แคว่ก!
สติยังไม่ทันกลับเข้าตัว เสียงฉีกกระชากเสื้อก็ทำเอาขวัญกระเจิงยิ่งขึ้นไปอีก ร่องรอยบนผิวหนังแสบพร่าฉันดิ้นพล่านรวบรวมแรงเฮือกสุดท้ายผลักแผ่นออกล่ำๆ ของริกกี้ออกไปแล้ววิ่งหนี
หมับ!
ริกกี้คว้าข้อเท้าฉันเอาไว้แล้วกระตุกแรงๆ ฉันเสียหลักหกล้มพลั่กลงไปเข่ากระแทกพื้นอย่างจัง
เจ็บ...
ไม่มีเวลามานั่งซึมซับความปวดร้าว ฉันกรีดร้องผวาทันทีที่ถูกริกกี้กระชากร่างฉันกลับไปก่อนที่เขาจะนั่งคุกเข่าคร่อมเอวเล็กเอาไว้
“ริกกี้ ฉันเจ็บ อย่านะอย่าทำอะไรฉันเลย”
“หึ ทีอย่างนี้ละพูดได้ไม่หยุด แต่เรื่องไอ้คลื่นกลับปิดเงียบ”
เขาถอดเสื้อแล้วเหวี่ยงทิ้งอย่างรำคาญ จ้องมองหน้าอกที่เหลือเพียงบราเซียยุบพองถี่รัวตามจังหวะหายใจของฉันนัยน์ตาร้อนระอุ
ฉันส่ายหน้าไหว ปฏิเสธสายตาปรักปรำของเขาด้วยหัวใจที่ร้อนรน
“ไม่ ฉัน...อ๊าริกกี้!”
หมอนั่นสอดมือเข้ามาในกระโปรงแล้วกระชากซับในออก ฉันสะดุ้งเฮือก ร้องออกมาสุดเสียง ร
