อน แล้วก็มีงานนี้เข้ามาแทน" "เดินแบบเครื่องเพชรงั้นเหรอ" "ถูกค่ะ เขาทุ่มไม่อั้นจ่ายหนักมากเพื่อให้คนสวยของเจ๊ไปเดินแบบในงานให้" เจ๊ชาช่าทำหน้าภาคภูมิใจ "ขนาดนั้นเลยเหรอเจ๊" มิเกลถึงกับหลุดขำกับท่าทางของผู้จัดการส่วนตัวที่เล่นใหญ่ไม่น้อย "ก็ใช่นะสิ เลขาเขานัดให้เราไปคุยรายละเอียดกันพรุ่งนี้เช้า และที่สำคัญเธอห้ามสายเด็ดขาด!" เจ๊ชาช่าหันมาชี้หน้ามิเกลอีกครั้งทันที เพราะกลัวว่าจะพลาดงานนี้ไป "เจ๊ก็ ไม่สายหรอกน่า" มิเกลนั่งอ่านรายละเอียดอีกครั้งเพื่อความชัวร์ "เสร็จงานนี้แล้วเจ๊ให้สิทธิ์ลาพักร้อนได้สองอาทิตย์" เจ๊ชาช่ากระซิบเบา ๆ ที่ข้างหูเธอ ทำเอาร่างบางถึงกับตาโตขึ้นมาทันทีที่ได้ยิน "จริงนะเจ๊!" นานทีจะได้หยุดพักผ่อนยาว ๆ กับเขาบ้าง มันก็ต้องตื่นเต้นเป็นธรรมดา "นี่ใครคะ? เจ๊ชาช่าพูดคำไหนคำนั้นจ้ะ" เจ๊ชาช่ายืดอกอย่างภาคภูมิใจ มิเกลคือเด็กปั้นของชาช่า และแน่นอนว่าเธอไม่เคยทำให้ผู้จัดการส่วนตัวสุดที่รักอย่างชาช่าต้องผิดหวังเลยสักครั้ง ชาช่าเองก็รักเธอเหมือนน้องสาวแท้ ๆ คนหนึ่ง แม้ว่าภายนอกมิเกลจะดูเป็นคนที่เย่อหยิ่ง แต่กับเจ๊ชาช่าและคนสนิทเท่านั้นถึงจะรู้ว่าเธอเป็นคนยังไงกันแน่ ภาพลักษณ์เหล่านั้นเธอและเจ๊ชาช่าแค่สร้างขึ้นมาเท่านั้น "ให้เจ๊ไปส่งไหม" เจ๊ชาช่าเอ่ยถามเมื่อคุยเรื่องงานกันเสร็จ และกำลังเดินไปที่ลานจอดรถ "เอ้า! แล้วถ้าเจ๊ไม่ไปส่งฉันจะกลับยังไงล่ะ" เธอรีบจนไม่มีเวลากลับไปเอารถที่คอนโด ถ้าถามว่ามายังไงนะเหรอ? ก็เรียวไงที่เป็นคนมาส่งเธอ "งั้นก็เร็ว ๆ สิย่ะ ผัวฉันกำลังรอฉันอยู่ที่ห้อง" "เดี๋ยวนี้มีผงมีผัวมารอนะเจ๊" "ก็คนมันสวยอ่ะ ทำไงได้" แล้วเจ๊ชาช่าก็เดินสะบัดบ๊อบอย่างมั่นใจไปที่รถทันที ก่อนจะขับรถมาส่งมิเกลจนถึงหน้าคอนโดหรูของเธอ "ขอบคุณนะคะเจ๊ที่มาส่ง" "พรุ่งนี้ห้ามสายเด็ดขาดนะ" เจ๊ชาช่ายังคงชี้หน้ากำชับมิเกลอีกครั้งอย่างจริงจัง "โอเคค่าา~ บายค่ะเจ๊" "บายจ้ะ" ด้วยความที่เหนื่อยและเพลีย พอกลับมาถึงคอนโดร่างบางก็ล้มตัวลงนอนทันที เสร็จงานนี้เธอคงต้องพักฟื้นร่างกายกันหน่อยแล้ว ทำงานจนไม่ค่อยมีเวลาได้พักผ่อน ร่างกายก็เริ่มที่จะทรุดโทรมเข้าไปทุกวันเช่นกัน