“นายไม่จำเป็นต้องมาก็ได้นะ”
ฉันพูดด้วยเสียงที่ประหม่าเล็กน้อยระหว่างอยู่ในลิฟต์ด้วยกัน มันแปลกๆ น่ะ ทำไมเขาต้องมาป้วนเปี้ยนใกล้ๆ ฉันแบบนี้ด้วย เราสองคนก็ใช่ว่าจะเป็นเพื่อนกันสักหน่อย
“ไม่เป็นไร ฉันว่าง”
ฉันเหลือบมองสายตาเรียบนิ่งของริกกี้และหมอนั่นก็กำลังมองฉันอยู่ ฉันรีบหลุบสายตาลงต่ำทันที ประตูลิฟต์เปิดก็รีบก้าวออกไปโดยไม่พูดอะไรอีก
แล้วทำไมหัวใจต้องเต้นแรงด้วยนะ
ฉันเดินเข้ามาในโรงอาหารโดยมีริกกี้เดินตามอยู่ด้านหลัง มีสายตาหลายๆ คนแอบชำเลืองมองหมอนั่นเพราะความหน้าตาดีที่มากเป็นพิเศษ ถึงแบบนั้นมันก็ไม่ทำให้ฉันรู้สึกภูมิใจที่ได้อยู่ใกล้เขาขึ้นมาได้
คนหล่อๆ แต่สารเลวเบอร์นี้ถ้าเลือกได้อย่าเจอเลยดีกว่า
“เอาสุกี้ทะเลที่หนึ่งค่ะ”
“รอแป๊บนะจ๊ะ” แม่ค้าบอก ฉันพยักหน้ารับยิ้มๆ หันไปมองริกกี้ที่ยืนซ้อนอยู่ด้านหลัง
“กินไรไหม?”
“อืม”
ริกกี้ครางเสียงในลำคอตอบก่อนเดินไปสั่งข้าวผัดจานหนึ่งแล้
