คอนโดริกกี้
พลั่ก!
“เจ็บ... เบาๆ ไม่เป็นหรือไง”
ริกกี้ผลักฉันเข้ามาในห้องอย่างป่าเถื่อนแบบที่เขาเคยทำ หมอนั่นจ้องหน้าฉันด้วยสายตาดุเดือด ไม่มีวี่แววสำนึกผิดเลยสักนิดเดียว
“บอกแล้วใช่ไหมว่าอย่าให้เห็นอยู่กับไอ้คลื่น”
เขาเค้นเสียงลอดไรฟันเหมือนโกรธจัด ตลอดเวลาที่นั่งมาในรถริกกี้ไม่ปริปากสักแอะ จนกระทั่งถึงคอนโดหมอนั่นก็ฉุดกระชากลากถูฉันมาที่ห้องอย่างเยือกเย็น
“แล้วทำไมฉันจะอยู่กับคลื่นไม่ได้ นายมีสิทธิ์อะไรมาห้าม!”
“ก็สิทธิ์!”
“สิทธิ์อะไร”
ริกกี้นิ่งเงียบไปกลางคันจนฉันต้องถามย้ำในสิ่งที่เขาพูดค้าง แต่หมอนั่นก็ไม่พูดอะไรนอกจากจ้องลึกเข้ามาในตาฉันราวกับจะกลืนกินฉันเข้าไปทั้งตัว
“แค่นอนด้วยกันไม่ได้แปลว่านายคือเจ้าชีวิตฉัน เลิกทำตัวเป็นเจ้าข้าวเจ้าของฉันทั้งที่มันไม่จำเป็นสักที”
ฉันมองหน้าริกกี้อย่างเจ็บปวด
“ฉันไม่ใช่เจ้าชีวิตเธอ แต่ฉันไม่ชอบใช้ผู้หญิงร่วมกับใคร”
“แล้วนายตามหึงผู้ห
