“หมู่นี้เป็นไรเนี่ย ไม่สบายบ่อยชะมัด”
เค้กมุ่ยหน้าใส่ทันทีที่เห็นฉันปรากฏตัวขึ้นที่มหาลัย ฉันถอนหายใจยาวพรืดไม่รู้จะอธิบายยังไงดีเหมือนกัน แต่ที่บอกว่าป่วยก็ไม่ได้โกหกนะ เมื่อวานที่หยุดไปก็เพราะไม่สบายจริงๆ นั่นแหละ เนี่ยก็ยังมีอาการเพลียๆ หลงเหลืออยู่นิดหน่อย ไม่รู้เพลียเพราะยังไม่สร่างไข้หรือเพลียเพราะเรื่องเมื่อคืนกันแน่
แต่ข่าวใหญ่ยิ่งกว่านั้นก็คือ อุตส่าห์ดั้นด้นมาถึงมหาลัยแต่อาจารย์ดันงดคลาสเรียนภาคบ่าย
จ้ะ ฉันนี่ยิ้มเลย
เจอกับยัยเค้กที่เพิ่งทานข้าวเที่ยงกับเพื่อนเสร็จและกำลังจะกลับบ้านที่ใต้ถุนอาคารเข้าโดยบังเอิญก็เลยได้หยุดคุยกันนี่แหละ โดนบ่นจนหูชาไปประมาณห้านาทีแหนะกว่าจะคุยกันรู้เรื่อง
“อากาศเปลี่ยนน่ะ เธอก็ระวังดีๆ เหอะว่าแต่ฉัน”
“หื้ม เสียใจจ้ะ ฉันแข็งแรงหวัดทำไรไม่ได้หรอก”
“อืม อย่าป่วยก็แล้วกัน” ฉันพยักหน้าให้กับความน่าหมั่นไส้ของยัยเค้กไปหนึ่งที คุยกันต่อสองสามคำเค้ก
