เรากลับมาถึงคอนโดประมาณตีหนึ่งกว่า ฉันกับริกกี้ไม่ได้พูดอะไรกันอีกเลย คำถามที่ถามไปก็ไม่ได้รับคำตอบ ฉันรู้ว่าเขากำลังอารมณ์ไม่ดีเลยไม่เซ้าซี้ อีกอย่างเรื่องที่เพิ่งรับรู้มามันมากเกินไปจนตั้งตัวไม่ทัน
ในเมื่อมันเป็นเรื่องในครอบครัว ฉันพอเข้าใจแล้วว่าทำไมริกกี้ไม่อยากพูดถึง
ริกกี้ทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟา หยิบรีโมทเปิดทีวี ท่าทางเหน็ดเหนื่อย ฉันยืนมองอยู่ใกล้ๆ อย่างประหม่า ไม่รู้ว่าควรจะพูดหรือทำอะไรดี ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าควรจะอยู่ห้องนี้ต่อหรือเปล่า
“มานั่งนี่สิ”
“......”
ริกกี้ตบมือลงข้างๆ ฉันเดินมานั่งตามที่เขาบอก สายตาริกกี้จ้องหน้าจอทีวีนิ่ง ถึงฉันจะมานั่งข้างๆ เขาก็ไม่มีท่าทีเปลี่ยนไป ฉันมองรายการทีวีตรงหน้าถึงแบบนั้นมันก็ไม่ได้ซาบซึ้งไปกับเนื้อหาที่กำลังเล่นอยู่เลยสักนิดเดียว หันกลับมามองหน้าริกกี้อย่างรู้สึกกังวล
“นาย.... โอเคไหม”
เขาไม่ตอบ สายตายังจ้องทีวีนิ่งเหมือนไม่ได้ยินที่ฉันถา
